Eifel (geologia)
pierwszy wiek środkowego dewonu
| system | oddział | piętro | wiek (mln lat) | |
|---|---|---|---|---|
| karbon | wczesny missisip | turnej | młodsze | |
| dewon | górny | famen | 372,2–358,9 | |
| fran | 382,7–372,2 | |||
| środkowy | żywet | 387,7–382,7 | ||
| eifel | 393,3–387,7 | |||
| dolny | ems | 407,6–393,3 | ||
| prag | 410,8–407,6 | |||
| lochkow | 419,2–410,8 | |||
| sylur | przydol | starsze | ||
| Podział według ICS, wrzesień 2023 | ||||
Eifel (ang. Eifelian)
- w sensie geochronologicznym – starszy wiek epoki dewonu środkowego, trwający około 6 milionów lat (od 397,5 ± 2,7 do 391,8 ± 2,7 mln lat temu). Eifel jest młodszy od emsu a starszy od żywetu.
- w sensie chronostratygraficznym – niższe piętro dewonu środkowego, leżące powyżej emsu, a poniżej żywetu. Nazwa pochodzi od gór Eifel (zachodnie Niemcy). Stratotyp dolnej granicy eiflu znajduje się w kamieniołomie na południe od Schönecken-Wetteldorf koło Prüm (Eifel, Niemcy). Granica oparta jest na pierwszym pojawieniu się konodonta Polygnathus costatus partitus Klapper, Ziegler et Mashkova, 1978.
Zobacz też
edytujBibliografia
edytuj