Gaan na inhoud

Outoritarisme

in Wikipedia, die vrye ensiklopedie

Outoritarisme is 'n vorm van regering wat gekenmerk word deur die verwerping van politieke pluraliteit, die gebruik van 'n sterk sentrale mag om die politieke status quo te bewaar, en vermindering van die oppergesag van die reg, skeiding van magte en demokratiese verkiesings.[1] Politieke wetenskaplikes het baie tipologieë geskep wat variasies van outoritêre regeringsvorme beskryf.[1] Outoritêre regimes kan outokraties of oligargies van aard wees en kan gebaseer wees op die bewind van 'n party of die weermag.[2][3]

In 'n invloedryke 1964-werk[4] het die politieke wetenskaplike Juan Linz outoritarisme gedefinieer dat dit vier eienskappe besit:

  1. Beperkte politieke pluralisme, gerealiseer met beperkings op die wetgewer, politieke partye en belangegroepe.
  2. Politieke legitimiteit gebaseer op 'n beroep op emosie en identifikasie van die regime as 'n noodsaaklike euwel om "maklik herkenbare samelewingsprobleme, soos onderontwikkeling of opstand" te bekamp.
  3. Minimale politieke mobilisering en onderdrukking van aktiwiteite teen die regering.
  4. Swak gedefinieerde uitvoerende magte, dikwels vaag en verskuiwend, wat die mag van die uitvoerende gesag uitbrei.[5][6]

Minimaal omskryf, het 'n outoritêre regering nie vrye en mededingende direkte verkiesing van wetgewers nie, geen vrye en mededingende direkte of indirekte verkiesings vir uitvoerende leiers nie, of albei.[7] Breed gedefinieerde, outoritêre state sluit in lande wat nie burgerlike vryhede het nie, soos godsdiensvryheid, of lande waarin die regering en die opposisie nie minstens een keer na die vrye verkiesing van die mag wissel nie.[8] Outoritêre state kan nominaal demokratiese instellings bevat, soos politieke partye, wetgewers en verkiesings, wat daarin slaag om outoritêre bewind te verskans en bedrieglike, nie-mededingende verkiesings kan voorkom.[9] Sedert 1946 het die aandeel van outoritêre state in die internasionale politieke stelsel toegeneem tot in die middel van die 1970's, maar het van toe af gedaal tot in die jaar 2000.[10]

Eienskappe

[wysig | wysig bron]

Outoritarisme word gekenmerk deur hoogs gekonsentreerde en gesentraliseerde regeringsmag wat deur politieke onderdrukking gehandhaaf word en die uitsluiting van potensiële uitdagers. Dit gebruik politieke partye en massa-organisasies om mense te mobiliseer rondom die doelstellings van die regime.[11] Adam Przeworski het geteoretiseer dat 'outoritêre ewewig hoofsaaklik op leuens, vrees en ekonomiese welvaart berus'.[12]

Outoritarisme is ook geneig om die informele en ongereguleerde uitoefening van politieke mag te behels, 'n leierskap wat 'selfaangestel is en selfs as verkies nie deur burgers se vrye keuse deur mededingers verdring kan word nie, die arbitrêre ontneming van burgerlike vryhede en min verdraagsaamheid vir sinvolle opposisie. [11] 'n Verskeidenheid van ingestelde sosiale beheermaatreëls probeer ook om die burgerlike samelewing te smoor terwyl politieke stabiliteit gehandhaaf word deur die beheer oor en ondersteuning van die gewapende magte, 'n burokrasie wat beman word deur die regime en die skep van getrouheid deur middel van sosialisering en indoktrinasie.[11]

Outoritarisme word gekenmerk deur 'n "onbepaalde politieke ampstermyn" van die heerser of regerende party (dikwels in 'n eenpartystaat) of ander gesag.[11] Die oorgang van 'n outoritêre stelsel na 'n meer demokratiese regeringsvorm word demokratisering genoem.[11]

Grondwette in outoritêre regimes

[wysig | wysig bron]

