Cumhuriyet

Cumhuriyet, siyasi gücün halk ve temsilcileri tarafından paylaşıldığı bir devlet yönetim şeklidir ve yapısı gereği monarşinin yokluğu üzerine kuruludur.^[1][2]

Bir cumhuriyette temsil, genel vatandaşlar tarafından serbestçe seçilebilir veya seçimle belirlenebilir. Birçok tarihi cumhuriyette, temsil kişisel statüye dayanmış ve seçimlerin rolü sınırlı olmuştur. Bu durum günümüzde de geçerlidir; resmi adlarında "cumhuriyet" kelimesini kullanan 159 devlet (2017 itibarıyla) ve diğer cumhuriyet olarak kurulmuş devletler, temsil hakkını ve seçim sürecini dar bir şekilde sınırlayan devletler arasında yer almaktadır.

Bu terim, MÖ 509'da kralların devrilmesinden MS 27'de İmparatorluğun kurulmasına kadar süren Antik Roma Cumhuriyeti'nin anayasasına atıfta bulunarak modern anlamını geliştirmiştir. Bu anayasa, etkili bir şekilde güç sahibi olan zengin soylulardan oluşan bir Senato; magistraları seçme ve yasaları kabul etme yetkisine sahip tüm özgür vatandaşların katıldığı birkaç halk meclisi; ve çeşitli türde sivil ve siyasi yetkilere sahip bir dizi magistratlıktan oluşuyordu.

Genellikle bir cumhuriyet, tek bir egemen devlet olsa da, cumhuriyet olarak adlandırılan alt ulusal devlet varlıkları veya doğası itibarıyla cumhuriyetçi olarak tanımlanan hükûmetler de bulunmaktadır.

Terim, Yunanca politeia kelimesinin Latin çevirisinden kaynaklanmaktadır. Cicero, diğer Latin yazarları arasında, politeia'yı res publica olarak çevirdi ve Rönesans bilginleri tarafından "republic" (veya çeşitli Avrupa dillerinde benzer terimler) olarak çevrildi.^[3]

Politeia terimi hükûmet biçimi, polity veya rejim olarak çevrilebilir ve bu nedenle modern "cumhuriyet" kelimesi gibi her zaman belirli bir rejim türü için kullanılmayan bir kelimedir. Platon'un politik bilim üzerine büyük çalışmalarından biri Politeia olarak adlandırılmıştı ve İngilizcede bu nedenle Cumhuriyet olarak bilinir. Ancak başlık dışında, Cumhuriyet'in modern çevirilerinde politeia için alternatif çeviriler de kullanılır.^[4]

Ancak, Politika adlı eserinin III. Kitabında, Aristoteles'in, politeia teriminin daha spesifik bir şekilde kullanılabileceğini belirttiği görünüyor: "Vatandaşlar genel olarak halkın iyiliği için yönettiğinde, bu tüm hükümetler için ortak adı olan politeia olarak adlandırılır". Ayrıca, klasik Latincede, "republic" terimi genel anlamda herhangi bir rejimi ifade etmek için veya halkın iyiliği için çalışan hükûmetlere özgü bir şekilde kullanılabilir.^[5]

Orta Çağ'ın sonlarına doğru, Kuzey İtalya'da birçok şehir devleti komün veya signoria temelli hükûmetlere sahipti. Giovanni Villani gibi yazarlar, bu devletlerin doğasını ve diğer rejim türlerinden farklarını anlatmaya başladılar. Devletleri tanımlamak için libertas populi, özgür bir halk gibi terimler kullandılar. 15. yüzyılda, Antik Roma yazılarına olan yenilenmiş ilgi, yazarların klasik terimleri tercih etmelerine neden oldu. Monarşi dışındaki devletleri tanımlamak için yazarlar (özellikle Leonardo Bruni), Latin deyişi res publica'yı benimsedi.^[6]

Bruni ve Machiavelli, res publica terimini Kuzey İtalya'daki monarşi olmayan devletleri tanımlamak için kullandılar. Ancak, res publica teriminin orijinal Latincede bir dizi ilişkili anlamı vardır. Terim, kelimenin tam anlamıyla "halk işi" olarak çevrilebilir. Roma yazarları tarafından genellikle devleti ve hükûmeti ifade etmek için kullanılmıştır, hatta Roma İmparatorluğu döneminde bile.^[7][8]

Sonraki yüzyıllarda, İngilizce "commonwealth" kelimesi res publica'nın bir çevirisi olarak kullanılmaya başlandı ve İngilizcede kullanımı Romalıların res publica terimini nasıl kullandıklarına benzerdi.^[9] Özellikle Oliver Cromwell'in Koruyuculuk döneminde, "commonwealth" kelimesi yeni monarşi olmayan devleti tanımlamak için en yaygın terim olarak kullanılırken, "republic" terimi de yaygın bir şekilde kullanılmıştır.^[10] Benzer şekilde, Lehçede terim "rzeczpospolita" olarak çevrildi, ancak bu çeviri şu anda yalnızca Polonya ile ilgili olarak kullanılmaktadır.

Günümüzde, "cumhuriyet" terimi genellikle bir hükûmet sistemini ifade eder ve bu sistem, gücünü miras veya ilahi hak gibi başka bir temelden değil, insanlardan alır.^[11]

Klasik Yunanistan ve Roma'da geliştirilen felsefi terminolojiye rağmen, Aristoteles tarafından zaten özetlenmiş olan Yunanistan'da değil, Orta Doğu'da da birçok farklı anayasaya sahip şehir devleti uzun bir tarihe sahipti. Klasik dönemden sonra, Orta Çağ'da, Venedik gibi birçok özgür şehir yeniden gelişti.

Modern "cumhuriyet" türü, klasik dünyada bulunan herhangi bir devlet türünden farklıdır.^[12][13] Klasik dönemde hala "cumhuriyet" olarak adlandırılan birkaç devlet bulunmaktadır. Buna antik Atina ve Roma Cumhuriyeti dahildir. Bu devletlerin yapıları ve yönetimleri, modern herhangi bir cumhuriyetten farklıyken, klasik, Orta Çağ ve modern cumhuriyetlerin tarihsel bir süreklilik oluşturup oluşturmadığına dair bir tartışma da vardır. J. G. A. Pocock, farklı bir cumhuriyetçi geleneğin klasik dünyadan günümüze kadar uzandığını savunmuştur.^[8][14] Diğer bazı bilim adamları bu konuda farklı görüşlere sahip. Örneğin, Paul Rahe, klasik cumhuriyetlerin modern herhangi bir ülkedekilerle az bağlantısı olan bir hükûmet biçimi olduğunu savunuyor.^[8][15]

Klasik cumhuriyetlerin siyasi felsefesi, sonraki yüzyıllar boyunca cumhuriyetçi düşünceyi etkiledi. Machiavelli, Montesquieu, Adams ve Madison gibi cumhuriyetleri savunan filozoflar ve politikacılar, çeşitli rejim türlerini tanımlayan klasik Yunan ve Latin kaynaklarına yoğun bir şekilde dayandılar.

Aristoteles'in Politika adlı kitabı çeşitli hükûmet biçimlerini tartışıyor. Aristoteles, politeia olarak adlandırdığı bir şekli, diğer şekillerin bir karışımından oluşan bir sistem şeklinde belirledi. Bu, ideal hükûmet biçimlerinden biriydi. Polybius, bu fikirlerin birçoğunu genişletti ve yine karışık hükûmet fikrine odaklandı. Bu geleneğin en önemli Roma eseri Cicero'nun De re publica'sıdır.

