Amebijaza

Amebijaza
lat.	Amoebiasis
Amebna dizenterija debelog creva
Specijalnost	Infektologija
Klasifikacija i eksterni resursi
ICD-10	A06
ICD-9	006
MeSH	D000562
[uredi na Vikipodacima]

Amebijaza (lat. amoebiasis) je vrsta protozoalne infekcije koja može biti akutna ili hronična, a javlja se u vidu zapaljenja sluznice debelog creva ili drugih vancrevnih manifestacija. Uzročnik bolesti je dizenterična ameba (lat. Entamoeba hystolitica), koji se javlja u vidu vegetativne i cistične forme. Za čoveka je patogena vegetativna forma ovog parazita.^[1] Najteži oblik bolesti je tzv. amebna dizenterija.^[2]

Oko 90% zaraženih osoba nema nikakve simptome, ali bolest ima potencijal da postane izrazito opasna. Prema procenama Svetske zdravstvene organizacije od amebijaze godišnje oboli oko 40-50 miliona ljudi širom sveta, a između 70.000 i 100.000 slučajeva se završi smrtnim ishodom.^[3]

Fedor Aleksandrevič Loš je 1875. godine u Petrogradu pronašao amebu u krvavo-sluzavom sadržaju stolice čoveka umrlog od dizenterije^[4] i nazvao ju je Amoeba coli, ali nije uočio njeno patogeno delovanje. Tek kasnijim ispitivanjima je utvrđeno da je ovaj mikroorganizam uzročnik jednog oblika dizenterije i karakterističnih jetrenih apscesa. Razliku između ove amebe i nepatogene Entamoeba coli uočio je Šaudin 1903. godine i nazvao ju je Entamoeba histolytica, istučući time njenu sposobnost destrukcije tkiva.^[5]

U prošlosti se najveći broj obolelih javljao u tropskim i suptropskim krajevima i u zemljama sa lošim higijenskim standardima. Ratovi i velike seobe ljudi rasprostranili su je po celom svetu. Danas se amebijaza javlja i u krajevima sa umerenom klimom, ali u znatno blažem obliku.^[5]

Uzročnik amebijaze, Entamoeba histolytica, se javlja u tri oblika: vegetativni oblik ili trofozoit (koji se kreće pomoću pseudopodija), prelazni oblik i tzv. otporni oblik ili cista. Cista histolitične amebe je obavijena čvrstom membranom koja je štiti od različitih nepovoljnih uticaja, tako da se dugo može održati u spoljašnjoj sredini i ona zapravo najčešće prenosi bolest. Vegetativni i prelazni oblik mogu biti uzrok infekcije, ali samo pri direktnom kontaktu.^[5]

Izvor zaraze je oboleo čovek (tzv. amebonoša), a parazit se izbacuje preko stolice, gnoja i drugih telesnih izlučevina. Mehanizam zaraze je feko-oralni, a bolesnik unosi cistu amebe preko prljavih ruku, kontaminirane vode, kontaminiranog voća i povrća itd.^[6] Pretpostavlja se da su za patogen učinak potrebni, ne samo ameba u jednom od svojih oblika, već i drugi nepovoljni ekološki, termički, atmosferski i drugi uzroci ili neko dodatno crevno oboljenje koje prati oštećenje sluzokože. Tokom nekih virusnih i bakterijskih infekcija dolazi do smanjene produkcije sluzi koja ima zaštitnu ulogu u crevima, a poznato je da ishrana siromašna belančevinama pogoduje pojavi bolesti i njenih komplikacija.^[5]

Osetljivost prema ovim amebama je opšta, a bolest ne ostavlja imunitet^[1].

Crevna amebijaza se odlikuje inkubacijom koja se kreće od nekoliko dana do tri i više meseci, prosečno 2-4 nedelje. Bolest počinje akutno ili sa prodromom (umereno povišena temperatura, glavobolja, adinamija, bol u trbuhu i dr). Stolice su kašaste sa primesama sluzi i krvi, a njihov broj se kreće od 4-5 ili više za 24 časa. Iste su količinski male pri čemu intimno izmešane sa primesma sluzi i krvi, a ne u vidu kapi ili žila kao kod bacilarne dizenterije. Objektivnim pregledom bolesnika zapaža se meteoristični trbuh koji je nadut i bolno osetljiv, a bol prati položaj debelog creva. Amebna dizenterija može da se i zakomplikuje sa masivnim crevnim krvarenjem ili perforacijom debelog creva. Nekomplikovana forma se završava ozdravljenjem tokom 1-2 meseca. Međutim, često dolazi do hronifikacije koja se odlikuje periodima akutizacije i remisije. Kod male dece bolest protiče sa povišenom temperaturom, povraćanjem, dijarejom i znacima gubitka tečnosti i minerala.

Amebna dizenterija može da ima akutni, hronični, lak, težak i fulminantni oblik. Fulminantni oblik bolesti se sreće kod 5-10% hospitalizovanih pacijenata, a prvenstveno kod trudnica i žena u postporođajnom periodu. Kod ove forme sluzokoža debelog creva je u 50% pokrivena ulceracijama (čirevima) pa dolazi do perforacije sa peritonitisom i paralitičkim ileusom. Stanje bolesti se progresivno pogoršava te za nekoliko dana dolazi do smrtnog ishoda.

Vancrevne manifestacije amebijaze nastaju kao posledica hematogene diseminacije parazita najčešće u jetri, plućima, mozgu i na koži. Dospeli parazit u jetri može da izazove akutni amebni hepatitis ili amebni apsces. Kod amebnog hepatitisa zapaža se povišena telesna temperatura i bolna osetljivost jetre.

Pleuropulmonalna amebijaza se javlja kao zapaljenje pluća, apsces ili gnojni pleuritis.

Amebijaza mozga se retko javlja i ponaša kao i svaki drugi ekspanzivni proces na mozgu.^[1]

Dijagnoza bolesti se postavlja na osnovu epidemioloških podataka (postojanje sličnog oboljenja iz okoline bolesnika, boravak u suptropskim i tropskim predelima), kliničke slike i laboratorijskih i drugih ispitivanja. Laboratorijska dijagnoza je prvenstveno usmerena na direktnu etiološku potvrdu parazita iz sveže stolice ili aspirata amebnog apscesa.^[1]

Prevencija amebijaze se ogleda u stvaranju povoljnih higijenskih uslova života i rada, održavanju lične higijene, pravilnoj ishrani i sistematskom lečenju svih obolelih kako bi se sprečilo dalje širenje bolesti. Veliku opasnost predstavljaju tzv. zdrave cistonoše, koje ne pokazuju znakove kliničkih smetnji a u kontaktu su sa hranom.

Lečenje se sprovodi različitim lekovima i dijetnim režimom prehrane, u zavisnosti od stadijuma i organolokalizacije amebijaze.

Jedan od najdramatičnijih slučajeva amebijaze zabeležen je 1933. godine na Svetskom sajmu u Čikagu. Uzrok je bila kontaminacija vode za piće otpadnim vodama iz kanalizacije. Tom prilikom zabeleženo je oko 1.000 obolelih, a 58 slučajeva se završilo smrtnim ishodom.^[7] U periodu između maja i septembra 1998. godine u Gruziji je zabeležen 171 slučaj ove bolesti.^[8]