Outoritêre regimes neem dikwels 'die institusionele uitrusting' van demokrasieë soos grondwette aan.[13] Grondwette in outoritêre state kan verskillende rolle vervul, insluitend "bedieningshandleiding" (wat beskryf hoe die regering moet funksioneer); "advertensiebord" (teken van die bedoeling van die regime), "bloudruk" (uiteensetting van toekomstige regimeplanne) en "vensterbedekking" (materiaal wat bedoel is om te verdoesel, soos bepalings waarin vryhede uiteengesit word wat nie in die praktyk gehuldig word nie).[14] Outoritêre grondwette kan help om regimes te legitimeer, versterk en konsolideer.[15] 'n Outoritêre grondwet "wat regeringsoptrede suksesvol koördineer en volksverwagtinge definieer, kan ook help om die bewind van die regering te konsolideer deur weer koördinasie op 'n ander stel reëlings te belemmer".[16] Anders as demokratiese grondwette, plaas outoritêre grondwette nie direkte perke op uitvoerende gesag nie; in sommige gevalle kan sulke dokumente egter as maniere vir elites funksioneer om hul eie eiendomsreg te beskerm of die gedrag van outokrate te beperk.[17]

Die konsep van 'outoritêre konstitusionalisme' is ontwikkel deur die regsgeleerde Mark Tushnet.[18] Tushnet onderskei outoritêre konstitusionalistiese regimes van 'liberale konstitusionalistiese' regimes ('die soort wat bekend is in die moderne Weste, met kernverbintenisse tot menseregte en selfregering wat deur middel van verskillende institusionele meganismes geïmplementeer word') en van suiwer outoritêre regimes (wat die idee verwerp) van menseregte of beperkings op leiers se mag.[18] Hy beskryf outoritêre konstitusionalistiese regimes as (1) outoritêre dominante party wat (2) sanksies (soos lasteruitsprake) oplê teen politieke andersdenkendes, maar nie arbitrêr in hegtenis neem nie; (3) 'redelike oop bespreking en kritiek op sy beleid' toelaat; (4) 'redelike vrye en regverdige verkiesings' hou, sonder sistemiese intimidasie, maar 'met noukeurige aandag aan sake soos die opstel van verkiesingsdistrikte en die opstel van partylyste om so goed moontlik te verseker dat dit sal geld - en deur 'n aansienlike marge "; (5) ten minste af en toe reageer op die openbare mening; en (6) "meganismes skep om te verseker dat die hoeveelheid onenigheid nie die vlak oorskry wat dit wenslik beskou nie".[18]

Ekonomie

[wysig | wysig bron]

Geleerdes soos Seymour Lipset,[19] Carles Boix, Susan Stokes,[20] Dietrich Rueschemeyer, Evelyne Stephens en John Stephens[21] voer aan dat ekonomiese ontwikkeling die waarskynlikheid van demokratisering verhoog. Adam Przeworski en Fernando Limongi voer aan dat hoewel ekonomiese ontwikkeling demokrasieë minder geneig is om outoritêr te word, daar onvoldoende bewyse is om tot die gevolgtrekking te kom dat ontwikkeling demokratisering veroorsaak ('n outoritêre staat in 'n demokrasie verander).[22]

Eva Bellin voer aan dat onder sekere omstandighede die burger en arbeid meer geneig is om demokratisering te bevoordeel, maar minder onder ander omstandighede.[23] Ekonomiese ontwikkeling kan die steun van die publiek vir outoritêre regimes op kort tot mediumtermyn verhoog.[24]

Volgens Michael Albertus word die meeste grondhervormingsprogramme geneig om geïmplementeer te word deur outoritêre regimes wat gevolglik eiendomsreg van die begunstigdes van die grondhervorming weerhou. Outoritêre regimes doen dit om dwingende hefboomwerking oor landelike bevolkings te verkry.[25]

Instellings

[wysig | wysig bron]

Binne outoritêre stelsels is daar moontlik demokratiese instellings soos politieke partye, wetgewers[26] en verkiesings, maar dit word op so 'n manier bestuur dat outoritêre regimes verskans word.[27][9] Binne demokrasieë strewe partye om die belange van eendersdenkende burgers te koördineer, terwyl dit in outoritêre stelsels 'n manier is vir outoritêre leiers om bekwame elite vir die regime te vind.[9] In 'n demokrasie is 'n wetgewer bedoel om die diversiteit van belange tussen burgers te verteenwoordig, terwyl outoritêre wetgewers gebruik om hul eie selfbeheersing teenoor ander elite aan te dui asook om ander elite wat 'n uitdaging vir die regime inhou, te monitor.