Zamanla, klasik cumhuriyetler imparatorluklar haline geldi veya imparatorluklar tarafından fethedildi. Çoğu Yunan cumhuriyeti, Büyük İskender'in Makedonya İmparatorluğu tarafından ilhak edildi. Roma Cumhuriyeti, Kartaca gibi cumhuriyetler olarak kabul edilebilecek diğer Akdeniz devletlerini fethederek büyük bir şekilde genişledi. Roma Cumhuriyeti kendisi daha sonra Roma İmparatorluğu haline geldi.

Pre-klasik şehir devletlerine atıfta bulunmak için "cumhuriyet" terimi sıkça kullanılmaz, özellikle Graeco-Roman etkisi altındaki Avrupa dışında kalmış bölgelerde.^[8] Ancak, Avrupa dışındaki bazı erken dönem devletlerin, bugün bazen cumhuriyetlere benzer olarak kabul edildiği hükûmetleri vardı.

Orta Doğu'da, Doğu Akdeniz'in birçok şehri, kolektif yönetim başarısına ulaştı. Cumhuriyet şehir devletleri, MÖ 11. yüzyıldan başlayarak Levant kıyısı boyunca Fenike'de yaygınlaştı. Antik Fenike'de Shophet kavramı, Roma konsülüne çok benziyordu. Pers egemenliği altında (M.Ö. 539-332), Tire gibi Fenike şehir devletleri, kral sistemini ortadan kaldırdı ve "6 yıllık kısa görev süreleri boyunca iktidarda kalan suffetes (hakimler) sistemi" ni benimsedi.^[16][17] Arwad, bir monark yerine halkın egemen olarak tanımlandığı, bilinen en eski cumhuriyet örneklerinden biri olarak gösterilmiştir.^{[18][kaynak güvenilir mi?]} Yahudi Yargıçlar dönemi Birleşik Monarşi öncesi İsrailoğulları konfederasyonu da bir cumhuriyet türü olarak kabul edilmiştir.^{[8][19][20][21]} Günümüz Nijerya'sında Igbo halkının yönetim sistemi, "doğrudan ve katılımcı demokrasi" olarak tanımlanmıştır.^[22]

Erken cumhuriyet kurumları bağımsız gaṇasaṅghalardan geliyor - gaṇa "kabile" ve saṅgha "meclis" anlamına geliyor - MÖ 6. yüzyıldan bu yana var olabilirdi ve bazı bölgelerde Hindistan'da MS 4. yüzyıla kadar sürmüştür. Ancak, bu konuda kanıtlar yaygın değildir ve o döneme ait saf tarihi kaynak mevcut değildir. İndya'yı (şimdiki Pakistan ve Kuzeybatı Hindistan) ele geçirdiği dönemden iki yüzyıl sonra yazmış olan Yunan tarihçi Diodorus, ayrıntı vermeden, Hindistan'da bağımsız ve demokratik devletlerin var olduğunu belirtiyor.^[23] Modern bilim adamları, MÖ 3. yüzyılda demokrasi kelimesinin ve sonrasında düşüş yaşadığını ve doğası ne olursa olsun herhangi bir özerk devleti ifade edebileceğini belirtiyorlar.^[24][25]

Gaṇa'nın ana özellikleri arasında bir hükümdar, genellikle raja adıyla bilinen ve tartışma kurulu olan bir meclis yer alıyor. Meclis düzenli olarak toplanıyordu. Tüm önemli devlet kararlarını tartışırdı. En azından bazı devletlerde, katılım tüm özgür erkeklere açıktı. Bu kurum ayrıca tam mali, idari ve yargı yetkisine sahipti. Adı bile nadiren geçen diğer memurlar, meclisin kararlarına uyarlardı. Gaṇa tarafından seçilen hükümdar, görünüşe göre her zaman Kshatriya Varna'nın soylu sınıfından bir aileye aitti. Hükümdar, aktivitelerini meclisle koordine ederdi; bazı devletlerde, diğer soyluların bir konseyi ile bunu yapardı.^[26] Licchavis'in 7,077 raja'dan oluşan en önemli ailelerin başındaki yönetim organı vardı. Öte yandan, Gautama Buddha dönemi boyunca Shakyas, Koliyas, Mallakas ve Licchavis, meclisin tüm zengin ve fakir erkeklere açık olduğu bir yönetim şekline sahiptiler.^[27] Kusinagara şehrinde merkezlenen Mallakas ve Vaishali şehrinde merkezlenen Vajjika (veya Vṛjika) Birliği gibi erken dönem "cumhuriyetler" veya gaṇasaṅgha, MÖ 6. yüzyıldan bu yana varlığını sürdürmüştür ve bazı bölgelerde MS 4. yüzyıla kadar devam etmiştir.^[28][29] Vajji Mahajanapada'nın hükümdarlık konfederasyonundaki en ünlü klan Licchavis klanıydı.^[30] Magadha krallığı, Rajakumara topluluğu gibi cumhuriyet topluluklarını içeriyordu. Köyler, yerel şeflerinin Gramaka adı verilen kendi meclislerine sahipti. Yönetimleri, yürütme, yargı ve askeri işlevlere ayrılmıştı.

Bu hükûmetleri en iyi nasıl tarif edileceği konusunda, bilginler farklı görüşler belirtmektedirler ve kanıtların belirsiz, aralıklı niteliği geniş anlaşmazlıklar için izin verir. Bazıları toplantıların merkezi rolünü vurgular ve dolayısıyla onları demokrasiler olarak övüyor; diğer bilim adamları liderliğin üst sınıf hakimiyetine ve toplantının kontrol edilebilirliğine odaklanır ve bir oligarşi veya aristokrasi olarak görür.^[31][32] Toplantının açık gücüne rağmen, bileşimi ve katılımının gerçekten popüler olup olmadığı henüz belirlenmemiştir. Bu, verimli bir şekilde yönetmek için hükümdarlara antik el kitabı olan Arthashastra'da yansıtılmaktadır. Saṅghalarla nasıl başa çıkılacağına dair bir bölüm içerir, bu da soylu liderleri manipüle etme hakkında hükümler içerir, ancak vatandaşların kütlesini nasıl etkileyebileceğine dair hiçbir şey söylemez, "ganesanha" nın daha çok bir aristokratik yönetim veya oligarşik cumhuriyet olduğunu, "demokrasi" den daha fazla ifade eder.^[33]

İzlanda Cumhuriyeti, 930 CE'de Norveç'ten kaçan mülteciler tarafından kuruldu. Norveç Kralı Harald Fairhair'in ülkeyi birleştirmesi sonrasında meydana gelen amaçsızlıktan kaçanlar İzlanda'ya yerleşti. Cumhuriyet, şefler tarafından yönetilen bir dizi klanlardan oluşuyordu ve Althing, alt mahkemelerden temyiz edilen anlaşmazlıkların çözüldüğü bir parlamento ve yüksek mahkeme karışımıydı, yasalar belirlendi ve ulusal öneme sahip kararlar alındı. Bunlardan biri, 1000 yılındaki İzlanda Hristiyanlaştırmasıydı. Althing, tüm İzlandalıların Hristiyanlığa vaftiz edilmesi gerektiğini bildirdi ve putperest ritüellerin kutlanmasını yasakladı. İzlanda Cumhuriyeti'nin resmi bir lideri yoktu - bu, diğer devletlerin çoğunun aksineydi.

