Victoriano Taibo

Fillo de Francisco Taibo Filgueira e Josefa García Lameiro, Victoriano foi o máis novo de cinco irmáns. Estudou Maxisterio na Escola Normal de Santiago de Compostela, onde foi redactor de Miña Terra. Alí contactou co movemento galeguista a través da Irmandade da Fala local. Nese tempo tivo sobre el unha grande influencia Luís Porteiro Garea. Asinou o manifesto da Asambleia nazonalista de Lugo de 1918.

Como mestre de escola foi destinado a, entre outros, Mera (Ortigueira), Oza (A Coruña), Sigrás, Cerdido, As Fiestras (Xinzo de Limia), Morgadáns (en Gondomar, onde estaría máis de dezaseis anos) e Lavadores.

Colaborou en numerosas publicacións, entre elas, O Gaiteiro de Lugo, A Nosa Terra, Céltiga, O Tio Marcos d'a Portela, Nós, Ilustración Gallega, Rexurdimento, Vida Gallega, Labor Gallega, A Fouce, Airiños, Alborada, La Noche, Lar, El Pueblo Gallego, Faro de Vigo, Ronsel, ABC e Sonata Gallega.^[4]

Mantivo relación epistolar con Manuel Antonio.^[5] Foi membro do Seminario de Estudos Galegos desde 1926 e socio correspondente do Instituto Histórico do Minho desde 1930.^[6]

Participou activamente na campaña a prol do Estatuto de autonomía de Galicia de 1936. Son coñecidas algunhas das súas actuacións en mitins na compañía de Alfonso Daniel Rodríguez Castelao, Valentín Paz-Andrade e Antón Alonso Ríos.^[7] Tralo Golpe de Estado do 18 de xullo de 1936, foi trasladado forzosamente en 1938 a Villalar de los Comuneros, Valladolid, por causa das súas ideas políticas.^[7] En 1942 retornou a Morgadáns.

A proposta de Eladio Rodríguez González, Ramón Otero Pedrayo, Francisco Vales Villamarín, Ángel del Castillo e Florentino López Cuevillas, ingresou na Real Academia Galega en febreiro de 1946. O 15 de outubro de 1948 leu o discurso panexírico Rosalía de Castro, precursora da fala, respondido por Otero Pedrayo.^[8] En 1950 instalouse en Vigo, onde viviu ata o seu pasamento en 1966. Xubilouse como mestre en 1954.

A poesía de Taibo segue as direccións dos primeiros libros de Cabanillas, de quen foi discípulo literario: costumismo, lirismo intimista e poesía de loita.^{[9][10][11][12][13]}

Casou o 12 de setembro de 1929, na Ponte de Mera (Ortigueira), con Carmen Rebollar Martínez, irmá de Alfredo Rebollar Martínez, director de bandas de música e que foi alcalde de Ortigueira pola Fronte Popular na II República, ata a Guerra Civil. Tiveron dous fillos, Francisco Vicente Fuco (1930) e Gloria (1931).

Déuselle o seu nome ao Premio de poesía Victoriano Taibo.

En 2018 o Concello de Gondomar nomeouno Fillo Adoptivo.^[2]

• Abrente, versos galegos (1922, El Eco de Santiago).^[14]
• Da vella roseira, cántigas orixinás (Santiago de Compostela, 1925), adicado a Cabanillas.
• Abicedo. Cabrinfollas (2008), Follas Novas. Edición de Armando Requeixo.
• Lembranza da Tecedeira, 2013, ed. facsimilar comentada (1947). IEM.^[15]

• Da agra aberta: contos e lêndas (Vigo, 1956).^[16] Reeditado en 2008 polo IEM.
• Contos pequenos, 2016 (1955), Instituto de Estudos Miñoranos.^[17][18]

• Rosalía de Castro, precursora da fala, 1972 (1948), RAG. Con resposta de Ramón Otero Pedrayo.^[19]

• A estrana, comedia inédita, en colaboración con Xaime Quintanilla.^[5][7]

• Premio de poesía Victoriano Taibo
• Instituto de Estudos Miñoranos

• Dacosta Alonso, Marta: "Que nos coñezan polas obras" Revista de Estudos Miñoráns, 2008.
• Mouriño Fernández, Miguel Anxo: Álbum das Irmandades da Fala Consello da Cultura Galega.
• Suárez Sandomingo, José Manuel: Victoriano Taibo García, ortegano de adopción 26/3/2012 (en castelán)