Bedrieglike verkiesings kan die rol dien om die sterkte van die regime aan te dui (om die elite daarvan te weerhou om die regime uit te daag) en ander elite te dwing om hul lojaliteit teenoor die regime te toon. Daarteenoor word in demokrasieë vrye en regverdige verkiesings gebruik om verteenwoordigers te kies wat die wil van die burgers verteenwoordig.[9][27] Verkiesings kan ook outoritêre partylede motiveer om beskermheer-klante en inligting-insamelingsnetwerke te versterk, wat die outoritêre regime versterk.[27] Verkiesings kan ook lede van die regerende klas motiveer om openbare goedere te verskaf.[28]

Struikelblokke vir vrye en regverdige verkiesings in outoritêre stelsels kan die volgende insluit:[27]

  • Beheer oor die media deur outoritêre posbekleërs.
  • Inmenging by opposisieveldtogte.
  • Verkiesingsbedrog.
  • Geweld teen opposisie.
  • Grootskaalse besteding deur die staat ten gunste van die bekleërs.
  • Toestemming van sommige partye, maar nie vir ander nie.
  • Verbod op opposisiepartye, maar nie onafhanklike kandidate nie.
  • Laat kompetisie toe tussen kandidate binne die huidige party, maar nie diegene wat nie in die huidige party is nie.

Interaksies met ander elite en die massas

[wysig | wysig bron]

Die grondslag van 'n stabiele outoritêre bewind is dat die bewindhebbers kompetisie tussen die massas en ander elite voorkom. Die outoritêre regime kan koöptasie of onderdrukking (of die wortel en stok tegniek) gebruik om opstand te voorkom.[29][30] In die 2010's het die regering van Kazakhstan onsuksesvol probeer om burgers en polisie te mobiliseer om saam te werk deur die nulverdraagsaamheid teenoor klein misdade.[31]

Manipulasie van inligting

[wysig | wysig bron]

Volgens 'n studie van 2019 deur Sergei Guriev en Daniel Treisman het outoritêre regimes mettertyd minder afhanklik geword van geweld en massa-onderdrukking om beheer te behou. Die studie toon eerder dat sodanige leiers toenemend gebruik maak van inligting as 'n beheermiddel. Owerhede probeer toenemend 'n voorkoms van goeie prestasies skep, die onderdrukking van die staat verberg en "demokrasie" navolg.[32]

Sistemiese swakheid en weerstandigheid

[wysig | wysig bron]

Andrew J. Nathan merk op dat "regime-teorie" meen dat outoritêre stelsels inherent broos is as gevolg van swak legitimiteit, oormatige afhanklikheid van dwang, oormatige sentralisering van besluitneming en die oorheersing van persoonlike mag bo institusionele norme. [...] Min outoritêre regimes - hetsy kommunisties, fascisties, korporatisties of persona-gedrewe - het dit reggekry om ordelike, vreedsame, tydige en stabiele opvolging te bestuur”.[33]

Politieke wetenskaplike Theodore M. Vestal skryf dat outoritêre politieke stelsels verswak kan word deur onvoldoende reaksie op populêre of elite eise, en dat die outoritêre neiging om op uitdagings te reageer deur strenger beheer uit te oefen, in plaas van deur aan te pas, die legitimiteit van 'n outoritêre staat kan benadeel en lei tot die ineenstorting daarvan.[11] Een uitsondering op hierdie algemene tendens is die uithouvermoë van die outoritêre bewind van die Kommunistiese Party van China wat ongewoon veerkragtig is onder outoritêre regimes. Nathan beweer dat dit toegeskryf kan word aan vier faktore soos (1) "die toenemend normgebonde aard van sy opvolgpolitiek"; (2) "die toename in meritokratiese in teenstelling met faksie-oorwegings in die bevordering van politieke elite"; (3) "die differensiasie en funksionele spesialisering van instellings binne die regime"; en (4) "die stigting van instellings vir politieke deelname en appèl wat die legitimiteit van die KPC onder die breë publiek versterk".[33]

