Franciszek (papież): Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja nieprzejrzana] |
m szablon, Potrzebne źródło |
bez źródeł, drobne merytoryczne |
||
Linia 1: | Linia 1: | ||
{{Dopracować|zwodnicze|np.: znikający księża}} |
|||
{{Duchowny infobox |
{{Duchowny infobox |
||
|imię i nazwisko = Jorge Mario Bergoglio |
|imię i nazwisko = Jorge Mario Bergoglio |
||
Linia 44: | Linia 43: | ||
Po obronie dyplomu z chemii rozpoczął studia w seminarium w Villa Devoto koło Buenos Aires. [[11 marca]] [[1958]] roku wstąpił do zakonu [[jezuici|jezuitów]] i kontynuował naukę w zakonnych domach studiów; w nowicjacie w [[Chile]] zgłębiał nauki humanistyczne, w ''Colegio Maximo San José'' w San Miguel koło Buenos Aires obronił licencjat z filozofii, w ''Colegio de la Immaculada'' w [[Santa Fe (miasto w Argentynie)|Santa Fe]] studiował literaturę i psychologię, a w ''Colegio del Salvador'' w Buenos Aires [[teologia|teologię]]. Przyjął [[święcenia kapłańskie]] [[13 grudnia]] [[1969]] roku, a ostatnią profesję złożył [[22 kwietnia]] [[1973]] roku. Był mistrzem nowicjatu w Villa Barilari, profesorem Wydziału Teologii i rektorem ''Colegio Maximo San Jose'' w San Miguel, członkiem konsulty prowincji zakonnej San Miguel, prowincjałem Argentyny (1973–1979). Po pobycie w Niemczech pełnił funkcję dyrektora duchownego ''Colegio del Salvador'' w Cordobie i ponownie rektora ''Colegio Maximo San José'' w San Miguel. |
Po obronie dyplomu z chemii rozpoczął studia w seminarium w Villa Devoto koło Buenos Aires. [[11 marca]] [[1958]] roku wstąpił do zakonu [[jezuici|jezuitów]] i kontynuował naukę w zakonnych domach studiów; w nowicjacie w [[Chile]] zgłębiał nauki humanistyczne, w ''Colegio Maximo San José'' w San Miguel koło Buenos Aires obronił licencjat z filozofii, w ''Colegio de la Immaculada'' w [[Santa Fe (miasto w Argentynie)|Santa Fe]] studiował literaturę i psychologię, a w ''Colegio del Salvador'' w Buenos Aires [[teologia|teologię]]. Przyjął [[święcenia kapłańskie]] [[13 grudnia]] [[1969]] roku, a ostatnią profesję złożył [[22 kwietnia]] [[1973]] roku. Był mistrzem nowicjatu w Villa Barilari, profesorem Wydziału Teologii i rektorem ''Colegio Maximo San Jose'' w San Miguel, członkiem konsulty prowincji zakonnej San Miguel, prowincjałem Argentyny (1973–1979). Po pobycie w Niemczech pełnił funkcję dyrektora duchownego ''Colegio del Salvador'' w Cordobie i ponownie rektora ''Colegio Maximo San José'' w San Miguel. |
||
{{fakt|Podczas trwania w Argentynie junty wojskowej generała [[Jorge Rafael Videla|Videli Redondo]] i podczas tzw. [[Brudna wojna|brudnej wojny]] 1976–1983 (hiszp. ''Guerra sucia'') Bergoglio donosił wojskowym na lewicujących księży i zakonników, z których niektórzy potem znikali. Dokumenty potwierdzające jego współpracę opublikował Horacio Verbitsky w książkę „El Silencio” („Cisza”), która jest syntezą współpracy hierarchów kościoła argentyńskiego z dyktaturą|data=2013-02}}. |
|||
[[20 maja]] [[1992]] roku został mianowany [[biskup]]em pomocniczym Buenos Aires, sakry biskupiej udzielił mu [[27 czerwca]] 1992 arcybiskup Buenos Aires kardynał [[Antonio Quarracino]]; w czerwcu [[1997]] roku promowany na arcybiskupa-koadiutora tej archidiecezji, objął rządy [[28 lutego]] roku następnego, po śmierci kardynała Quarracino. W listopadzie 1998 został jednocześnie ordynariuszem dla wiernych rytów orientalnych, mieszkających w Argentynie (bez własnego ordynariusza). Pełnił funkcje Wielkiego Kanclerza Katolickiego Uniwersytetu Argentyny oraz wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Argentyny. |
