Seria Alone in the Dark - seria gier
Seria survival horrorów, której pierwsza część bywa uznawana za protoplastę całego gatunku. Na przestrzeni lat cyklem zajmowały się rozmaite studia deweloperskie; podczas gdy za jego pierwszymi trzema odsłonami stała firma Infogrames, później rozwijały go między innymi takie zespoły, jak Darkworks, Eden Games, Hydravision Entertainment, Pure FPS oraz Pieces Interactive. Pierwszym właścicielem praw do marki było Infogrames (później przemianowane na Atari), jednak w 2018 roku zostały one sprzedane firmie THQ Nordic.
Głównym bohaterem gier spod szyldu Alone in the Dark jest Edward Carnby – prywatny detektyw, który trafia do miejsc opanowanych przez żywe trupy i inne przerażające istoty nie z tego świata. Podczas gdy fabuła pierwszej części serii czerpała garściami z dorobku H.P. Lovecrafta, źródłem inspiracji dla późniejszych odsłon cyklu były zarówno dzieła H.R. Gigera, jak i voodoo czy choćby kultura Dzikiego Zachodu.
Pierwsza produkcja spod tego szyldu, zatytułowana Alone in the Dark, zadebiutowała na komputerach osobistych w 1992 roku. Dzieło, nad którym czuwał Frédérick Raynal, było jedną z pierwszych gier wideo, w których postacie wykonano przy użyciu polygonów, a zarazem pierwszym trójwymiarowym survival horrorem w historii (za co w 2008 roku Alone in the Dark trafiło do Księgi rekordów Guinnessa). Tytuł odniósł sukces artystyczny i komercyjny, a na przestrzeni lat trafił również na inne platformy.
Zaledwie rok później produkcja doczekała się kontynuacji, czyli Alone in the Dark 2, której premierę poprzedził debiut spin-offu zatytułowanego Jack in the Dark. Druga odsłona cyklu odeszła od schematu wypracowanego na potrzeby poprzedniczki, kładąc większy nacisk na walkę niż na eksplorację i rozwiązywanie zagadek. Trzecia część serii, czyli Alone in the Dark 3, zadebiutowała w 1995 roku i była ostatnią grą spod tego szyldu, która wykorzystywała technologię stworzoną na potrzeby „jedynki”.
Cisza, która zapanowała w temacie Alone in the Dark po premierze „trójki”, została przerwana dopiero w 2001 roku, wraz z premierą gry Alone in the Dark: The New Nightmare. Produkcja wyraźnie wzorowała się na marce Resident Evil, która w międzyczasie wyrosła na nową „królową” gatunku survival horrorów. Tytuł doczekał się ciepłego przyjęcia, jednak nie tchnął w Alone in the Dark nowego życia.
Kolejna próba przypomnienia graczom o tej marce miała miejsce w 2008 roku, kiedy to do sprzedaży trafiła gra zatytułowana po prostu Alone in the Dark. Projekt trapiły rozmaite problemy, przez co został on przyjęty bardzo chłodno; nieco cieplej gracze i recenzenci obeszli się z jego poprawioną wersją, czyli Alone in the Dark: Inferno, wydaną na PlayStation 3 po kilku miesiącach od premiery pierwowzoru.
W 2015 roku podjęto jeszcze jedną próbę skierowania marki na zupełnie nowe tory. Mowa o Alone in the Dark: Illumination, czyli multiplayerowej strzelance, stworzonej z myślą o zabawie w trybie multiplayer. Negatywne opinie graczy oraz niskie oceny od branżowych mediów dowodziły, że i ten eksperyment się nie powiódł.
Po tym jak prawa do marki przejęła firma THQ Nordic, zadanie stworzenia nowej części serii powierzono zespołowi Pieces Interactive. Alone in the Dark, bo tak nazwano siódmą odsłonę cyklu, było rebootem, który na nowo opowiadał historię znaną z „jedynki”.
Na przestrzeni lat marka Alone in the Dark doczekała się adaptacji w formie komiksów, a także filmów, czyli Alone in the Dark z 2005 roku oraz Alone in the Dark II z 2009 roku. Te ostatnie prezentowały jednak wyjątkowo niski poziom, zaś pierwszy z nich trafił nawet do Księgi rekordów Guinnessa (jako „najmniej dochodowy film oparty na grze wideo”).