13. yüzyılda, Sturlung Çağı'nda, İzlanda Cumhuriyeti, savaşan klanlar arasındaki uzun çatışmalar nedeniyle zarar görmeye başladı. Bununla birlikte, Norveç Kralı Haakon IV'ün İzlandalıların Norveç "ailesi" ne yeniden katılması için baskısı, İzlanda şeflerinin 1262'de Gamli sáttmáli ("Eski Antlaşma") nın imzalanmasıyla Haakon IV'ü kral olarak kabul etmelerine yol açtı. Bu, Cumhuriyet'in sonunu getirdi. Ancak Althing, hemen hemen 800 yıl sonra hala İzlanda'nın parlamentosudur.^[34]

Avrupa'da, Orta Çağ'ın sonlarında birçok küçük devlet, cumhuriyet hükûmet sistemlerini benimsediğinde yeni cumhuriyetler ortaya çıktı. Bu genellikle küçük, ancak zengin, ticaret devletleri idi, Akdeniz deniz ticaret cumhuriyetleri gibi ve tüccar sınıfı önem kazanmıştı. Knud Haakonssen, Rönesans döneminde, toprağa dayalı bir elitin kontrolünde olan devletlerin monarşiler olduğu ve ticari elitin kontrolünde olan devletlerin cumhuriyetler olduğu şeklinde Avrupa'nın bölündüğünü belirtmiştir.^[9]

İtalya, Avrupa'nın en yoğun nüfuslu bölgelerinden biriydi ve aynı zamanda en zayıf merkezi hükûmete sahip olanlardan biriydi. Bu nedenle, birçok şehir önemli ölçüde bağımsızlık kazandı ve komün şeklinde yönetim biçimlerini benimsedi. Feodal kontrolünden tamamen bağımsız olan İtalyan şehir devletleri, kırsal bölgelerin kontrolünü ele geçirerek genişledi.^[35] En güçlü iki şehir devleti Venedik Cumhuriyeti ve rakibi Cenova Cumhuriyeti idi. Her ikisi de büyük ticaret limanlarıydı ve Akdeniz'in büyük bir bölümünü kontrol etmek için deniz gücünü kullanarak daha da genişledi. İlk kez İtalya'da, cumhuriyetleri savunan bir ideoloji gelişti. Bartholomew of Lucca, Brunetto Latini, Padova'lı Marsilius ve Leonardo Bruni gibi yazarlar, Orta Çağ şehir devletlerini Yunanistan ve Roma mirasının mirasçıları olarak gördüler.

Avrupa genelinde önemli ticaret şehirlerinde zengin bir tüccar sınıfı gelişti. Servetleri olmasına rağmen, kırsal toprak sahiplerinin hakim olduğu feodal sistemde çok az güce sahiptiler ve Avrupa genelinde kendi ayrıcalıklarını ve yetkilerini savunmaya başladılar. Fransa ve İngiltere gibi daha merkeziyetçi devletler, sınırlı şehir şartnameleri verdi.

Daha gevşek yönetilen Kutsal Roma İmparatorluğu'nda, en büyük 51 kasaba özgür imparatorluk şehirleri haline geldi. Hala Kutsal Roma İmparatorluğu'nun egemenliği altında olsalar da, çoğu yerel olarak güçlerini elinde tuttu ve cumhuriyet hükûmet şekillerini benimsedi.^[35] İsviçre'nin önemli ticaret şehirleri de imparatorluk doğrudan yönetimi haklarını korumuşlardır. İsviçre'nin alp kasaba ve köyleri coğrafyadan kaynaklı olarak merkezi kontrolün dışında kalmıştır. İtalya ve Almanya'nın aksine, kırsal alanların büyük bir bölümü feodal baronlar tarafından kontrol edilmiyordu, bağımsız çiftçiler tarafından kontrol ediliyordu ve onlar da topluluk merkezli yönetim biçimlerini kullanıyorlardı. Habsburglar bölge üzerinde kontrolü yeniden sağlamayı denediğinde, hem kırsal çiftçiler hem de şehir tüccarları ayaklandı. İsviçreliler zafer kazandı ve İsviçre Konfederasyonu ilan edildi. İsviçre bugüne kadar cumhuriyet hükûmet şeklini korumuştur.^[20]

Rusya'da da güçlü bir tüccar sınıfına sahip olan iki şehir - Novgorod ve Pskov - sırasıyla 12. ve 13. yüzyıllarda cumhuriyet hükûmetlerini benimsediler. Ancak cumhuriyetler, 15. yüzyılın sonunda ve 16. yüzyılın başında Rusya tarafından fethedilince sona erdi.^[36]

Bu erken cumhuriyetlerin hükûmet şeklinin egemen biçimi, seçkin patriciaların sınırlı bir konseyi tarafından kontrol edilmesiydi. Seçimlerin yapıldığı yerlerde, oy kullanacak ve aday olacak kişileri hem mülk sahipliği koşulları hem de lonca üyeliği sınırlıyordu. Birçok devlette doğrudan seçimler yapılmadı ve konsey üyeleri ya soylulardan oluşuyordu ya da mevcut konsey tarafından atanıyordu. Bu, nüfusun büyük çoğunluğunu siyasi güçsüzlüğe bıraktı ve alt sınıfların ayaklanmaları sıkça oldu. Geç Orta Çağ'da, Kutsal Roma İmparatorluğu'nun kasabalarında 200'den fazla ayaklanma yaşandı.^[37] İtalya'da da benzer ayaklanmalar yaşandı, özellikle Floransa'daki Ciompi Ayaklanması önemliydi.

Selçuklu Hanedanı'nın çöküşü ve Türk Anadolu Beyliklerinin kurulmasını takiben, Ahiler, bazen İtalyan ticaret cumhuriyetleriyle karşılaştırılan Ankara merkezli bir devlet kurdu.

Klasik yazarlar İtalya cumhuriyetlerinin başlıca ideolojik kaynakları olurken, Kuzey Avrupa'da Protestan Reformu, yeni cumhuriyetler kurmak için gerekçe olarak kullanıldı.^[38] Kalvinist teoloji en önemliydi ve Orta Çağ cumhuriyetleri arasında en büyük ve güçlülerinden biri olan İsviçre Konfederasyonu'nda gelişti. John Calvin, monarşinin kaldırılmasını talep etmedi, ancak imansız hükümdarları devirmenin görevi olduğu doktrinini ileri sürdü.^[39] Fransız Din Savaşları sırasında, Huguenotların yazılarında cumhuriyetçilik savunması ortaya çıktı.^[40]

Kalkınma Avrupa'da olmadı, İngiltere ve Hollanda'da olan cumhuriyetçi ayaklanmalar için Calvinizm önemli bir rol oynadı. İtalya şehir devletleri ve Hanseatic Birliği gibi her ikisi de önemli ticaret merkezleri idi ve Yeni Dünya ticaretiyle zenginleşen büyük bir tüccar sınıfına sahipti. Her iki bölgenin de nüfusunun büyük bir bölümü Calvinizmi benimsedi. Hollanda Ayaklanması (1566'da başlayarak), İspanyol Habsburg yönetimini reddetmekten doğduğunda, Hollanda Cumhuriyeti ortaya çıktı. Ancak ülke, cumhuriyetçi hükûmet şeklini hemen benimsemedi: bağımsızlık beyannamesi (Abjuration Yasası, 1581) resmi olarak kral Philip tahtının sadece boş olduğunu ilan etti ve Hollanda yöneticileri Philippe'in yerine sırasıyla Anjou Dükü, İngiltere Kraliçesi Elizabeth ve Prens William of Orange'a sordu. Ülkenin egemenliğini kendilerine devretme kararı, 1588'e kadar devletler (Staten, o zamanlar temsilci meclis) tarafından verilmedi.

