Catarina Lindqvist

Kariera zawodowa praworęcznej Szwedki przypadła na lata 1983–1992. Pierwsze turniejowe zwycięstwo odniosła w 1984, pokonując w finale w StuttgarcieSteffi Graf. W 1985 była w finałach halowych międzynarodowych mistrzostw USA (przegrała z Haną Mandlíkovą) oraz w halowym turnieju w Filderstadt (porażka z Pam Shriver), a także pierwszym ćwierćfinale wielkoszlemowym (grudniowa edycja Australian Open, pokonała m.in. Shriver, przegrała z Kohde-Kilsch). Magazyn „World Tennis” uznał ją za zawodniczkę, która w 1985 poczyniła największe postępy.

Pierwszy półfinał wielkoszlemowy osiągnęła w Australian Open 1987. Rozstawiona z numerem 10, wyeliminowała wyżej notowane Manuelę Maleewą i Pam Shriver, a uległa dopiero Martinie Navrátilovej 3:6, 2:6. W 1989 była w półfinale Wimbledonu, tym razem jako zawodniczka nierozstawiona. Pokonała m.in. Natallę Zwierawą, Helenę Sukovą, w ćwierćfinale Rosalyn Nideffer. W półfinale ponownie musiała uznać wyższość Navrátilovej, tym razem ponosząc porażkę 6:7, 2:6. W ćwierćfinałach była ponadto na Wimbledonie w 1986 oraz w Australian Open w 1989. Cztery razy kwalifikowała się do turnieju WTA Finals. Ostatnie turniejowe zwycięstwo odniosła w 1991 w Oslo. Karierę zakończyła po US Open 1992 (przegrała w I rundzie z Sukovą). Zarobiła na korcie ponad milion dolarów. W deblu nie udało się jej wygrać turnieju, osiągnęła trzy finały WTA Tour.

Trenowana przez Brytyjczyka Johna Lloyda, poza wymienionymi wyżej miała na koncie zwycięstwa m.in. nad Wendy Turnbull, Claudią Kohde-Kilsch, Sylvią Haniką, Janą Novotną, Barbarą i Kathy Jordan, Ziną Garrison. Nie udało się jej natomiast nigdy pokonać dwóch wybitnych rywalek – Navrátilovej i Evert. W latach 1981–1992 reprezentowała kraj w Pucharze Federacji i miała m.in. udział w zwycięstwie nad USA w 1988 (pokonała wówczas Lori McNeil), kiedy Szwecja awansowała do ćwierćfinału rozgrywek. Swój ostatni reprezentacyjny mecz w 1992 przegrała z Polką Katarzyną Nowak 6:7, 7:6, 3:6, co stanowiło niespodziankę nie tylko ze względu na różnicę w rankingu, ale i poprzedni pojedynek tych tenisistek – w 1991 w Oslo Lindqvist wygrała bez straty gema.

Barw narodowych broniła także na dwóch imprezach igrzysk olimpijskich. W Seulu (1988) doszła do III rundy (pokonała m.in. Nathalie Tauziat, uległa Manueli Maleewej), cztery lata później w Barcelonie odpadła już w I rundzie z Meksykanką Angélicą Gavaldón. Przez osiem lat (1983–1991) pozostawała pierwszą rakietą Szwecji.

Uhonorowana w 2005 miejscem w Hall of Fame szwedzkiego tenisa, w październiku tegoż roku objęła funkcję kapitana reprezentacji w Fed Cup.

W lipcu 1988 wyszła za mąż za Amerykanina Billa Ryana.

Zwycięstwa turniejowe (wszystkie w grze pojedynczej)

• 1984 Hershey, Stuttgart
• 1986 Båstad (Swedish Open)
• 1990 Tokio (Suntory Open)
• 1991 Oslo

Finały turniejowe:

• gra pojedyncza:
  • 1985 US Indoors, Filderstatdt
  • 1986 Brighton
  • 1987 Båstad (Swedish Open)
  • 1989 Sydney
• gra podwójna:
  • 1983 Båstad (Swedish Open, z Marią Lindström)
  • 1987 Berlin (German Open, z Tine Scheuer-Larsen)
  • 1988 Oklahoma City (z Tine Scheuer-Larsen)

• Profil na stronie WTA [online], Women’s Tennis Association [dostęp 2017-03-19]  (ang.).
• Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2017-03-19]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Billie Jean King [online], Billie Jean King Cup [dostęp 2017-03-19]  (ang.).