Wikisłownik

przyczyna

przyczyna (język polski)

edytuj
wymowa:
IPA: [pʃɨˈt͡ʃɨ̃na], AS: [pšyčỹna], zjawiska fonetyczne: utr. dźw.• nazal. ​?/i
​?/i
znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

(1.1) powód, dla którego coś się stało; czynnik, który wywołał jakieś zjawisko
odmiana:
(1.1)
 
przypadekliczba pojedynczaliczba mnoga
mianownikprzyczynaprzyczyny
dopełniaczprzyczynyprzyczyn
celownikprzyczynieprzyczynom
biernikprzyczynęprzyczyny
narzędnikprzyczynąprzyczynami
miejscownikprzyczynieprzyczynach
wołaczprzyczynoprzyczyny
przykłady:
(1.1) Z niewiadomej przyczyny postanowił wyjechać.
(1.1) Wszystko ma swoją przyczynę.
składnia:
kolokacje:
(1.1) przyczyna wypadku • przyczyna jakiegoś działania • przyczyna katastrofy
synonimy:
(1.1) powód, czynnik
antonimy:
(1.1) skutek
hiperonimy:
hiponimy:
holonimy:
meronimy:
wyrazy pokrewne:
czas. przyczynić (się) dk., przyczyniać (się) ndk.
rzecz. przyczynienie n, przyczynianie n, przyczynowość ż, bezprzyczynowość ż
przym. przyczynowy
przysł. przyczynowo
związki frazeologiczne:
nic się na ziemi bez przyczyny nie dzieje
etymologia:
uwagi:
tłumaczenia:
źródła:
Źródło: „https://pl.wiktionary.org/w/index.php?title=przyczyna&oldid=8462178”