Geweld

[wysig | wysig bron]

Die politieke wetenskaplike van die Yale-universiteit, Milan Svolik, voer aan dat geweld 'n algemene kenmerk van outoritêre stelsels is. Geweld is gewoonlik algemeen in outoritêre state vanweë 'n gebrek aan onafhanklike derde partye wat gemagtig is om geskille tussen die diktator, regime-bondgenote, regime-soldate en die massas te besleg.[29]

Outoritêre state kan gebruik maak van maatreëls wat staatsgreepbestand genoem word (strukture wat dit moeilik maak vir enige klein groep om die bewind omver te werp). Staatsgreepwerende strategieë sluit in die strategiese plasing van familie-, etniese en godsdiensgroepe in die weermag; die skep van 'n gewapende mag parallel met die staande weermag; en die ontwikkeling van verskeie interne veiligheidsagentskappe met oorvleuelende jurisdiksie wat mekaar voortdurend monitor. [34] Navorsing toon dat sommige strategieë vir staatsgreepbestendigheid die risiko van staatsgrepe verminder.[35][36] Staatsgreepbestendigheid verminder egter die militêre doeltreffendheid,[37][38][39] en beperk die voordeel wat 'n posbekleër kan verkry.[40] 'n Studie uit 2016 toon dat die implementering van opeenvolgingsreëls die voorkoms van staatsgreeppogings verminder. [41] Daar word geglo dat opvolgreëls die koördineringspogings tussen staatsgreepbeplanners bemoeilik deur elite te oortuig wat meer het om te verkry deur geduld as deur iets te beplan.[41] Volgens politieke wetenskaplikes Curtis Bell en Jonathan Powell lei staatsgreeppogings in buurlande tot groter staatsgreepbestendigheid en staatsgreep-verwante onderdrukking in 'n streek.[42] In 'n studie uit 2017 word bevind dat lande se staatsgreepbestrydingstrategieë sterk beïnvloed word deur ander lande met soortgelyke geskiedenis. [43] In 'n 2018-studie in die Journal of Peace Research is bevind dat leiers wat staatsgreeppogings oorleef en daarop reageer deur bekende en potensiële mededingers te suiwer, waarskynlik langer termyn as leiers sal hê. [44] 'n Studie uit 2019 in Conflict Management and Peace Science het bevind dat persona gedrewe diktature meer geneig is om staatsgreepwerende maatreëls te tref as ander outoritêre regimes; die outeurs voer aan dat dit is omdat "persona gedrewe leiers gekenmerk word deur swak instellings en 'n nou steunbasis, 'n gebrek aan verenigende ideologieë en informele bande met die heerser".[45]

Volgens 'n studie uit 2019 is persona gedrewe diktature meer onderdrukkend as ander vorme van diktatuur.[46]