1641'de İngiliz İç Savaşı başladı. Puritanlar tarafından öncülük edilen ve Londra tüccarları tarafından finanse edilen ayaklanma başarılı oldu ve I. Charles idam edildi. İngiltere'de James Harrington, Algernon Sidney ve John Milton, monarşiyi reddetmek ve cumhuriyetçi hükûmet şeklini benimsemek için tartışan ilk yazarlardan bazıları oldu. İngiliz Commonwealth kısa ömürlü oldu ve monarşi kısa sürede geri getirildi. Hollanda Cumhuriyeti, ismi 1795'e kadar devam etti, ancak 18. yüzyılın ortalarına kadar stattholder, de facto bir kral haline gelmişti. Calvinistler, Kuzey Amerika'daki İngiliz ve Hollanda kolonilerinin en eski yerleşimcilerinden bazılarıydı.

Eski dönem Avrupa'da liberal cumhuriyetler

Paris'te Fransız Cumhuriyeti'nin bir alegorisi

Septinsular Republic bayrağı

1848 Devrimleri sırasındaki Stockholm isyanlarından el yazısıyla yazılmış devrimci bir Cumhuriyetçi yasa tasarısı: "Tahttan indir Oscar kral olmaya uygun değil: Yaşasın Cumhuriyet! Reform! Kahrolsun Kraliyet ailesi, çok yaşa Aftonbladet! Krala ölüm / Cumhuriyet Halk Cumhuriyeti. Brunkeberg bu akşam". Yazarın kimliği bilinmiyor.

Eski dönem Avrupa, bu ilk cumhuriyetçi ayaklanmaların yanı sıra, monarşik güçte büyük bir artış gördü. Mutlak monarşinin çağı, Orta Çağ'ın çoğunda var olan sınırlı ve merkezi olmayan monarşilerin yerini aldı. Aynı zamanda, yazarlar serisi, liberalizm olarak bilinen ideolojiyi yarattıkları süreçte, monarşinin toplam kontrolüne bir tepki gösterdi.

Aydınlanma düşünürlerinin çoğu, cumhuriyetlerden çok anayasal monarşi fikirlerine daha çok ilgi duyuyordu. Cromwell rejimi, cumhuriyetçiliği diskredite etmişti ve çoğu düşünür, cumhuriyetlerin ya anarşi ya da tiranlıkla sonuçlandığına inanıyordu.^[41] Bu nedenle, Voltaire gibi filozoflar mutlakıyetçiliğe karşı çıkarken aynı zamanda güçlü bir şekilde monarşi yanlısıydılar.

Jean-Jacques Rousseau ve Montesquieu, cumhuriyetleri övdüler ve Yunan şehir-devletlerini bir model olarak gördüler. Ancak her ikisi de, 20 milyon nüfuslu bir devlet olan Fransa'nın cumhuriyet olarak yönetilmesinin imkansız olacağını düşündü. Rousseau, Korsika'daki (1755-1769) cumhuriyet deneyimini takdir etti ve küçük, kendi kendini yöneten komünlerin ideal siyasi yapısını tanımladı. Montesquieu, bir şehir devletinin ideal olarak bir cumhuriyet olması gerektiğini düşündü, ancak daha büyük bir topraklara sahip bir devlette sınırlı bir monarşinin daha uygun olduğunu savundu.

Amerikan Devrimi sadece koloniler üzerindeki Britanya Parlamentosu otoritesini reddetmekle başladı, monarşiyi reddetmekle başlamadı. Britanya kralının, temsilci hükûmetleri haklarının ihlali olarak görenlerin hainler olarak adlandırılması ve otoritesini göstermek için savaş birlikleri gönderme desteği, kolonileri yaygın bir şekilde tiranik bir düzen olarak algılanmasına neden oldu.

Amerika Bağımsızlık Bildirisi ile devrim liderleri monarşiyi kesin bir şekilde reddettiler ve cumhuriyetçiliği benimsediler. Devrim liderleri, Fransız liberal düşünürlerinin yazıları ve klasik cumhuriyetlerin tarihi konusunda iyi bilgi sahibiydiler. John Adams, tarih boyunca cumhuriyetler üzerine bir kitap yazmıştı. Ayrıca, geniş çapta dağıtılan ve popüler olarak yüksek sesle okunan Common Sense adlı broşür, Thomas Paine tarafından, daha geniş bir kitleye cumhuriyetçi idealler ve bağımsızlık nedenleri konusunda özlü ve etkileyici bir açıklama yaptı. Amerika Birleşik Devletleri Anayasası, 1789'da yürürlüğe girdi ve zayıf bir konfederasyon olan İlk Ulusal Hükûmet Girişimi altında kabul edilen Konfederasyon ve Ebedi Birlik Maddeleri yerine, nispeten güçlü bir federal cumhuriyet yarattı. İlk on Anayasa değişikliği, Amerikan Devrimi'ni haklı çıkaran cumhuriyetçi idealler için temel olan belirli doğal hakları garanti etti.

Fransız Devrimi de başlangıçta cumhuriyetçi değildi. Sadece Varennes Kaçışı'ndan sonra krala kalan sempati kaldırıldı ve bir cumhuriyet ilan edildi, Louis XVI giyotinle idam edildi. Fransa'nın Fransız Devrim Savaşları'ndaki çarpıcı başarısı, bir dizi müşterek cumhuriyetin kıtada kurulmasıyla silah zoruyla Avrupa'ya yayıldı. Napolyon'un yükselişi, Birinci Fransız Cumhuriyeti'nin sonunu getirdi, her biri "popüler monarşilerle" değiştirildi. Napolyonik dönem boyunca, zafer kazananlar kıtanın en eski cumhuriyetlerinden birçokunu yok ettiler, bunlar arasında Venedik Cumhuriyeti, Cenovalılar Cumhuriyeti ve Hollanda Cumhuriyeti bunların arasında yer aldı. Sonuç olarak monarşilere dönüştürüldüler veya komşu monarşiler tarafından baskılandılar.

Avrupa dışında, Napolyon Savaşları, Latin Amerika devletlerinin bağımsızlıklarını kazanmasına izin vererek başka bir cumhuriyet grubunun oluşmasına neden oldu. Liberal ideoloji, bu yeni cumhuriyetler üzerinde sınırlı bir etkiye sahipti. Ana itici güç, denizden gönderilen valiler olan Peninsulares ile çatışma halindeki yerel Avrupalı kökenli Creole nüfusuydu. Latin Amerika'nın çoğunda nüfusun çoğunluğu Afrikalı ya da yerli Amerikalıydı ve Creole elitleri, bu gruplara güç ve geniş tabanlı halk egemenliği vermekle ilgilenmiyordu. Ayaklanmaların başlıca kışkırtıcısı ve en önemli teorisyenlerinden biri olan Simón Bolívar, liberal ideallere sempati duyuyordu, ancak Latin Amerika'nın böyle bir sistemin işlemesi için sosyal bir uyuma sahip olmadığını düşündü ve otoriterliği gerekli olarak savundu.

