fabuła nieliniowa

Sposób konstrukcji scenariusza w grach wideo. Fabuła nieliniowa pozwala graczom zmieniać przebieg zdarzeń w głównych wątkach gry, co zwykle skutkuje większym poczuciem sprawstwa i dobrze sprawdza się w produkcjach z gatunku cRPG oraz niektórych grach akcji, strategicznych a także FPS.

Pomysł nieliniowej konstrukcji fabularnej rozwijany jest od lat 80. ubiegłego wieku. Pierwsze gry oferujące kilka sposobów ukończenia rozgrywki pojawiły się jeszcze w epoce 8-bitowców. W latach 90. postęp technologiczny, a także większe nakłady na produkcję gier sprawiły, że po to rozwiązanie sięgano coraz częściej. Jednym z przełomowych tytułów okazał się Fallout (1997), który wyznaczył standardy konstruowania tego typu scenariuszy.

We współczesnych grach fabuła nieliniowa najczęściej umożliwia graczom podjęcie decyzji w kluczowych momentach – czy to przez wybranie konkretnej opcji dialogowej, czy przez wykonanie określonej akcji (a nawet powstrzymanie się od robienia czegokolwiek). Dalszy przebieg wydarzeń stanowi skutek dokonanego wyboru. W efekcie prowadzi to do różnych zakończeń poszczególnych wątków i całej fabuły, co zachęca graczy do zagrania od nowa po to, by poznać inne warianty historii – co z kolei zwiększa tzw. replayability gry.

Odrębną kategorię stanowią gry z otwartym światem i sandboksowe, w których fabuła schodzi na dalszy plan lub jest całkowicie nieistotna. Dają one graczom dużą swobodę działania, pozwalając m.in. na nieograniczoną eksplorację terenu albo wykonywanie losowo generowanych misji zlecanych przez postaci niezależne.

Przykłady gry z nieliniową fabułą: Mass Effect 2 (2010), Wiedźmin 3: Dziki Gon (2015), Dragon Age: Początek (2009).