Gene Kranz
Gene Kranz | |
|---|---|
 Kranz by die Johnson-ruimtesentrum in 2022 | |
| Gebore | Eugene Francis Kranz 17 Augustus 1933 Toledo, Ohio, V.S.A |
| Alma mater | Saint Louis Universiteit, BS 1954 |
| Beroep | Vlugdirekteur gedurende Gemini- en Apollo-programme; Direkteur van NASA Mission Operations |
| Jare aktief | 1960–1994 |
| Werkgewer | NASA (afgetree) |
| Bekend vir | |
| Voorganger | Chris Kraft |
| Eggenoot | Marta Cadena |
| Kinders | 6 |
| Ouer(s) | Leo Peter Kranz (vader) |
| Toekennings |
|
Eugene Francis "Gene" Kranz (gebore 17 Augustus 1933) is 'n afgetrede Amerikaanse lugvaartingenieur en NASA se tweede hoofvlugdirekteur, wat sendings van die Gemini- en Apollo-programme behartig het, insluitend die eerste maanlanding met Apollo 11. Hy het die suksesvolle pogings deur die sendingbeheerspan aangevoer om die bemanning van Apollo 13 te red, en is later deur die akteur Ed Harris in die rolprent met dieselfde naam uitgebeeld. Hy het kenmerkend 'n kortgeknipte plathaarstyl gedra en die bekende "missie"-baadjies (onderbaadjies) van verskillende style en materiale gedra wat deur sy vrou, Marta Kranz, vir sy vlugdirekteursendings gemaak is.
Hy het die frase "tough and competent" (taai en bekwaam) geskep, wat as die "Kranz Dictum" bekend geword het. Kranz is die onderwerp van flieks, dokumentêre films, en boeke en tydskrifartikels. Kranz is 'n ontvanger van die Presidensiële Vryheidsmedalje.[1] In 'n 2010 Space Foundation-opname is Kranz as die tweede gewildste ruimteheld aangewys.[2]
Loopbaan by NASA
[wysig | wysig bron]
Nadat hy die navorsingstoetse by die Holloman-lugmagbasis voltooi het, het Kranz McDonnell Aircraft verlaat en by die NASA-ruimtetaakgroep aangesluit, destyds by die Langley-navorsingsentrum in Virginië. Toe hy by NASA aangesluit het, is hy deur vlugdirekteur Christopher C. Kraft aangewys as 'n sendingbeheer-prosedurebeampte vir die onbemande Mercury-Redstone 1 (MR-1)-toets.
As prosedurebeampte is Kranz in beheer geplaas van die integrasie van Mercury-beheeer met die lanseerbeheerspan by Kaap Canaveral, Florida, en het die "Go/NoGo"-prosedures geskryf wat toegelaat het dat missies voortgaan soos beplan of geaborteer word, tesame met die funksie van 'n soort skakelbordoperateur tussen die beheersentrum by Kaap Canaveral en die agentskap se veertien opsporingstasies en twee opsporingskepe (via teledrukker) wat regoor die wêreld geleë was. Kranz het hierdie rol vir alle bemande en onbemande Mercury-vlugte verrig, insluitend die MR-3- en MA-6- vlugte, wat die eerste Amerikaners onderskeidelik in die ruimte en 'n wentelbaan geplaas het.
Na MA-6 is hy bevorder tot assistent-vlugdirekteur vir die MA-7-vlug van Scott Carpenter in Mei 1962. MA-7 was sy eerste sending as assistent-vlugdirekteur; hy het onder Kraft (die vlugdirekteur van MA-7) gedien.[3] Kranz en Kraft was nie die enigste rede waarom MA-7 gered is nie, aangesien dit toegeskryf moet word aan die hele poging van Sendingbeheer, maar hulle het 'n groot rol daarin gespeel.[3]
Kranz het vir die oorblywende twee Mercury-vlugte en die eerste drie Gemini-vlugte in hierdie rol voortgegaan. Met die komende Gemini-vlugte is hy tot vlugdirekteurvlak bevorder en het sy eerste skof, die sogenaamde "operations shift," vir die Gemini 4 -sending in 1965 voltooi, die eerste Amerikaanse ruimtewandeling en vierdagvlug. Ná Gemini het hy as 'n vlugdirekteur op Apollo-missies met onewe nommers gedien, insluitend Apollos 5, 7 en 9, asook die eerste suksesvolle onbemande toets van die Maanmodule (Apollo 5). Hy het as vlugdirekteur vir Apollo 11 gedien toe die Maanmodule Eagle op 20 Julie 1969 op die maan geland het.
Kranz is gekies om een van die eerste vlugdirekteure te wees om Apollo-sendings met bemanning te vlieg.[4] Kranz het saam met die kontrakteur, McDonnell-Douglas, aan die Mercury- en Gemini-projekte gewerk, maar vir Apollo was daar 'n nuwe kontrakteur, Rockwell.[4] Kranz beskryf Rockwell as nuut en onbekend in die ruimtebedryf.
