Giovanni Caboto

Od 1461 roku mieszkał w Wenecji. W 1476 roku przyjął obywatelstwo Republiki Weneckiej^[1]. Jako obywatel wenecki odbył liczne podróże na Wschód, docierając podobno nawet do Mekki^[2][3]. Około 1484 roku osiadł w Anglii, zmieniając nazwisko na John Cabot.

Gdy był już doświadczonym kapitanem, został zatrudniony przez króla Henryka VII^[3] dla odbycia podróży w celu znalezienia morskiej drogi do Azji. Zgodnie ze swymi przekonaniami Cabot wybrał drogę północną, w nadziei na odnalezienie domniemanego Przejścia Północno-Zachodniego. W czasie pierwszej wyprawy w 1497 roku, wraz ze swym synem Sebastiano, dopłynął do kontynentalnych brzegów Ameryki Północnej, odkrywając Nową Fundlandię i Labrador. Próba kontynuacji wyprawy na północ, została powstrzymana przez lody. Cabot nie zdołał odkryć północnej drogi morskiej, lecz wytyczył kierunek poszukiwań dla kolejnych podróżników. W czasie swej drugiej wyprawy w 1498 roku opłynął środkową część wybrzeża amerykańskiego, docierając aż do przylądka Hatteras. Zaginął w okolicach Islandii w drodze powrotnej.

Odkrycia Cabota były podstawą brytyjskich roszczeń do terenów kontynentalnych Ameryki Północnej^[3][1].

Od jego nazwiska pochodzi termin kabotaż, oznaczający żeglugę przybrzeżną, często między portami tego samego państwa.

Ku jego pamięci została zbudowana wieża Cabota w Bristolu.

• Cieśnina Cabota

• Grzybowski S., Tomahawki i muszkiety. Z dziejów Ameryki Północnej XV-XVIII w., Warszawa 1965, s. 26–29.