Republika Kuwejtu
Republika Kuwejtu (جمهورية الكويت) – krótkotrwałe państwo marionetkowe, powstałe w następstwie agresji Iraku na Kuwejt we wczesnym etapie I wojny w Zatoce Perskiej. W trakcie inwazji rząd Iraku oświadczył, że wysłał wojska do Kuwejtu w celu wsparcia wewnętrznego zamachu stanu (na życzenie puczystów) zainicjowanego przez tamtejszych rewolucjonistów[1].
| 1990 | |||||
| |||||
| Ustrój polityczny | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Stolica | |||||
| Premier | |||||
| Język urzędowy | |||||
| Religia dominująca | |||||
Historia
edytujTymczasowy Rząd Wolnego Kuwejtu został powołany 4 sierpnia przez irackie władze. Na czele rządu stanęło dziewięciu kuwejckich oficerów (czterech pułkowników i pięciu majorów), a premierem został Ala Husajn Ali, który jednocześnie był głową państwa (Ra’is al-Wuzara), dowódcą naczelnym armii, ministrem obrony i ministrem spraw wewnętrznych[2]. Obalony emir Dżabir as-Sabah uciekł z Kuwejtu i założył rząd na uchodźstwie z siedzibą w Arabii Saudyjskiej[3]. Emir i rodzina królewska przez wojskowych puczystów oskarżeni zostali o działania antyludowe, antydemokratyczne, proimperialistyczne i syjonistyczne. Dotychczasowy rząd oskarżony został również o defraudacje środków państwowych w celu osobistego wzbogacenia się rodziny[4]. W wyniku inwazji irackiej dotychczasowe formacje wojskowe zastąpiła kuwejcka Armia Ludowa licząca według niej samej 100 tysięcy ochotników[5], a prawa obywatelskie nadano arabskim emigrantom przebywającym w kraju[6]. Republikański rząd wydawał własne pismo An-Nida[7][8].
7 sierpnia Tymczasowy Rząd Wolnego Kuwejtu ogłosił Kuwejt republiką z premierem Husajnem Alim na czele[9]. Dzień później rząd ogłosił zjednoczenie Iraku i Kuwejtu, co usprawiedliwiano historycznymi roszczeniami[10]. Na mocy zjednoczenia Husajn Ali został wicepremierem Iraku, a gubernatorem Kuwejtu mianowany został Ali Hasan al-Madżid. Rząd twierdził, że iracka obecność w Kuwejcie ograniczy się do wspierania rządu na czas zagrożeń dla jego bezpieczeństwa oraz pozwoli doprowadzić Kuwejt do „nowej ery wolności, demokracji, sprawiedliwości i prawdziwego dobrobytu w społeczeństwie”[11]. Rząd realizował proiracką politykę, minister spraw zagranicznych republiki Walid Sa’ud Abd Allah zdołał osiągnąć rozgłos po tym, gdy zagroził użyciem siły wobec państw nalegających na agresje wobec Iraku i republikański Kuwejt[12]. Irak w celu wzmocnienia rządu tymczasowego już 4 sierpnia wysłał do kraju Sabawiego Ibrahima al-Tikritiego (przyrodniego brata Saddama Husajna) ze służb Głównej Dyrekcji Wywiadu w celu budowy kuwejckich służb bezpieczeństwa[13]. Rząd nieudolnie próbował nakłonić kuwejckie grupy opozycyjne względem monarchy do udziału w pracach rządu – grupy te odmówiły jednak współpracy i udzieliły poparcia monarchii[14][15].
28 sierpnia terytorium Republiki Kuwejtu zostało przekształcone w Gubernatorstwo Kuwejtu – 19. prowincję Iraku[16]. Utworzenie republiki, a następnie jej włączenie do Iraku spotkało się ze sprzeciwem ze strony Zachodu. W związku z odmową wycofania się Irakijczyków z Kuwejtu Stany Zjednoczone doprowadziły do zbrojnej interwencji przeciwko rządowi irackiemu, a 26 lutego 1991 roku rządy irackie w Kuwejcie zostały zakończone[17].
Skład rządu
edytuj- Premier, minister obrony i spraw wewnętrznych: pułkownik Ala Husajn Ali
- Minister spraw zagranicznych: pułkownik Walid Muhammad Abd Allah Sa’ud
- Minister ropy i finansów: pułkownik Fu’ad Husajn Ahmad
- Minister informacji i transportu: major Fadil Hajdar al-Wafiki
- Minister zdrowia publicznego i mieszkalnictwa: major Miszal Sad al-Hadab
- Minister spraw społecznych, zatrudnienia i pracy: pułkownik Husajn Ali asz-Szammari Duhajman
- Minister edukacji i szkolnictwa Wyższego: major Nasir al-Mandil Mansur
- Minister sprawiedliwości i spraw prawnych oraz minister spraw islamskich i Wakf: major Isam Abd al-Madżid Husajn
- Minister handlu, elektryczności i planowania: major Jakub Muhammad Szallal[18]
Przypisy
edytuj- ↑ Clive H. Schofield & Richard N. Schofield (Ed.). The Middle East and North Africa. New York: Routledge. 1994. s. 147.
- ↑ Newsweek wol. 116. 1990. s. 20.
- ↑ Michael S. Casey. The History of Kuwait. Westport, CT: Greenwood Press. 2007. s. 93.
- ↑ Daily Report: Soviet Union. Issues 147-153. 1990. s. 124.
- ↑ Jerry Mark Long. Saddam’s War of Words: Politics, Religion, and the Iraqi Invasion of Kuwait. Austin, TX: University of Texas Press. 2004. s. 27.
- ↑ Dilip Hiro. Desert Shield to Desert Storm: The Second Gulf War. Lincoln, NE: iUniverse, Inc. 2003. s. 105.
- ↑ Human Rights Watch World Report 1992: Events of 1991. New York: Human Rights Watch. 1991. s. 652.
- ↑ Itamar Rabinovich i Haim Shaked (red.). Middle East Contemporary Survey Vol. 14. Oxford: Westview Press. 1990. s. 403.
- ↑ Richard Alan Schwartz. The 1990s. New York: Facts on File, Inc. 2006. s. 74.
- ↑ A Choice of Enemies: America Confronts the Middle East. New York: PublicAffairs. 2008. s. 217–218. s. 403–404.
- ↑ Rabinovich i Shaked, s. 403.
- ↑ Quoted in Yossi Shain, Juan José Linz i Lynn Berat. Between States: Interim Governments and Democratic Transitions. New York: Cambridge University Press. 1995. s. 113.
- ↑ Ibrahim Al-Marashi i Sammy Salama. Iraq’s Armed Forces: An Analytical History. New York: Routledge. 2008. s. 177.
- ↑ Malcolm B. Russell. The Middle East and South Asia: 2008. West Virginia: Stryker-Post Publications. 2008. s. 112.
- ↑ Christian Koch & David E. Long (red.). Gulf Security in the Twenty-First Century. Abu Dhabi: Emirates Center for Strategic Studies and Research. 1997. s. 217–218.
- ↑ The Europa World Year Book: 1994, tom 2 s. 1746.
- ↑ John Clements Clements’ International Report (1993) s. 90.
- ↑ Richard N. Schofield (Ed.). The Iraq-Kuwait Dispute Vol. 6. Farnham Common: Archive Editions. 1994. s. 821.