[[20 maja]] [[1992]] roku został mianowany [[biskup]]em pomocniczym Buenos Aires, sakry biskupiej udzielił mu [[27 czerwca]] 1992 arcybiskup Buenos Aires kardynał [[Antonio Quarracino]]; w czerwcu [[1997]] roku promowany na arcybiskupa-koadiutora tej archidiecezji, objął rządy [[28 lutego]] roku następnego, po śmierci kardynała Quarracino. W listopadzie 1998 został jednocześnie ordynariuszem dla wiernych rytów orientalnych, mieszkających w Argentynie (bez własnego ordynariusza). Pełnił funkcje Wielkiego Kanclerza Katolickiego Uniwersytetu Argentyny oraz wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Argentyny. |
Wersja z 09:11, 6 mar 2013
kardynał prezbiter | |||
| |||
Data i miejsce urodzenia |
17 grudnia 1936 | ||
---|---|---|---|
arcybiskup Buenos Aires | |||
Okres sprawowania |
od 1998 | ||
prymas | |||
Okres sprawowania | |||
Wyznanie | |||
Kościół | |||
Inkardynacja | |||
Śluby zakonne | |||
Prezbiterat | |||
Nominacja biskupia |
20 maja 1992 | ||
Sakra biskupia | |||
Kreacja kardynalska | |||
Kościół tytularny |
S. Roberto Bellarmino | ||
Jorge Mario Bergoglio SJ (ur. 17 grudnia 1936 roku w Buenos Aires), argentyński duchowny katolicki, arcybiskup Buenos Aires i tym samym Prymas Argentyny, kardynał Kościoła rzymskokatolickiego.
Po obronie dyplomu z chemii rozpoczął studia w seminarium w Villa Devoto koło Buenos Aires. 11 marca 1958 roku wstąpił do zakonu jezuitów i kontynuował naukę w zakonnych domach studiów; w nowicjacie w Chile zgłębiał nauki humanistyczne, w Colegio Maximo San José w San Miguel koło Buenos Aires obronił licencjat z filozofii, w Colegio de la Immaculada w Santa Fe studiował literaturę i psychologię, a w Colegio del Salvador w Buenos Aires teologię. Przyjął święcenia kapłańskie 13 grudnia 1969 roku, a ostatnią profesję złożył 22 kwietnia 1973 roku. Był mistrzem nowicjatu w Villa Barilari, profesorem Wydziału Teologii i rektorem Colegio Maximo San Jose w San Miguel, członkiem konsulty prowincji zakonnej San Miguel, prowincjałem Argentyny (1973–1979). Po pobycie w Niemczech pełnił funkcję dyrektora duchownego Colegio del Salvador w Cordobie i ponownie rektora Colegio Maximo San José w San Miguel.
20 maja 1992 roku został mianowany biskupem pomocniczym Buenos Aires, sakry biskupiej udzielił mu 27 czerwca 1992 arcybiskup Buenos Aires kardynał Antonio Quarracino; w czerwcu 1997 roku promowany na arcybiskupa-koadiutora tej archidiecezji, objął rządy 28 lutego roku następnego, po śmierci kardynała Quarracino. W listopadzie 1998 został jednocześnie ordynariuszem dla wiernych rytów orientalnych, mieszkających w Argentynie (bez własnego ordynariusza). Pełnił funkcje Wielkiego Kanclerza Katolickiego Uniwersytetu Argentyny oraz wiceprzewodniczącego Konferencji Episkopatu Argentyny.
Brał udział w sesjach Światowego Synodu Biskupów w Watykanie, w tym w sesji specjalnej poświęconej Kościołowi w Ameryce w listopadzie i grudniu 1997 roku. W lutym 2001 roku Jan Paweł II wyniósł go do godności kardynalskiej, nadając tytuł prezbitera S. Roberto Bellarmino. Kardynał Bergoglio był wymieniany w gronie tzw. papabile, potencjalnych faworytów do następstwa po zmarłym w kwietniu 2005 roku Janie Pawle II.
W latach 2005-2011 (dwie kadencje po trzy lata) był przewodniczącym Konferencji Episkopatu Argentyny (Conferencia Episcopal Argentina).