Kranz is as afdelingshoof vir Apollo aangewys; sy take het sendingvoorbereiding, sendingontwerp, die skryf van die prosedures en die ontwikkeling van die handboeke ingesluit.[4] Kranz verduidelik dat die Apollo-program anders was as ander ruimteprogramme, aangesien tyd 'n groot faktor was. Ander missies is genoeg tyd toegeken: Apollo het nie hierdie luukse gehad nie.[4] Die boek deur NASA, What Made Apollo a Success?, het 'n afdeling oor vlugbeheer geskryf deur Kranz en James Otis Covington. Dit gee meer besonderhede van die vlugbeheerafdeling van die Apollo-program.[5]
Apollo 13
[wysig | wysig bron]Kranz sal beste onthou word vir sy rol as hoofvlugdirekteur tydens NASA se Apollo 13-bemande maanlandingsending.[6][7] Kranz se span was aan diens toe 'n deel van die Apollo 13-diensmodule ontplof het en hulle het die aanvanklike ure van die ontvouende ongeluk hanteer.[8] Sy "Wit Span", wat deur die pers die "Tiger-span" gedoop is, het die beperkings vir die verbruik van ruimtetuie-verbruiksgoedere (suurstof, elektrisiteit en water) gestel en ook die drie koersaanpassings tydens die aanskakelprosedures wat die ruimtevaarders toegelaat het om veilig terug te keer Aarde en in die bevelmodule te land. Hy en sy span is deur NASA-administrateur Thomas O. Paine in kommunikasie by president Richard Nixon aanbeveel om die Presidensiële Vryheidsmedalje vir hul toewyding te ontvang.[1]
Latere loopbaan
[wysig | wysig bron]Kranz het voortgegaan as 'n vlugdirekteur tot en met Apollo 17, toe hy sy laaste skof as 'n vlugdirekteur gewerk het wat toesig gehou het oor die sendingopstyg, en daarna bevorder is tot adjunkdirekteur van NASA-sendingbedrywighede in 1974, en in 1983 direkteur geword. Hy was werksaam in sendingbeheer tydens die 28 Januarie 1986, verlies van Ruimtependeltuig Challenger op die STS-51-L lansering. [9] Hy het in 1994 afgetree by NASA ná die suksesvolle STS-61- vlug wat die optiese gebreke van die Hubble-ruimteteleskoop in 1993 herstel het.
Kranz het gesê dat baie van die "menslike faktor" opgedroog het na die maanlandings, veral omdat die Verenigde State die maanlandings as 'n korttermyndoelwit beskou het om die Sowjetunie te klop – en nie veel meer nie. Toe hy in die lente 2000 gevra is of NASA vandag nog dieselfde plek is as wat dit in die jare van die ruimtewedloop was, het hy "nee" geantwoord.
Verwysings
[wysig | wysig bron]- ↑ 1,0 1,1 "Remarks on Presenting the Presidential Medal of Freedom to Apollo 13 Mission Operations Team in Houston. | The American Presidency Project". www.presidency.ucsb.edu.
- ↑ "Space Foundation Survey Reveals Broad Range of Space Heroes". Geargiveer vanaf die oorspronklike op 23 Julie 2012.
- ↑ 3,0 3,1 Nasr, Maya (2020-01-05), "Evolution of the Flight Crew and Mission Control Relationship", AIAA Scitech 2020 Forum, AIAA SciTech Forum (American Institute of Aeronautics and Astronautics), doi:10.2514/6.2020-1361, ISBN 978-1-62410-595-1, https://arc.aiaa.org/doi/10.2514/6.2020-1361, besoek op 2021-04-29
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Glen E. Swanson, red. (2012). Before this decade is out: personal reflections on the Apollo Program (Dover uitg.). Mineola, NY: Dover Publications. ISBN 978-0-486-27037-1. OCLC 841494530.
- ↑ What Made Apollo a Success?. Washington, D.C: National Aeronautics and Space Administration. 2014. ISBN 978-1495444470.
- ↑ Hotz, Robert (3 Julie 1994). "Apollo's Unseen Titan". Los Angeles Times. Besoek op 7 Desember 2018.
- ↑ Kranz, Gene (23 Junie 2009). Failure Is Not an Option: Mission Control From Mercury to Apollo 13 and Beyond (in Engels). Simon and Schuster. p. 380. ISBN 9781439148815.
Be it resolved that on behalf of the personnel of the Flight Control Division, the color White be retired from the list of active flight control teams to forever stand in tribute to White Flight, Eugene F. Kranz
- ↑ Edwards, Owen. "Gene Kranz's Apollo Vest". Smithsonian. Besoek op 1 Maart 2016.
- ↑ "Space Shuttle Challenger Explosion - Mission Control" – via www.youtube.com.