Meksika'da bu otoriterlik kısa süreliğine Birinci Meksika İmparatorluğu şeklinde ortaya çıktı. Peninsular Savaşı nedeniyle, Portekiz kraliyet mahkemesi 1808'de Brezilya'ya taşındı. Brezilya, 7 Eylül 1822'de bir monarşi olarak bağımsızlığını kazandı ve Brezilya İmparatorluğu 1889'a kadar sürdü. Diğer birçok Latin Amerika devletinde, çoğu 20. yüzyılın sonunda liberalleşene kadar farklı otoriter cumhuriyet türleri vardı.^[42]

1815'te Avrupa ülkeleri.[43]   Monarşiler (55)   Cumhuriyetler (9)	1914'te Avrupa ülkeleri.[44]   Monarşiler (22)   Cumhuriyetler (4)	1930'da Avrupa ülkeleri.[45]   Monarşiler (20)   Cumhuriyetler (15)	1950'de Avrupa ülkeleri.[46]   Monarşiler (13)   Cumhuriyetler (21)	2015'te Avrupa ülkeleri.[47]   Monarşiler (12)   Cumhuriyetler (35)

Fransa'nın İkinci Cumhuriyeti 1848'de oluşturuldu, ancak 1852'de kendini imparator ilan eden III. Napolyon tarafından kaldırıldı. Fransa'nın Üçüncü Cumhuriyeti, Fransa-Prusya Savaşı sırasında, sivil bir devrimci komite III. Napolyon'un teslimiyetini kabul etmeyi reddettiğinde 1870'te kuruldu. İspanya kısa süreliğine 1873-74'te İspanyol Cumhuriyeti oldu, ancak monarşi kısa sürede geri getirildi. 20. yüzyılın başında, Fransa, İsviçre ve San Marino Avrupa'da kalan tek cumhuriyetlerdi. Bu 1908 Lizbon Suikasti'nden sonra değişti ve 5 Ekim 1910 devrimi Portekiz Cumhuriyeti'ni kurdu.

Doğu Asya'da, 19. yüzyıl boyunca Çin'de önemli ölçüde cumhuriyetçilik görüldü ve anayasal monarşi talep eden bir dizi protesto hareketi gelişti. Bu çabaların en önemli lideri Sun Yat-sen'di, üç Halk İlkesi adını verdiği fikirleri Amerikan, Avrupa ve Çin fikirlerini birleştirirdi. Onun liderliğinde, Çin Cumhuriyeti 1 Ocak 1912'de ilan edildi.

Cumhuriyetçilik, I. Dünya Savaşı'nın ardından önemli ölçüde genişledi ve birçok büyük Avrupa imparatorluğu çöktü: Rus İmparatorluğu (1917), Alman İmparatorluğu (1918), Avusturya-Macaristan İmparatorluğu (1918) ve Osmanlı İmparatorluğu (1922) hepsi cumhuriyetler ile değiştirildi. Bu kargaşa döneminde pek çok yeni devlet bağımsızlıklarını kazandı ve bunların birçoğu, İrlanda, Polonya, Finlandiya ve Çekoslovakya gibi, cumhuriyetçi hükûmet sistemlerini seçti. Yunanistan'ın Yunan-Türk Savaşı'nda (1919-22) yenilgisinden sonra, monarşi kısa süreliğine İkinci Yunan Cumhuriyeti (1924-35) tarafından değiştirildi. 1931'de İkinci İspanyol Cumhuriyeti (1931-39) ilan edildi ve bu İspanya İç Savaşı'nın öncüsü oldu.

Cumhuriyetçi fikirler özellikle Asya'da yayılıyor. Amerika Birleşik Devletleri, 19. yüzyılın sonlarında Doğu Asya'da önemli bir etkiye sahip olmaya başladı ve Protestan misyonerler merkezi bir rol oynadı. Batı'nın liberal ve cumhuriyetçi yazarları da etki etti. Tüm bunlar, uzun zamandır halkın Tanrı'nın Mandate'ini kaybetmiş haksız hükûmetleri reddetme hakkına sahip olduğunu savunan yerli Konfüçyüsçü ilham kaynaklı siyasi felsefeyle birleşti.

Doğu Asya'da iki kısa ömürlü cumhuriyet ilan edildi: Tayvan Cumhuriyeti ve Birinci Filipin Cumhuriyeti.

II. Dünya Savaşı'nın ardından geçen yıllarda, kalan Avrupa sömürgelerinin çoğu bağımsızlıklarını kazandı ve çoğu cumhuriyet oldu. İki büyük sömürgeci güç Fransa ve İngiltere idi. Cumhuriyetçi Fransa, eski sömürgelerinde cumhuriyetlerin kurulmasını teşvik etti. İngiltere, erken yerleşimci sömürgelerinde yarattığı bağımsız Commonwealth krallıkları modelini takip etmeye çalıştı. Yerleşimci sömürgelerin çoğu ve Karayipler'in küçük devletleri bu sistemini korurken, Afrika ve Asya'daki yeni bağımsız ülkeler tarafından reddedildi ve anayasalarını gözden geçirdiler ve cumhuriyet oldular.

Orta Doğu'da İngiltere farklı bir model izledi; Irak, Ürdün, Kuveyt, Bahreyn, Umman, Yemen ve Libya dahil birçok sömürge ve mandada yerel monarşiler kurdu. Sonraki on yıllarda devrimler ve darbeler birçok monarşi rejimini devirdi ve cumhuriyetler kuruldu. Bazı monarşiler halen varlığını sürdürüyor ve Orta Doğu, neredeyse tam siyasi kontrolü olan monarşiler tarafından yönetilen birkaç büyük devletin bulunduğu dünyadaki tek bölgedir.^[48]

I. Dünya Savaşı'nın ardından, Rus monarşisi Rus Devrimi sırasında düştü. Rus Geçici Hükümeti, liberal bir cumhuriyetin hatlarında kuruldu, ancak bu, Bolşevikler tarafından devrildi ve onların Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliği'ni kurmalarına yol açtı. Bu, Marksist-Leninist ideoloji altında kurulan ilk cumhuriyetti. Komünizm tamamen monarşiye karşıydı ve 20. yüzyıl boyunca birçok cumhuriyetçi hareketin önemli bir unsuru haline geldi. Rus Devrimi Moğolistan'a yayıldı ve 1924 yılında teokratik monarşiyi devirdi. İkinci Dünya Savaşı'nın ardından, komünistler Romanya, Bulgaristan, Yugoslavya, Macaristan ve Arnavutluk'un kontrolünü giderek ele geçirdi ve bu devletlerin monarşiler yerine sosyalist cumhuriyetler olarak yeniden kurulmalarını sağladı.

Komünizm aynı zamanda diğer ideolojilerle de karıştı. Bunun bir örneği, sömürgecilik sonrası dönemde birçok milli kurtuluş hareketi tarafından benimsendi. Vietnam'da, komünist cumhuriyetçiler Nguyễn hanedanlığını devretti ve komşu Laos ve Kamboçya'daki monarşiler 1970'lerdeki komünist hareketler tarafından devrildi. Arap sosyalizmi, Mısır, Irak, Libya ve Yemen'deki monarşilerin devrildiği bir dizi isyan ve darbeye katkıda bulundu. Afrika'da ise Marksizm-Leninizm ve Afrika sosyalizmi, Burundi ve Etiyopya gibi devletlerde monarşinin sona ermesine ve cumhuriyetin ilan edilmesine yol açtı.

