Casey Stengel

Casey Stengel

prawozapolowy
Pełne imię i nazwisko	Charles Dillon Stengel
Pseudonim	The Old Perfessor
Data i miejsce urodzenia	30 lipca 1890 Kansas City
Data i miejsce śmierci	29 września 1975 Glendale
Odbijał	lewą
Rzucał	lewą
Debiut	17 września 1912
Ostatni występ	19 maja 1925
Statystyki
Średnia uderzeń	0,284
Uderzenia	1219
RBI	535
Runy	575
Kariera klubowa
Lata Kluby 1912–1917 Brooklyn Dodgers/Superbas/Robins 1918–1919 Pittsburgh Pirates 1920–1921 Philadelphia Phillies 1921–1923 New York Giants 1924–1925 Boston Braves
Kariera menedżerska
Lata Kluby 1934–1936 Brooklyn Dodgers 1938–1943 Boston Braves 1949–1960 New York Yankees 1962–1965 New York Mets
Baseball Hall of Fame
Rok wprowadzenia	1966
Metoda elekcji	Veterans Committee

Charles Dillon Stengel (ur. 30 lipca 1890, zm. 29 września 1975) – amerykański baseballista, który występował na pozycji prawozapolowego, menadżer klubów Major League Baseball, członek Baseball Hall of Fame. Nosił przydomek The Old Perfessor.

Podczas nauki w Central High School w Kansas City, wraz ze szkolną drużyną koszykówki zdobył mistrzostwo miasta, a z drużyną baseballową, gdzie występował na pozycji miotacza, sięgnął po mistrzostwo stanu. W 1910 podpisał kontrakt z Kansas City Blues (Class-A) z American Association. W tym samym roku grał w Kankakee Kays (Class-D) i Shelbyville/Maysville Rivermen (Class-D). W sezonie 1911 występował w Aurora Blues (Class-C), gdzie rozegrał 121 meczów, uzyskując średnią 0,352. Obserwowany wówczas przez skauta Brooklyn Dodgers Larry'ego Suttona, w sierpniu 1911 podpisał kontrakt z tym klubem, jednak większość sezonu 1912 spędził w Montgomery Rebels (Class-A)^[1].

W MLB zadebiutował 17 września 1912 w meczu przeciwko Pittsburgh Pirates, w którym zaliczył cztery uderzenia, w tym dwa razy RBI single oraz skradł bazę, a Dodgers zwyciężyli 7–3. 5 kwietnia 1913 w meczu przedsezonowym przeciwko New York Yankees, był pierwszym zawodnikiem, który podszedł do odbicia na nowo wybudowanym stadionie Ebbets Field. W tym samym spotkaniu został pierwszym, który zdobył home runa na tym obiekcie^[1]. W 1916 rozegrał cztery mecze w World Series, jednak Dodgers ulegli Boston Red Sox 1–4^[2].

W styczniu 1918 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Pittsburgh Pirates, zaś w sierpniu 1919 do Philadelphia Phillies. W lipcu 1921 podpisał kontrakt z New York Giants^[3]. Początkowo pełnił funkcję pinch hittera, jednak w kontuzje dwóch zapolowych sprawiły, iż w czerwcu 1922 został pierwszym środkowozapolowym zespołu^[1]. W październiku 1922 zagrał w dwóch meczach World Series, w których Giants pokonali New York Yankees^[4]. W maju 1923 został zawieszony na 10 spotkań, po wdaniu się w bójkę z miotaczem Philadelphia Phillies Leftym Weinertem. W 1923 Giants zdobyli trzecie z rzędu mistrzostwo National League, a w World Series mierzyli się ponownie z New York Yankees. W pierwszym meczu Stengel zdobył w pierwszej połowie dziewiątej zmiany zwycięskiego inside-the-park-home runa. Dwa dni później w meczu numer 3, zdobył home runa, a Giants zwyciężyli 1–0 i objęli prowadzenie w serii 2–1^[1], jednak Yankees wygrali trzy kolejne spotkania i zdobyli tytuł mistrzowski^[5].

W listopadzie 1923 w ramach wymiany przeszedł do Boston Braves^[3]. W 1925 po rozegraniu 12 meczów, uzyskując średnią 0,077, odszedł do Worcester Panthers z Eastern League, obejmując funkcję grającego menadżera^[1]. W 1926 został grającym menadżerem Toledo Mud Hens, który rok później poprowadził do pierwszego w historii klubu mistrzostwa ligi American Association. Po zakończeniu sezonu 1931 nie przedłużono z nim kontraktu^[1].

Wkrótce dołączył do sztabu szkoleniowego Brooklyn Dodgers. W 1934 objął funkcję menadżera zespołu, po zwolnieniu z tego stanowiska Maksa Careya i pełnił ją do 1936. W 1938 został współwłaścicielem i menadżerem Boston Braves. Przed rozpoczęciem sezonu 1943 został potrącony przez taksówkę w Bostonie, doznając złamania nogi, przez co zmuszony był spędzić sześć tygodni w szpitalu, jednak nigdy już nie powrócił do pełnej sprawności. Poprowadził zespół w 107 ostatnich meczach notując bilans 47–60. Po zakończeniu sezonu zrezygnował z funkcji prowadzenia zespołu^[1].

Na początku 1944 został menadżerem Milwaukee Brewers, zastępując Charliego Grimma, który objął Chicago Cubs. Stengel poprowadził Brewers do mistrzostwa American Association, jednak po zakończeniu sezonu zrezygnował z dalszego prowadzenia zespołu. W 1945 George Weiss, który był odpowiedzialny za system farmerski organizacji New York Yankees, zaoferował Stengelowi stanowisko menadżera w Kansas City Blues, który ten zaakceptował. Zmiana menadżera generalnego klubu, którym został Larry McPhail i niepewna sytuacja Weissa sprawiły, że Stengel odszedł do Oakland Oaks z Pacific Coast League, prowadząc w 1947 zespół do pierwszego od 20 lat mistrzostwa ligi. Menadżerem Oaks pozostał do 1949^[1].

Mimo iż nie osiągnął sukcesów prowadząc zespoły w Major League Baseball, zajmując najwyżej piąte miejsce w ośmiozespołowej wówczas National League, przed rozpoczęciem sezonu 1949 został ogłoszony nowym menadżerem New York Yankees. Mając w składzie takich zawodników jak Joego DiMaggio, Phila Rizzuto, Yogiego Berrę, Mickeya Mantle'a czy Whiteya Forda, poprowadził w latach 1949–1954 Yankees do pięciu triumfów z rzędu w World Series. Kolejne mistrzostwa zdobył w 1956 i 1958. Po przegranych dla Yankees World Series w 1960, kiedy zwycięskiego dla Pittsburgh Pirates zdobył w meczu numer 7 Bill Mazeroski, Stengel zrezygnował z funkcji menadżera zespołu^[1]. W latach 1962–1965 był pierwszym menadżerem w historii New York Mets^[1].

W 1966 został uhonorowany członkostwem w Baseball Hall of Fame^[6]. Numer 37, z którym występował jako menadżer Yankees i Mets, został zastrzeżony przez obydwa kluby^[1].

Na podstawie Casey Stengel Managerial Record