Verwysings

[wysig | wysig bron]
  1. ↑ 1,0 1,1 Furio Cerutti (2017). Conceptualizing Politics: An Introduction to Political Philosophy. Routledge. p. 17. Politieke wetenskaplikes het uitgebreide tipologieë van outoritarisme uiteengesit, en dit is nie maklik om 'n algemeen aanvaarde definisie te trek nie; dit lyk asof die belangrikste kenmerke daarvan die nie aanvaarding van konflik is en die pluraliteit as normale elemente van die politiek, die wil om die status quo te behou en verandering te voorkom deur alle politieke dinamika onder streng beheer te hou deur 'n sterk sentrale mag, en laastens die erosie van die oppergesag van die reg, die verdeling van magte en demokratiese stemprosedures.
  2. ↑ Natasha M. Ezrow & Erica Frantz (2011). Dictators and Dictatorships: Understanding Authoritarian Regimes and Their Leaders. Continuum International Publishing Group. p. 17.
  3. ↑ Brian Lai & Dan Slater (2006). "Institutions of the Offensive: Domestic Sources of Dispute Initiation in Authoritarian Regimes, 1950-1992". American Journal of Political Science. 50 (1): 113–126. doi:10.1111/j.1540-5907.2006.00173.x. JSTOR 3694260.{{cite journal}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)
  4. ↑ Richard Shorten, Modernism and Totalitarianism: Rethinking the Intellectual Sources of Nazism and Stalinism, 1945 to the Present Geargiveer 9 Januarie 2020 op Wayback Machine (Palgrave Macmillan, 2012), bl. 256 (nota 67): " Vir 'n lang tyd was die gesaghebbende definisie van outoritarisme die van Juan J. Linz."
  5. ↑ Juan J. Linz, "An Authoritarian Regime: The Case of Spain," in Erik Allardt and Yrjö Littunen, eds., Cleavages, Ideologies, and Party Systems: Contributions to Comparative Political Sociology (Helsinki: Transactions of the Westermarck Society), pp. 291-342. Reprinted in Erik Allardt & Stine Rokkan, eds., Mas Politics: Studies in Political Sociology (New York: Free Press, 1970), bl.251-83, 374-81.
  6. ↑ Gretchen Casper, Fragile Democracies: The Legacies of Authoritarian Rule Geargiveer 9 Januarie 2020 op Wayback Machine (University of Pittsburgh Press, 1995), bl. 40–50 (citing Linz 1964).
  7. ↑ Milan W. Svolik (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. pp. 22–23. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 21 Oktober 2019. Ek volg Przeworski et al. (2000), Boix (2003) en Cheibub et al. (2010) in die definisie van 'n diktatuur as 'n onafhanklike land wat nie aan ten minste een van die volgende twee kriteria vir demokrasie voldoen nie: (1) vrye en mededingende wetgewende verkiesings en (2) 'n uitvoerende gesag wat direk verkies word in vrye en mededingende presidensiële verkiesings of indirek deur 'n wetgewer in parlementêre stelsels. In hierdie boek gebruik ek die terme diktatorskap en outoritêre regime as sinonieme en verwys ek na die hoofde van hierdie regimes as net diktators of outoritêre leiers, ongeag hul formele titel.
  8. ↑ Milan W. Svolik (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. p. 20. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 21 Oktober 2019. Meer veeleisende kriteria kan vereis dat regerings sekere burgerlike vryhede moet respekteer - soos die vryheid van godsdiens (Schmitter en Karl 1991; Zakaria 1997) - of dat die sittende regering en die opposisie minstens een keer na die eerste skynbaar vrye verkiesing (Huntington) aan bewind moet wissel. 1993; Przeworski et al. 2000; Cheibib et al. 2010)
  9. ↑ 9,0 9,1 9,2 9,3 Milan W. Svolik (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. pp. 8, 12, 22, 25, 88, 117. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 21 Oktober 2019.
  10. ↑ Milan W. Svolik (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. p. 25. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 21 Oktober 2019.
  11. ↑ 11,0 11,1 11,2 11,3 11,4 11,5 Theodore M. Vesta, [ Outoritarisme op Google Boeke Ethiopia: A Post-Cold War African State]. Greenwood, 1999, bl. 17.
