Spiro Agnew

Spiro Agnew
39. Vicepresidente de los Estaos Xuníos 20 xineru 1969 - 10 ochobre 1973 ← Hubert Humphrey - Gerald Ford → gobernador de Maryland 25 xineru 1967 - 7 xineru 1969 ← J. Millard Tawes - Marvin Mandel → Executive of Baltimore County, Maryland (en) 1962 - 1966 - Dale Anderson →
Vida
Nacimientu	Baltimore[1], 9 de payares de 1918[2]
Nacionalidá	Estaos Xuníos
Llingua materna	inglés
Muerte	Berlin (es) , 17 de setiembre de 1996[2] (77 años)
Sepultura	Dulaney Valley Memorial Gardens (en) [3]
Causa de la muerte	leucemia
Familia
Casáu con	Judy Agnew (1942 – m. 1996)
Fíos/es	4
Estudios
Estudios	Universidá Johns Hopkins Facultad de Derecho de la Universidad de Baltimore (es) Forest Park High School (en) Universidá de Baltimore
Llingües falaes	inglés
Oficiu	políticu, abogáu
Premios	ver Estrella de Bronce Medaya del 2500 aniversariu de la fundación del Imperiu Persa
Serviciu militar
Lluchó en	Segunda Guerra Mundial
Creencies
Relixón	Ilesia episcopal nos Estaos Xuníos
Partíu políticu	Partíu Republicanu de los Estaos Xuníos

Spiro Theodore Agnew (9 de payares de 1918, Baltimore – 17 de setiembre de 1996, Berlin ^(es) ) foi un políticu d'Estaos Xuníos y vicepresidente de los EE. XX. ente 1969 y 1973.

Nació en Towson, Maryland, col nome de Spiros Anagnostopoulos. Fíu d'un inmigrante griegu, allegó a escueles públiques de Baltimore antes d'entrar na Universidá Johns Hopkins onde estudió Química mientres trés años.

En 1940 apuntar nes Fuercies Armaes y foi destináu a Europa mientres la Segunda Guerra Mundial. Foi-y dada la Estrella de Bronce pol so serviciu en Francia y Alemaña.

A la vuelta estudió Derechu na Universidá de Baltimore peles nueches, mientres de día trabayaba nuna tienda d'ultramarinos. Una vegada graduáu empezó a exercer como abogáu nos suburbios de Baltimore.

A pesar de que'l so padre yera un destacáu demócrata desque emigró a Estaos Xuníos, Agnew empezó a trabayar pal congresista republicanu James Devereux y en 1957 foi nomáu miembru de la Xunta d'Apelaciones del condáu de Baltimore.

En 1962 foi escoyíu xefe del Comité Executivu del condáu de Baltimore. Un puestu pal cual namái fueren escoyíu políticos demócrates en tol sieglu XX. Agnew presentárase como un republicanu d'idees reformistes y una vegada nel cargu destacar por sofitar y roblar lleis progresistes que declaraben illegal cualquier espresión de discriminación racial.

La popularidá alcanzada poles sos polítiques d'integración racial dexó-y presentase con ésitu a la gobernatura del Estáu de Maryland en 1966 como candidatu del Partíu Republicanu. Maryland yera un estáu tradicionalmente demócrata, pero'l candidatu d'esi partíu foi'l segregacionista Roger Hayden. Esto dexó a Agnew cuntar col sofitu de la comunidá negra y atraer enforma votu progresista, convirtiéndose nel 22º gobernador de Maryland.

Nos sos dos años como gobernador Agnew destacó pola so eficacia a la de trabayar colos demócrates que controlaben l'Asamblea estatal. Entamó reformes fiscales y xudiciales, según importantes midíes contra la polución y la preservación del mediu ambiente.

Siguió fomentando la so imaxe d'integrador en temes raciales vetando una llei que pretendía prohibir los matrimonios de persones de distinta raza. Pero mientres los disturbios asocedíos nos díes posteriores al asesinatu de Martin Luther King, Agnew enfureció a dellos líderes afroamericanos al dici-yos, "Pídolos que refuguen a los racistes negros. Eso ye lo que nun tuvieron dispuestos a faer hasta agora".

Tuvo que movilizar a 5.700 homes de la Guardia Nacional y cerca de 4,800 tropes federales pa encalorar los disturbios.

Nes eleiciones presidenciales de 1968 sofitó al gobernador de Nueva York, Nelson Rockefeller, pa la nominación republicana. "Ye l'home más cualificáu pa ser presidente" dicía al patrocinar una organización en sofitu a la so candidatura en Maryland.

Cuando Richard Nixon facer cola nominación, naide esperaba que se fora a afitar nel gobernador Agnew por que fuera el so candidatu a la vicepresidencia. Taba claro que'l factor decisivu na decisión de Nixon sería que l'escoyíu pudiera llegar a sectores del electoráu a los qu'él nun podía llegar. Agnew encaxaba nesi perfil pero la so curtia esperiencia, al llevar namái dos años como gobernador, nun lo asitiaba ente los favoritos.

