Biafra

Biafra, amptelik Republiek Biafra (Igbo: Bịafra, Engels: Republic of Biafra), was 'n wegbreekstaat in die suidooste van die huidige Nigerië wat tussen 30 Mei 1967 en 15 Januarie 1970 bestaan het. Die onafhanklikheid is deur die Igbo op 30 Mei 1967 in Enugu verklaar, wat die hoofstad en grootste stad van die land was. Biafra het 'n oppervlakte van 77 306 km² en 'n bevolking van 13 500 000 in 1967 gehad. Biafra is net deur Gaboen, Haïti, Ivoorkus, Tanzanië en Zaïre erken, terwyl Israel, Frankryk, Portugal, Rhodesië, Suid-Afrika en Vatikaanstad Biafra ondersteun het. Die Republiek van Benin in die suide van Nigerië was 'n vasalstaat van Biafra. Biafra het hulp ontvang van nie-staatsrolspelers, insluitend Joint Church Aid, buitelandse huursoldate, Holy Ghost Fathers van Ierland,^[2] en onder hul leiding Caritas Internationalis,^[3] en Amerikaanse Katolieke Hulpdienste.^[4] Médecins Sans Frontières het ook ontstaan in reaksie op die lyding.

Republic of Biafra
Republiek Biafra

← 1967 – 1970 →
Vlag Wapen
Leuse: Peace, Unity, Freedom (Engels vir: "Vrede, Eenheid, Vryheid")
Volkslied: Land of the Rising Sun (Engels vir: "Land van die opkomende son")
Ligging van Biafra in Nigerië
Hoofstad	Enugu
Taal/Tale	Engels, Igbo, Efik/Annang/Ibibio, Ekoi
Regering	Republiek
President en Eerste Minister	Chukwuemeka Odumegwu Ojukwu
Historiese tydperk	Koue Oorlog
- Stigting	30 Mei 1967
- Ontbinding	15 Januarie 1970
Oppervlakte
- 1967[1]	77 306 km2 29 848 sq mi
Bevolking
- 1967[1] skatting	13 500 000
Digtheid	174,6 /km²  452,3 /sq mi
Geldeenheid	Biafra-pond

Alhoewel die regering van die Verenigde State onder die presidentskap van Lyndon B. Johnson 'n amptelike neutrale houding gedurende die oorlog gehandhaaf het, was daar sterk openbare steun vir Biafra in die Verenigde State.^[5] Die American Committee to Keep Biafra Alive is gestig deur Amerikaanse aktiviste om pro-Biafranse propaganda te versprei.^[6] Amerikaanse president Richard Nixon was simpatiek teenoor Biafra, en hy het sy verkiesing in 1968 gewen nadat hy Nigerië daarvan beskuldig het dat hy 'n volksmoord teen Biafrane gepleeg het en gevra het dat die Verenigde State in die oorlog ingryp om Biafra te ondersteun, maar hy was uiteindelik onsuksesvol in sy pogings om te help Biafra as gevolg van die eise van die Viëtnamoorlog.^[7]

Na twee-en-'n-half jaar van oorlog, waartydens byna twee miljoen Biafraanse burgerlikes (driekwart van hulle klein kinders) gesterf het weens hongersnood wat veroorsaak is deur die totale blokkade van die streek deur die Nigeriese regering,^[8][9] Biafraanse magte onder Nigerië se leuse van "No-victor, No-vanquished" het oorgegee aan die Nigeriese Federale Militêre Regering (FMG). Die oorgawe is gefasiliteer deur die Biafraanse visepresident en stafhoof, generaal-majoor Philip Effiong, wat die leierskap van die Republiek van Biafra oorgeneem het nadat die oorspronklike president, kolonel Chukwuemeka Odumegwu Ojukwu, na die Ivoorkus gevlug het.^[10]

Na die oorgawe van Biafrane het sommige Igbo's wat uit die konflik gevlug het, na hul eiendomme teruggekeer, maar kon hulle nie van nuwe bewoners terugeis nie. Dit het wet geword in die Wet op Verlate Eiendomme (28 September 1979).^[11] Daar is beweer dat Igbo's aan die begin van die burgeroorlog hul fondse van Nigeriese banke onttrek het en dit na die Biafraanse geldeenheid omgeskakel het. Na die oorlog is beslag gelê op bankrekeninge wat deur Biafrane besit word en 'n Nigeriese paneel het besluit om elke Igbo-persoon 'n rekening met slegs 20 pond te gee.^[12] Federale projekte in Biafra is ook aansienlik verminder in vergelyking met ander dele van Nigerië.^[13] In 'n Intersociety-studie is gevind dat Nigeriese veiligheidsmagte ook ongeveer $100 miljoen per jaar van onwettige padblokkades en ander metodes van Igboland afpers - 'n kulturele substreek van Biafra in wat nou suidelike Nigerië is, wat veroorsaak dat die Igbo-burgers die Nigeriese sekuriteit selfs minder as voorheen vertrou.^[14]

Igbo-nasionalisme het onmiddellik na die einde van die burgeroorlog na vore gekom en dit het sedert die 1990's meer militant geword, wat vir die herlewing van Biafra gevra het.^[15] Verskeie Biafra-afskeidingsgroepe het ontstaan soos die Indigenous People of Biafra, the Movement for the Actualization of the Sovereign State of Biafra, en die Biafra Zionist Front.