İslami siyasi felsefe, özellikle Al-Farabi'nin çalışmalarında mutlak monarşiye karşı uzun bir tarihe sahiptir. Şeriat hukuku, hükümdarın iradesinin önüne geçti ve şura yoluyla seçilmiş hükümdarlar, önemli bir doktrindi. Erken halifelik, seçilmiş bir yöneticinin prensiplerini korurken, sonraki devletler miras yoluyla veya askeri diktatörlükler haline geldiler, ancak birçok devlette danışma şurasının bir tür yapay görüntüsü sürdü.

Bu devletler genellikle cumhuriyetler olarak adlandırılmazlar. Müslüman ülkelerde cumhuriyet kelimesinin şu anki kullanımı, 19. yüzyılın sonlarında dilden ödünç alınan ve batı anlamıyla benimsenen bir kullanımdır.^[49] 20. yüzyıl, monarşilerin birçok bölgedeki devletlerde kaldırıldığı Orta Doğu'da cumhuriyetçiliğin önemli bir fikir haline gelmesine tanık oldu. Irak laik bir devlet haline geldi. Endonezya ve Azerbaycan gibi bazı ülkeler seküler olarak başladı. İran'da, 1979 devrimi monarşiyi devirdi ve İslami demokrasi fikirleri temelinde bir İslam Cumhuriyeti yarattı.

Çoğu modern cumhuriyetin bir hükümdarı olmadığı için, cumhuriyetlerin çoğunda devlet başkanı için "başkan" unvanı kullanılır. Büyük Britanya'da bir komitenin veya yönetim kurulunun başkanlık eden yetkilisi için kullanılan bir isimdi. Bu kullanım ayrıca siyasi liderlere de uygulandı ve bunlar arasında On Üç Koloni'nin bazı liderleri de yer aldı (başlangıçta 1608'de Virginia).'''^[50] İlk cumhuriyet unvanını alan ülke Amerika Birleşik Devletleri'ydi. Komitenin başındaki kişinin kullanımını sürdürerek, Kıta Kongresi Başkanı orijinal kongrenin lideriydi. Yeni anayasa yazıldığında, Başkanlık unvanı yeni yürütme organının başına verildi. Bir cumhuriyetin devlet başkanı aynı zamanda hükûmetin başıysa, buna başkanlık sistemi denir. Başkanlık sisteminin birkaç farklı türü vardır. Tam başkanlık sistemi önemli bir yetkiye sahip bir başkan ve merkezi bir siyasi rolü olan bir başkana sahiptir. Diğer bazı devletlerde ise yasama organı baskın konumdadır ve cumhurbaşkanı rolü neredeyse tamamen törensel ve siyasi olmayan bir role sahiptir, örneğin Almanya, İtalya, Hindistan ve Trinidad ve Tobago'da olduğu gibi. Bu devletler parlamenter cumhuriyetlerdir ve krallık sistemi olan anayasal monarşilerine, hükümdarın gücünün büyük ölçüde sınırlı olduğu parlamenter sistemlere benzer şekilde işler. Parlamenter sistemlerde, başbakan olarak adlandırılan hükûmet başı gerçek siyasi gücü kullanır. Yarı başkanlık sistemleri önemli yetkilere sahip aktif bir devlet başkanına sahip olmasına rağmen, önemli yetkilere sahip bir hükûmet başbakanına da sahiptir. Cumhuriyetlerde devlet başkanı ve hükûmet liderinin atama kuralları, bazı cumhuriyetlerde karşıt siyasi görüşlere sahip bir başkan ve bir başbakanın atanmasına izin verir: Fransa'da, hükûmetin üyeleri ve başkan farklı siyasi fraksiyonlardan gelirse, bu duruma "koalisyon hükümeti" denir.

Bosna Hersek, San Marino ve İsviçre gibi bazı ülkelerde devlet başkanı tek bir kişi değil, bu görevi ifa eden birkaç kişiden oluşan bir komite (konsey) olarak hizmet vermektedir. Roma Cumhuriyeti'nde iki konsül, vatandaşlıklarını kanıtlayabilen tüm yetişkin, özgür erkeklerden oluşan comitia centuriata tarafından bir yıllık bir süre için seçilirdi.

Liberal demokrasilerde, cumhurbaşkanları doğrudan halk tarafından veya dolaylı olarak bir parlamento veya konsey tarafından seçilir. Tipik olarak, başkanlık ve yarı başkanlık sistemlerinde, cumhurbaşkanı doğrudan halk tarafından seçilir veya Amerika Birleşik Devletleri'ndeki gibi dolaylı olarak seçilir. Ülkede, cumhurbaşkanı resmen eyaletler tarafından seçilen bir seçiciler koleji tarafından seçilir ve tüm eyaletler bunu seçicilerin doğrudan seçimiyle yapar. Seçiciler koleji aracılığıyla cumhurbaşkanının dolaylı seçimi, dolaylı seçim sistemi olan bir cumhuriyet kavramına uygun düşer. Bazılarına göre, doğrudan seçim cumhurbaşkanına meşruiyet verir ve makama siyasi gücünün büyük bir kısmını verir.^[51] Ancak, Amerika Birleşik Devletleri Anayasası'nda ifade edilen meşruiyet kavramı, dokuz eyalet tarafından anayasanın imzalanmasından kaynaklanan Amerika Birleşik Devletleri başkanının meşruiyetinden farklıdır.^[52] Doğrudan seçimin meşruiyet gerektirdiği fikri, daha küçük eyaletlerdeki seçmenlere büyük eyaletlerdekilerden daha fazla temsil sağlayan madde ile ortaya çıkan Büyük Uzlaşma'nın ruhuna da aykırıdır; örneğin 2016'da Wyoming vatandaşları Kaliforniya vatandaşlarına göre seçmenlerde 3.6 kat daha fazla temsil edildi.^[53][54]

Parlamenter sistemli devletlerde cumhurbaşkanı genellikle parlamento tarafından seçilir. Bu dolaylı seçim cumhurbaşkanını parlamentoya bağlar ve cumhurbaşkanına sınırlı meşruiyet sağlar. Bu durumda, çoğu cumhurbaşkanlığı yetkisi sadece nadir durumlarda kullanılabilen yedek yetkiler haline gelir. İrlanda gibi seçilmiş cumhurbaşkanlarının sadece törensel yetkileri olduğu istisnalar da vardır.

