ac'hanon

Diwar ac'han- hag -on.

  Furm araogenn

ac'hanon /a.ˈɣãː.nɔ̃n/

1. Furm an araogenn a, eus, displeget er c'hentañ gour unan.

   Implijet evel araogenn :

   • Bezañ ac'hanon (gwelout bezañ eus un den)

   • Ma teufe deoc'h da vervel, petra ve ac'hanon ?— (Seizenn eured, er Barzhaz Breizh.),
   • ... genaoueg a zo ac’hanoun !… — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 21.)
   • Me n'eo ket ur c'holl-bara eo a oa ac'hanoun. — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 74.)
   • Na me a zo sot ac’hanoun! — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 115.)

   • Lavarout, ober ac'hanon (gwelout ober un anv eus un den)

   • Petra? Ober ur choulaz ac'hanoun-me? — (Yann ar Floc'h, Koñchennou eus Bro ar Stêr Aon, Levrdi Le Dault, Kemper, 1950, p. 74.)
   • Da eontr a larez ac’hanon…? — (Fañch an Uhel, Kontadennoù ar Bobl/1, Al Liamm, 1984, p. 140.)

   Implijet evel renadenn eeun :

   • Selaouit ac'hanon !
   • Perak ne gredit-hu ket ac'hanoun ? — (Lan Inizan, Emgann Kergidu Lodenn 2, J.B. hag A. Lefournier, Brest, 1878, p. 282.)
   • Sane. — [...], rak va zad n'eo ket evit gouzanv gwelet ac'hanon o kuzulikat gant unan bennak, en deiziou-man, dreist-holl. — (Yann-Vari Perrot, An Aotrou Kerlaban Pez farsus e 3 Arvest, Brest, 1922, p. 3.)
   • — « [...], rak ma oufe ar roñfl emaoc'h amañ, diouzhtu e lazhfe ac'hanon hag e rafe stripoù gant ma eskern. [...]. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 80.)

2. e-lec'h ar verb bezañ displeget
   • — « Mard eo gwir em eus-me bet kemend-all a c'halloud digant ar re-mañ, me a vezo ur paotr ac'hanon a-barzh nemeur. » — (Troude ha Milin, Labous ar Wirionez ha Marvailhoù all, Skridoù Breizh, 1950, p. 134.)

• ac'hanoun