Bitwa nad rzeką Garonna (732)

Abd ar-Rahman od momentu objęcia władzy jako gubernator, zaczął organizować wyprawy mające na celu ekspansję w Galii. W 731 roku uporał się z berberskimi buntownikami z państewka Munuzy, obejmującego część Katalonii i Septymanii. Munuza był sojusznikiem Odona^[1][2]. Następnym celem była Akwitania, która już raz zdołała odeprzeć najazd muzułmanów z Półwyspu Iberyjskiego, pokonując gubernatora Al-Andalus, al-Chaulaniego, w bitwie pod Tuluzą.

Wojska arabskie przekroczyły Pireneje przez zachodnie przełęcze i znalazły się w Gaskonii. Okoliczne miasta i osady zostały złupione, wraz z historyczną stolicą regionu Auch, po czym najeźdźcy skierowali się na Bordeaux. Miasto zostało zdobyte z marszu, złupione, a wszyscy obrońcy zostali zabici. Wobec niszczycielskiego najazdu Odon zebrał wojska i ruszył w stronę Bordeaux, chcąc zatrzymać postępy Arabów. Do bitwy doszło nad rzeką Garonna lub nad rzeką Dordogne. Walki zakończyły się klęską wojsk akwitańskich, które poniosły ciężkie straty i uległy rozbiciu^[3]. Krótko po bitwie Arabowie najechali i złupili okoliczne klasztory, po czym ruszyli w stronę Tours.

Rozprężenie w szeregach wojsk muzułmańskich, spowodowane łupieniem klasztorów i miast, dało czas Odonowi na zebranie nowych sił i poinformowanie Karola Młota o nadchodzącym zagrożeniu. Frankijski majordom, dotychczas skonfliktowany z księciem Akwitanii, wykorzystał sytuację i narzucił Odonowi swoje warunki w zamian za sojusz. Połączone siły frankijskie starły się jeszcze w tym samym roku z muzułmanami w bitwie pod Poitiers, walki zakończyły się zwycięstwem chrześcijan.

• Coppée, Henry, History of the Conquest of Spain by the Arab Moors, Gorgias Press, 2002.
• Ellis Edward Sylvester, The Story of the Greatest Nations: A Comprehensive History, Extending from the Earliest Times to the Present, Founded on the Most Modern Authorities Including A Complete Chronology of the World and a Pronouncing Vocabulary Of Each Nation. New York, 1913.
• | Meadows Ian, Arabs in Occitania.