El más mentáu como running-mate de Nixon yera'l senador por Illinois, Charles Percy. Un republicanu lliberal, veteranu de l'alministración Eisenhower, que nes primaries sofitara a Rockefeller. Percy podía ufiertar a Nixon accesibilidá al electoráu más progresista y asegurába-y la victoria nun Estáu crucial como Illinois. La delegación d'Illinois, a diferencia del so senador, sofitara dende'l principiu a Nixon polo que'l sofitu paecía claro.

Tamién fueron propuestos otros nomes. L'entós líder de los republicanos na Cámara de Representantes, Gerald Ford, propunxo na convención al alcalde de Nueva York, John Lindsay. Pero Nixon nun se sentía cómodu con nengún d'estos nomes. Afitar en Spiro Agnew.

Dambos compartíen un orixe humilde polo que pudo sentise identificáu. Amás, en Agnew vía a un gobernador d'ésitu d'un estáu tradicionalmente demócrata, amás d'a un políticu duro y eficaz faciendo campaña. Tamién-y ufiertaba esperiencia nun campu de la política que naquellos años, marcaos por grandes conflictos sociales nes ciudaes, yera fundamental: asuntos urbanos.

La eleición de Agnew yera amás sintomática de les pésimes rellaciones de Nixon colos barones republicanos de la Mariña Este de los Estaos Xuníos.

Como vicepresidente Agnew nun tuvo demasiao pesu en tomar de decisiones. La so xera yera otra. Atraxo llueu l'atención polos sos habituales y polémiques declaraciones públiques. Tachó a los críticos de la Guerra de Vietnam de "faltantes snobs" y atacó a los medios de comunicación lliberales acusándolos de representar a una "pequeña élite que nunca foi escoyida polos ciudadanos" y de ser unos "majarajaes chocheantes del nihilismu". Convirtióse asina nel enemigu públicu númberu unu de l'América más lliberal.

Dar por fechu qu'en llinies xenerales la función de Agnew yera espresar los pensamientos que'l mesmu presidente Nixon compartía pero nun manifestaba pa evitar el discutiniu. El vicepresidente actuaba como'l perru de presa de l'alministración. A pesar de ser siempres un republicanu moderáu, inclusive lliberal, el so nuevu rol y les sos declaraciones incendiaries contra los rivales del gobiernu fixéron-y inmensamente popular ente los activistes más conservadores y el meyor recaldador de fondos pal partíu.

A pesar de les miseries socedíes en Vietnam, les eleiciones presidenciales de 1972 plantegar ensin color. Los demócrates taben estremaos en facciones difícilmente reconciliables y el senador George McGovern, candidatu demócrata escoyíu pa llantar batalla a Nixon, atopar con tantos enemigos fuera como dientro del so partíu.

Los republicanos, llegaron a payares de 1972 xuníos y ensin rival, y Nixon y Agnew caltuvieron los sos sillones en barriendo a los sos adversarios. Ganaron en 49 de los 50 estaos de la Unión. En toos, salvu Massachusetts.

Pero mientres aquella campaña produció un fechu que torció la vida política de l'alministración: el llamáu escándalu Watergate. Los periodistes del Washington Post afayaron que los xefes de campaña republicanos entamaren de forma sistemática la estorsión y el desprestixu de los candidatos demócrates, crearen un circuitu paralelu de recaldación de fondos y entamaren l'espionaxe del cuartel xeneral de los demócrates.

Pero'l vicepresidente Agnew tenía los sos propios problemes. Taba siendo investigáu por haber recibíu 29,500 dólares en sobornos cuando yera gobernador de Maryland. Foi procesáu en 1973 por fuximientu fiscal y blanquéu de dineru y condergáu a pagar una multa de 10,000 dólares y a trés años de llibertá condicional.

Dimitió como vicepresidente'l 10 d'ochobre de 1973. Col so arrenunciu aplicar por primer vegada la 25ª enmienda de la Constitución de los EE.UU. Nesi casu'l presidente de los EE.XX. designa un vicepresidente que tien de ser confirmáu pola mayoría de dambes cámares del Congresu Nacional de los EE.XX. El so vacante foi ocupada por Gerald Ford.

Munchos interpretaron estos fechos como un intentu de Nixon por salvar la so propia cabeza, apurriendo a los sos enemigos la cabeza del so odiáu vicepresidente. Tou paez indicar que la operación de valtamientu de Agnew foi empecipiada pola mesma alministración col fin de refundiar a los lleones una víctima propiciatoria. La intención yera refundiar una dimisión como campera a los que ciscaben sangre, na idea de que siguir entós la ofensiva hasta llograr l'arrenunciu del presidente sería demasiáu escándalu. Pero a los enemigos de Nixon nun-yos bastaba con un sucedaneu.

Alloñáu de la política, escribió les sos memories en 1980, nes qu'acusaba a Nixon y el so xefe de gabinete, Alexander Haig, d'amenaciar con asesina-y en 1973 si negar a dimitir como vicepresidente. Tamién escribió una novela titulada The Canfield Decision sobre un vicepresidente que destruyía la so carrera por culpa d'una ambición desatamañada.

Agnew morrió de leucemia el 17 de setiembre de 1996, nel Atlantic General Hospital de Maryland. Tenía 77 años.

• Wikimedia Commons acueye conteníu multimedia sobre Spiro Agnew.
• «Spiro Agnew». en Find a Grave. (n'inglés)