Bir cumhuriyet ile bir monarşi arasındaki fark her zaman açık değildir. Önceden Britanya İmparatorluğu ve bugün Batı Avrupa'daki anayasal monarşilerin neredeyse tümünde gerçek siyasi güç, seçilmiş temsilcilerde bulunur ve hükümdarlar sadece teorik yetkilere, hiçbir yetkiye veya nadiren kullanılan yedek yetkilere sahiptir. Gerçek siyasi kararların meşruiyeti seçilmiş temsilcilerden gelir ve halkın iradesinden türetilir. Miras yoluyla geçen monarşiler devam ederken, siyasi güç bir cumhuriyette olduğu gibi halktan kaynaklanır. Bu nedenle, bu devletler bazen taçlı cumhuriyetler olarak adlandırılır.^[55]

Modern liberal demokrasilerden bahsederken daha genel bir anlamda "liberal cumhuriyet" gibi terimler de kullanılır.^[56]

Bazı kendini ilan eden cumhuriyetler de benzer şekilde hareket eder ve liderde mutlak güç bulunur ve bu güç babadan oğula geçer. Kuzey Kore ve Suriye, politik kontrolün bir oğula devredildiği iki dikkate değer örnektir. Bu devletler resmi olarak monarşiler değildir. Gücün bir aile içinde geçmesi için anayasal bir zorunluluk yoktur, ancak uygulamada böyle bir şey gerçekleşmiştir.

Gücün son karar mercii bir monarşide olsa da, monarşi bir seçim yoluyla seçilir. Bu tür bir devletin şu anda örneği Malezya'da bulunmaktadır. Burada Yang di-Pertuan Agong, Malay devletlerinin dokuz soylu hükümdarından oluşan Konferans'ta her beş yılda bir seçilir. Vatikan Şehri-Devleti'nde ise papa kardinal seçmenler tarafından seçilir. Günümüzde nadir olmasına rağmen, seçimle gelen monarşiler geçmişte sık sık görülüyordu. Önemli bir örnek olan Kutsal Roma İmparatorluğu'nda, her yeni imparator bir seçmen grubu tarafından seçildi. İslam devletleri de nadiren doğuluş sırasını kullanıyor, yerine hanedanın halefi bir monarşinin varisi seçmek için çeşitli seçim şekillerine dayanıyordu.

Polonya-Litvanya Ortak Cumhuriyeti, 500.000 soylunun geniş bir oy hakkına sahip olduğu seçimle gelen bir monarşiye sahipti. Bu sistem, güçlü toprak sahiplerinin tahtı kontrol etmek için geliştirdiği bir yöntemdi ve "Altın Özgürlük" olarak biliniyordu. Bu sistemin destekçileri klasik örnekler ve İtalyan Rönesansı'nın yazılarına bakarak seçimle gelen monarşilerini res publica'ya dayanan bir rzeczpospolita olarak adlandırdı.

Genel olarak, bir cumhuriyet olmak aynı zamanda egemenliği de içerir, çünkü devlet halk tarafından yönetildiği için yabancı bir güç tarafından kontrol edilemez. Buna önemli istisnalar vardır, örneğin Sovyetler Birliği'ndeki cumhuriyetler üye devletlerdi ve cumhuriyet olarak adlandırılmak için üç kriteri karşılamaları gerekiyordu:

1. Teorik olarak ayrılma hakkından yararlanabilmeleri için Sovyetler Birliği'nin çeperinde olmak.
2. Ayrılmadan sonra öz yeterli olmak için ekonomik açıdan yeterince güçlü olmak;
3. söz konusu cumhuriyetin çoğunluk nüfusunu oluşturan etnik grup tarafından en az bir milyon kişinin ismi almasını gerektirmektedir.

Bazıları, eski Sovyetler Birliği'nin de üye devletlerin farklı ulus devletler olduğu iddiasına dayanarak bir supra-milli cumhuriyet olduğunu ileri sürmektedir.

Yugoslavya Sosyalist Federal Cumhuriyeti, Bosna-Hersek Sosyalist Cumhuriyeti, Hırvatistan, Makedonya, Karadağ, Sırbistan ve Slovenya olmak üzere altı cumhuriyetten oluşan bir federasyon idi. Her cumhuriyetin kendi parlamentosu, hükûmeti, vatandaşlık kurumu, anayasası vb. vardı, ancak belirli görevler federasyona (ordu, para işleri) devredilmişti. Her cumhuriyet, ikinci AVNOJ oturumunun sonuçlarına ve federal anayasaya göre kendi kaderini tayin hakkına sahipti.

İsviçre'de, tüm kantonlar anayasaları, yasama organları, yürütme organları ve mahkemeleriyle birlikte bir cumhuriyet şeklinde yönetildikleri kabul edilebilir; bunların birçoğu başlangıçta bağımsız devletlerdi. Bu nedenle, Roma dillerini konuşan birkaç kanton hala resmi olarak cumhuriyetler olarak adlandırılmakta ve İsviçre Konfederasyonu içindeki bağımsızlık geçmişlerini ve isteklerini yansıtmaktadır. Örnek olarak Cenevre Cumhuriyeti ve Kantonu ile Ticino Cumhuriyeti ve Kantonu sayılabilir.^[57]

Amerika Birleşik Devletleri'nin eyaletleri, federal hükûmet gibi cumhuriyetçi bir yapıya sahip olmak zorundadır ve nihai yetki halkın elindedir. Bu gereklilik, eyaletlerin çoğu yerel yasaları oluşturup uygulaması amaçlandığından ortaya çıkmıştır. Federal hükûmete devredilen ve eyaletlere yasaklanan alanlar hariç olmak üzere, yerli yasaların çoğunun eyaletler tarafından yönetilmesi hedeflenmiştir. Eyaletlerin bir cumhuriyet şeklinde olması gerektiği, vatandaşların haklarını koruma ve bir eyaletin diktatörlük veya monarşiye dönüşmesini engelleme amacı taşımaktadır. Ayrıca, bağımsız cumhuriyet olan ilk 13 eyaletin, cumhuriyet olmayan diğer eyaletlerle birleşme isteksizliğini yansıtmakta ve birliğe sadece diğer cumhuriyetlerin katılmasını sağlamaktadır.

Amerika Birleşik Devletleri örneğinde, Amerikan Devrimi sonrasında On Üç İngiliz kolonisi bağımsız devletlere dönüştü ve her biri cumhuriyetçi bir yönetim şekli benimsedi. Bu bağımsız devletler başlangıçta Amerika Birleşik Devletleri adıyla gevşek bir konfederasyon oluşturdular ve daha sonra mevcut Amerika Birleşik Devletleri Anayasası'nı onaylayarak günümüzdeki Amerika Birleşik Devletleri'ni oluşturdular, bir cumhuriyet olan birliği yarattılar. Sonradan birliğe katılan herhangi bir eyaletin de bir cumhuriyet olması gerekiyordu.

17. yüzyıldan önce, "cumhuriyet" terimi, despotik bir rejim olmadığı sürece herhangi bir hükûmet şekline atıfta bulunmak için kullanılabilirdi. Fransız filozof Jean Bodin'in cumhuriyet tanımı ise "birçok ailenin ve onların ortak meselelerinin doğru bir şekilde düzenlenmiş yönetimi, egemen bir güç tarafından" olarak ifade edilmiştir. Oligarşiler ve monarşiler de dahil edilebilirdi çünkü onlar da "kamu"yla paylaşılan çıkarlara yönelik olarak düzenlenmişlerdi.^[58] Orta Çağ metinlerinde, "cumhuriyet" terimi, kralın başında olduğu ortak çıkarları temsil eden bir kuruma atıfta bulunmak için kullanılırdı.^[59][60] Örneğin, Kutsal Roma İmparatorluğu da Sancta Respublica Romana, yani Kutsal Roma Cumhuriyeti olarak da bilinirdi.^[61][62] Bizans İmparatorluğu da kendisini Roma Cumhuriyeti olarak adlandırmaya devam etti, çünkü Bizanslılar monarşiyi cumhuriyetçilikle çelişkili bir kavram olarak görmüyorlardı. Bunun yerine, cumhuriyetler halk egemenliğine dayanan ve kurumlarının ortak değerlere dayandığı herhangi bir devlet olarak tanımlanıyordu.^[63]