  12. ↑ Przeworski, Adam (26 Julie 1991). Democracy and the Market: Political and Economic Reforms in Eastern Europe and Latin America. Cambridge University Press. p. 58. ISBN 9780521423359.
  13. ↑ Michael Albertus & Victor Menaldo, "The Political Economy of Autocratic Constitutions", in Constitutions in Authoritarian Regimes (eds. Tom Ginsburg & Alberto Simpser: Cambridge University Press, 2014), bl. 80.
  14. ↑ Tom Ginsburg & Alberto Simpser, Constitutions in Authoritarian Regimes (Cambridge University Press, 2014), bl. 3–10.
  15. ↑ Michael Albertus & Victor Menaldo, Constitutions in Authoritarian Regimes (eds. Tom Ginsburg & Alberto Simpser: Cambridge University Press, 2014), bl. 54.
  16. ↑ Davis S. Law & Mila Versteeg, "Constitutional Variation Among Strains of Authoritarianism" in Constitutions in Authoritarian Regimes (eds. Tom Ginsburg & Alberto Simpser: Cambridge University Press, 2014), bl. 173.
  17. ↑ Michael Albertus & Victor Menaldo, Constitutions in Authoritarian Regimes (eds. Tom Ginsburg & Alberto Simpser: Cambridge University Press, 2014), bl. 54, 80.
  18. ↑ 18,0 18,1 18,2 Tushnet, Mark (Januarie 2015). "Authoritarian Constitutionalism" Geargiveer 17 Januarie 2020 op Wayback Machine. Cornell Law Review. Cambridge University Press. 100 (2): 36–50. doi:10.1017/CBO9781107252523.004.
  19. ↑ Lipset, Seymour Martin (1959). "Some Social Requisites of Democracy: Economic Development and Political Legitimacy". The American Political Science Review. 53 (1): 69–105. doi:10.2307/1951731. ISSN 0003-0554. JSTOR 1951731. S2CID 53686238.
  20. ↑ Boix, Carles; Stokes, Susan C. (Julie 2003). "Endogenous Democratization". World Politics (in Engels). 55 (4): 517–549. doi:10.1353/wp.2003.0019. ISSN 0043-8871. S2CID 18745191.
  21. ↑ Capitalist Development and Democracy. University Of Chicago Press. 1992.
  22. ↑ Przeworski, Adam; Limongi, Fernando (1997). "Modernization: Theories and Facts". World Politics. 49 (2): 155–183. doi:10.1353/wp.1997.0004. ISSN 0043-8871. JSTOR 25053996. S2CID 5981579.
  23. ↑ Bellin, Eva (Januarie 2000). "Contingent Democrats: Industrialists, Labor, and Democratization in Late-Developing Countries". World Politics (in Engels). 52 (2): 175–205. doi:10.1017/S0043887100002598. ISSN 1086-3338. S2CID 54044493.
  24. ↑ Magaloni, Beatriz (September 2006). "Voting for Autocracy: Hegemonic Party Survival and its Demise in Mexico". Cambridge Core (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 5 April 2020. Besoek op 17 Desember 2019.
  25. ↑ Albertus, Michael (2021). Property without Rights: Origins and Consequences of the Property Rights Gap. Cambridge Studies in Comparative Politics. Cambridge: Cambridge University Press. doi:10.1017/9781108891950. ISBN 978-1-108-83523-7.
  26. ↑ Gandhi, Jennifer; Noble, Ben; Svolik, Milan (2020). "Legislatures and Legislative Politics Without Democracy". Comparative Political Studies (in Engels (VSA)). 53 (9): 1359–1379. doi:10.1177/0010414020919930. ISSN 0010-4140.
  27. ↑ 27,0 27,1 27,2 27,3 Geddes, Barbara; Wright, Joseph; Frantz, Erica (2018). How Dictatorships Work. Cambridge University Press. pp. 137–140. doi:10.1017/9781316336182. ISBN 978-1-316-33618-2.
  28. ↑ Hong, Hao; Wong, Tsz-Ning (2020). "Authoritarian election as an incentive scheme". Journal of Theoretical Politics (in Engels (VSA)). 32 (3): 460–493. doi:10.1177/0951629820910563. ISSN 0951-6298. S2CID 13901166.
  29. ↑ 29,0 29,1 Milan W. Svolik (2012). The Politics of Authoritarian Rule. Cambridge University Press. pp. 2, 15, 23. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 21 Oktober 2019.
  30. ↑ Albertus, Michael; Fenner, Sofia; Slater, Dan (2018). "Coercive Distribution by Michael Albertus". Elements in the Politics of Development (in Engels). Geargiveer vanaf die oorspronklike op 25 April 2020. Besoek op 5 November 2019.
