Ragnhild Hveger

Była najmłodszym z piątki dzieci maszynisty^[1] Vilhelma Alfreda Hvegera i Hildy Margrethe Thomsen^[2]. Pływać nauczyła się w wieku 6 lat^[3].

Jej pierwszym klubem był Helsingør Svømmeklub, który reprezentowała w latach 1933–1942. W 1943 była zawodniczką DKG, następnie reprezentowała DMG. W latach 1950–1951 reprezentowała klub Sparta, następnie wróciła do Helsingør Svømmeklub (1951), a później do DKG (1952–1954)^[4].

W 1936 roku po raz pierwszy wystartowała na igrzyskach olimpijskich. Zdobyła na nich srebrny medal na 400 m stylem dowolnym z czasem 5:27,5, przegrywając o 1,1 s z Rie Mastenbroek^[5]. Ponadto odpadła w półfinale rywalizacji na 100 m tym samym stylem, zajmując ostatnie, 8. miejsce w swoim wyścigu półfinałowym z czasem 1:14,0^[6]. Wystąpiła także w sztafecie 4 × 100 m stylem dowolnym^[7], która zajęła 7. miejsce z czasem 4:51,4^[8]. W 1938 roku została mistrzynią Europy na 100 i 400 m stylem dowolnym^[9][10] oraz w sztafecie 4 × 100 m tym samym stylem^[10]. Po tym sukcesie otrzymała przydomek „Złota Torpeda”^[1][11][12].

W latach 1936–1942 ustanowiła łącznie kilkanaście indywidualnych (200^[13], 400^[14], 800^[15] i 1500 m stylem dowolnym^[16] oraz 200 m stylem grzbietowym^[17]) i dwa drużynowe rekordy świata (4 × 100 m stylem dowolnym)^[18][19][20]. Ostatni z jej rekordów przetrwał do 1956 roku^[21].

W 1942 roku wyjechała do Kopenhagi, gdzie podjęła pracę jako sprzedawca i wycofała się z dalszej kariery sportowej. W 1943 roku wyjechała do Niemiec, gdzie pracowała jako nauczycielka pływania w Kilonii i Berlinie^[3]. Do Danii wróciła w 1945, jednakże ze względu na powiązania z nazistowskimi Niemcami (w czasie wojny jej rodzice należeli do Narodowosocjalistycznej Duńskiej Partii Robotniczej, jej brat walczył na froncie wschodnim w Waffen-SS, a ona sama była żoną niemieckiego oficera^[1], z którym miała córkę^[22]) napotkała na problemy i nie mogła reprezentować kraju na międzynarodowych zawodach, dlatego wyjechała na kilka lat do Szwecji^[18][19]. 16 czerwca 1950 roku poślubiła Aage Erika Andersena^[2].

W 1952 roku ponownie wystartowała na igrzyskach olimpijskich, na których zajęła 5. miejsce na 400 m stylem dowolnym z czasem 5:16,9^[23]. Ponadto odpadła w półfinale rywalizacji na 100 m tym samym stylem, zajmując 6. pozycję w swoim wyścigu z czasem 1:07,7^[24]. Wystąpiła również w sztafecie 4 × 100 m stylem dowolnym^[25], która zajęła 4. miejsce z czasem 4:36,2^[26]. W 1954 zakończyła karierę^[20][27], po czym do 1975 roku^[27] pracowała jako nauczycielka pływania w Kopenhadze^[18].

Wielokrotna mistrzyni Danii w różnych konkurencjach: 100 m stylem dowolnym (1936–1942 i 1954), 400 m stylem dowolnym (1935–1942), 100 m stylem grzbietowym (1937, 1938, 1951 i 1954)^[4]. Mistrzyni państw nordyckich na 100 m stylem dowolnym z lat 1937, 1939, 1953, 400 m stylem dowolnym z 1935, 1937, 1939 i 1953 i sztafecie 4 × 100 m stylem zmiennym z 1953^[4]. W 1935 otrzymała nagrodę Årets Fund, najstarszą nagrodę sportową w Danii^[28]. W 1966 została włączona do International Swimming Hall of Fame^[29] jako pierwszy reprezentant Danii^[18], a w 1992 do galerii sław duńskiego sportu^[4]. W 1996 DIF uznał ją najlepszą duńską sportsmenką XX wieku^[4][20][30]. W czasie kariery ustanowiła 52 (wg innych źródeł 55^[20]) rekordy Danii^[12][18], z których ostatni został pobity dopiero w 1967 roku^[21].

Zmarła 1 grudnia 2011 roku^[12][18]. Po śmierci jej ciało zostało skremowane, a prochy rozrzucono nad cieśniną Sund^[31][32].

• Profil na Sports-Reference. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-06-09)]. (ang.)

•   Rasmus Bech: Hun blev nazisternes glansbillede: »Jeg ville bare svømme«. politiken.dk, 2016-07-31. [dostęp 2018-01-21]. (duń.).