Demokrasi terimi, bazıları tarafından cumhuriyet terimiyle eşanlamlı olarak kullanılmış olsa da, başkaları binlerce yıldır ikisi arasında keskin ayrımlar yapmışlardır. "Modern anayasal devletin kurucusu Montesquieu, 1748 tarihli Yasa Ruhu eserinde, iki bin yıl önce ifade ettiği gibi Aristoteles'in içgörüsünü tekrarladı: 'Kura dayalı oy verme demokrasinin doğasındadır; seçimle oy verme ise aristokrasinin doğasındadır.'"^[64] Seçimlere yönelik ek eleştiri getiren kişiler arasında Rousseau, Robespierre ve Marat da bulunur. Marat, yeni Fransız Cumhuriyeti hakkında şöyle demiştir: "Bize ne fayda sağlar ki soyluların aristokrasisini yıktık, eğer yerine zenginlerin aristokrasisi getiriliyorsa?"^[65]

Cumhuriyet terimi, monarşiler olmayan devletler için bir tanım olarak Rönesans yazarları tarafından ortaya çıktı. Machiavelli gibi bu yazarlar, bu tür hükûmetlerin nasıl işlemesi gerektiğini anlatan önemli yönlendirici eserler de yazdı. Bir hükûmetin ve toplumun nasıl yapılandırılması gerektiğiyle ilgili bu fikirler, klasik cumhuriyetçilik veya şehir devletleri insanlığı olarak bilinen bir ideolojinin temelini oluşturur. Bu ideoloji, Roma Cumhuriyeti ve Antik Yunan şehir devletlerine dayanır ve vatandaşlık erdemi, hukukun üstünlüğü ve karma hükûmet gibi ideallere odaklanır.^[66]

Bir liberal demokrasiden farklı bir hükûmet biçimi olarak cumhuriyet anlayışı, Cambridge Okulu'nun tarihsel analizindeki ana tezlerden biridir.^[67] Bu, J. G. A. Pocock'un 1975 yılında ortaya attığı bir çalışmadan kaynaklanmaktadır. Pocock, bir dizi bilim insanının tutarlı bir cumhuriyetçi idealler kümesini ifade ettiğini savunmuştur. Bu yazarlar arasında Machiavelli, Milton, Montesquieu ve Amerika Birleşik Devletleri'nin kurucuları yer almaktadır.

Pocock, bunun liberalizmden farklı bir tarihi ve prensipleri olan bir ideoloji olduğunu savundu.^[68] Bu fikirler Quentin Skinner, Philip Pettit ve Cass Sunstein gibi birçok farklı yazar tarafından benimsendi. Bu sonraki yazarlar, fikrin tarihini daha da araştırmış ve modern bir cumhuriyetin nasıl işlemesi gerektiğini açıklamışlardır.^[69]

"Cumhuriyet" teriminin Amerika Birleşik Devletleri'nde evrimleşen farklı bir dizi tanımı bulunmaktadır ve terim genellikle "temsilî demokrasi" ile eşanlamlı kabul edilmektedir. Bu daha dar anlamı, başlangıçta James Madison tarafından geliştirilmiş ve Federalist Paper No. 10'da dikkate değer bir şekilde kullanılmıştır. Bu anlam, Amerika Birleşik Devletleri'nin tarihinde erken dönemlerde yaygın olarak benimsenmiş, 1828 tarihli Noah Webster sözlüğünde de yer almıştır.^[70][71][72] Bu terime yeni bir anlam kazandırıldı; temsilî demokrasi, Machiavelli tarafından bahsedilen bir fikir değildi ve klasik cumhuriyetlerde mevcut değildi.^[73] Madison'ın çağdaşlarının da, "cumhuriyet" teriminin daha geniş bir tanımı yansıttığına dair kanıtlar bulunmaktadır. Bu durum, James McHenry'nin notlarından alınan Benjamin Franklin'in bir alıntısında da görülmektedir, burada soru şu şekilde ortaya konmuştur: "Bir Cumhuriyet mi yoksa Bir Monarşi mi?".^[74]

Bağımsızlık Bildirisi'nde "cumhuriyet" terimi geçmez, ancak Anayasa'nın IV. Maddesi'nde "Bu Birlik içindeki her Devlete Cumhuriyet şeklinde bir Hükümet" garanti edildiği belirtilir. Anayasa yazıcılarının tam olarak neyi kastettiği belirsizdir. Yüksek Mahkeme, Luther v. Borden (1849) davasında, cumhuriyetin tanımının bir "siyasi soru" olduğunu ve müdahale etmeyeceğini açıkladı. İki sonraki dava da temel bir tanım belirlemiştir. United States v. Cruikshank (1875) davasında, mahkeme "vatandaşların eşit haklarının" bir cumhuriyet kavramının ayrılmaz bir parçası olduğunu hükmetmiştir.

Ancak, cumhuriyet terimi cumhuriyetçi form ile eşanlamlı değildir. Cumhuriyetçi form, egemenlik yetkilerinin halka verildiği ve halk tarafından doğrudan veya özel olarak bu yetkilere yetkilendirilen temsilciler aracılığıyla kullanıldığı bir şekilde tanımlanır.^[75][76]

Bu temel tanımların ötesinde, cumhuriyet kelimesinin birçok başka çağrışımı vardır. W. Paul Adams, cumhuriyetin Amerika Birleşik Devletleri'nde genellikle "devlet" veya "hükümet" anlamında kullanıldığını, ancak bu terimlerden daha olumlu çağrışımlara sahip olduğunu gözlemlemektedir.^[77] Cumhuriyetçilik, genellikle Amerika Birleşik Devletleri'nin kuruluş ideolojisi olarak anılır.^[78][79] Geleneksel olarak bilim insanları, Amerikan cumhuriyetçiliğinin, John Locke ve diğerlerinin geliştirdiği Avrupa'daki klasik liberal ideolojilerden türetilen bir akım olduğuna inanmaktadır.^[78]

Rönesans döneminde başlayan ve Machiavelli tarafından başlatılan cumhuriyetçilik adlı siyasi felsefenin, Amerika'nın kurucuları üzerinde pek etkili olmadığı düşünülüyordu.^{[kaynak belirtilmeli]} 1960'lar ve 1970'lerde Bernard Bailyn gibi isimlerin öncülük ettiği bir revizyonist okul, Amerika Birleşik Devletleri'nin oluşumunda liberalizmden daha önemli hatta daha önemli olduğunu iddia etmeye başladı.^[80] Bu konu hala çok tartışmalıdır ve Isaac Kramnick gibi akademisyenler bu görüşü tamamen reddeder.^[81]

• Cumhuriyetçilik
• Demokrasi
• Diktatörlük
• Otoriteryanizm
• Güçler ayrılığı
• Milletler Topluluğu

Vikisöz'de Cumhuriyet ile ilgili sözleri bulabilirsiniz.

Vikisözlük'te cumhuriyet ile ilgili tanım bulabilirsiniz.

Wikimedia Commons'ta Cumhuriyet ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.

Wikimedia Commons'ta Cumhuriyet ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.