  31. ↑ Slade, Gavin; Trochev, Alexei; Talgatova, Malika (2 Desember 2020). "The Limits of Authoritarian Modernisation: Zero Tolerance Policing in Kazakhstan". Europe-Asia Studies. 0: 1–22. doi:10.1080/09668136.2020.1844867. ISSN 0966-8136. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 19 Januarie 2021. Besoek op 4 Desember 2020.
  32. ↑ Guriev, Sergei; Treisman, Daniel (2019). "Informational Autocrats". Journal of Economic Perspectives. 33 (4): 100–127. doi:10.1257/jep.33.4.100. ISSN 0895-3309.
  33. ↑ 33,0 33,1 Andrew J. Nathan, "Authoritarian Resilience" Geargiveer 5 Oktober 2018 op Wayback Machine, Journal of Democracy, 14.1 (2003), bl. 6–17.
  34. ↑ Quinlivan, James T. (1999). "Coup-Proofing". RAND Corporation. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 21 Oktober 2019.
  35. ↑ Powell, Jonathan (1 Desember 2012). "Determinants of the Attempting and Outcome of Coups d'état". Journal of Conflict Resolution. 56 (6): 1017–1040. doi:10.1177/0022002712445732. ISSN 0022-0027. S2CID 54646102.
  36. ↑ Braithwaite, Jessica Maves; Sudduth, Jun Koga (1 Januarie 2016). "Military purges and the recurrence of civil conflict". Research & Politics. 3 (1): 2053168016630730. doi:10.1177/2053168016630730. ISSN 2053-1680.
  37. ↑ Narang, Vipin; Talmadge, Caitlin (31 Januarie 2017). "Civil-military Pathologies and Defeat in War". Journal of Conflict Resolution. 62 (7): 1379–1405. doi:10.1177/0022002716684627. S2CID 151897298.
  38. ↑ Brown, Cameron S.; Fariss, Christopher J.; McMahon, R. Blake (1 Januarie 2016). "Recouping after Coup-Proofing: Compromised Military Effectiveness and Strategic Substitution". International Interactions. 42 (1): 1–30. doi:10.1080/03050629.2015.1046598. ISSN 0305-0629. S2CID 214653333.
  39. ↑ Bausch, Andrew W. (2018). "Coup-proofing and Military Inefficiencies: An Experiment". International Interactions. 0 (ja): 1–32. doi:10.1080/03050629.2017.1289938. ISSN 0305-0629. S2CID 157891333.
  40. ↑ Leon, Gabriel (1 April 2014). "Soldiers or politicians? Institutions, conflict, and the military's role in politics". Oxford Economic Papers. 66 (2): 533–556. CiteSeerX 10.1.1.1000.7058. doi:10.1093/oep/gpt024. ISSN 0030-7653.
  41. ↑ 41,0 41,1 Frantz, Erica; Stein, Elizabeth A. (4 Julie 2016). "Countering Coups Leadership Succession Rules in Dictatorships". Comparative Political Studies. 50 (7): 935–962. doi:10.1177/0010414016655538. ISSN 0010-4140. S2CID 157014887.
  42. ↑ Curtis Bell & Jonathan Powell (30 Julie 2016). "Will Turkey's coup attempt prompt others nearby?". Washington Post. Geargiveer vanaf die oorspronklike op 21 Oktober 2019. Besoek op 21 Oktober 2019.{{cite web}}: AS1-onderhoud: gebruik authors-parameter (link)
  43. ↑ Böhmelt, Tobias; Ruggeri, Andrea; Pilster, Ulrich (1 April 2017). "Counterbalancing, Spatial Dependence, and Peer Group Effects*" (PDF). Political Science Research and Methods. 5 (2): 221–239. doi:10.1017/psrm.2015.55. ISSN 2049-8470. Geargiveer (PDF) vanaf die oorspronklike op 22 September 2017. Besoek op 21 Oktober 2019.
  44. ↑ Easton, Malcolm R.; Siverson, Randolph M. (2018). "Leader survival and purges after a failed coup d'état". Journal of Peace Research. 55 (5): 596–608. doi:10.1177/0022343318763713. S2CID 117585945.
  45. ↑ Escribà-Folch, Abel; Böhmelt, Tobias; Pilster, Ulrich (9 April 2019). "Authoritarian regimes and civil–military relations: Explaining counterbalancing in autocracies". Conflict Management and Peace Science (in Engels). 37 (5): 559–579. doi:10.1177/0738894219836285. ISSN 0738-8942. S2CID 159416397.
  46. ↑ Frantz, Erica; Kendall-Taylor, Andrea; Wright, Joseph; Xu, Xu (2020). "Personalization of Power and Repression in Dictatorships". The Journal of Politics. 82: 372–377. doi:10.1086/706049. ISSN 0022-3816. S2CID 203199813.

Notas

[wysig | wysig bron]
Ontsluit van "https://af.wikipedia.org/w/index.php?title=Outoritarisme&oldid=2575085"