Ze swoim najnowszym dziełem Na pokuszenie Sofia Coppola wygrała na tegorocznym Festiwalu w Cannes nagrodę za reżyserię (Prix de la mise en scène). Jest to adaptacja znanej książki Thomasa P. Cullinana, która po raz pierwszy została zekranizowana przez Dona Siegela na rok przed tym, jak na ekrany wszedł jego najgłośniejszy film: Brudny Harry. Obydwa z nich łączy odtwórca głównej roli, Clint Eastwood.
W wersji Coppoli (technicznie niebędącej remakiem) rolę oryginalnie graną przez Eastwooda zagrał Colin Farrell, ale różnic jest znacznie więcej. W porównaniu z filmem Siegela, materiał źródłowy, z którego skorzystała Coppola, został potraktowany bardzo swobodnie. Po pierwsze, reżyserka zdecydowała się na „białe pranie” (wycięcie ze scenariusza czarnych charakterów lub zastąpienie ich białymi).
Po drugie, Coppola zrezygnowała z filmowania większości scen erotycznych, zastępując je sugestiami, wymownymi spojrzeniami głównych bohaterek i ledwo wyczuwalnymi zmianami nastroju. W efekcie, tam gdzie Siegel zdecydował się na podkreślenie kobiecej seksualności, pokazując nawet jak miesza się ona z religijnością, Coppola ograniczyła się do jednej lajtowej sceny.
Ciężko również nie zauważyć, że swój film artystka zaplanowała (przynajmniej częściowo) jako wehikuł dla hollywoodzkich sław. Oto naprzeciwko Colina Farrella pojawiają się bowiem: Nicole Kidman, Kirsten Dunst (a więc aktorki absolutnie rozpoznawane) oraz wschodząca gwiazda, Elle Fanning (z którą w przyszłym roku wejdą na ekran aż 4 nowe filmy).
Mamy tu więc zasadniczo do czynienia z szarżą na sukces, nawet jeśli film kosztował tylko $10 mln i został – jak wszystkie pozostałe filmy reżyserki, zaczynajac od The Virgin Suicides (1999) – wyprodukowany przez American Zoetrope (niezależną wytwórnię Francisa Forda Coppoli).
Akcja Na pokuszenie rozgrywa się pod koniec wojny secesyjnej na południu USA. Oto ranny w nogę kapral Unii irlandzkiego pochodzenia, John McBurney, zostaje znaleziony przez 12-letnią Amy i zawleczony do szkoły dla młodych panien, które pozostają pod opieką swojej nauczycielki Edwiny oraz pani domu, Marty Farnsworth.
Kobiety biją się wprawdzie z myślą, czy oddać żołnierza w niewolę Konfederacji, czy zapewnić mu opiekę, jednak szybko wygrywa to drugie. I tak znienawidzony wróg staje się pacjentem, który mimo że początkowo wzbudza niechęć i strach, już w trakcie swojej rekonwalescencji staje się obiektem cichego pożądania wszystkich z nich, a ostatecznie przyczyną zazdrości, która prowadzi do tragicznego finału.
Zaletą obrazu Coppoli są doskonałe role żeńskie. Kidman bryluje jako wyniosła, ale wyrachowana pani Farnsworth, która pożąda kaprala, ale dba przede wszystkim o zachowanie statusu. Nie gorsza jest także Dunst (która współpracowała już wcześniej z Coppolą) w roli nauczycielki Edwiny, która pomimo swojej inteligencji bezrefleksyjnie daje się złapać w miłosne sidła.
Do tego dochodzi Elle Fanning w zmysłowej i namiętnej roli Carol, która nie traci czasu na gierki i podrywa kaprala, zanim ten jest w stanie zwlec się z łóżka. A także Oona Laurence jako młoda i naiwna Amy, która zakochuje się w żołnierzu na swój własny sposób, ale po utracie złudzeń postanawia przyłożyć rękę do jego zagłady.
Słabą stroną filmu jest mało porywające przedstawienie realiów wojny, które znacznie lepiej prezentowały się w filmie Siegela, a także brak suspensu czy rozwiązań narracyjnych, który trzymałyby widza jak na szpilkach. Nie do końca przekonuje również w swojej roli Colin Farrell, któremu brakuje trochę dzikości, gdy przychodzi na nią pora.
Conradino Beb
Oryginalny tytuł: The Beguiled
Produkcja: USA, 2017
Dystrybucja w Polsce: United International Pictures
Ocena MGV: 3,5/5
magivanga.com