Tinta

La tinta ye un líquidu que contién dellos pigmentos o colorantes utilizaos pa colorear una superficie col fin de crear imáxenes o testos. Comúnmente considérase que la tinta utilizar en italia bolígrafos o con pinceles; sicasí, ye utilizada llargamente en toa clase d'impresiones.

Los antiguos Chinos (400 e. C.) conocíen l'usu de la tinta negra (atramentum) cola cual escribíen con plumes o pinceles y taba compuesta de negru de fumu y goma. Los emperadores del Imperiu Romanu Oriental o Bizantín roblaben los sos edictos con una tinta purpúrea bien costosa (sacrum encaustum) fecha con una secreción de la glándula hipobranquial del murex, un xéneru de moluscu gasterópodu que producía la púrpura. L'emperador Llión prohibió l'usu d'ésta a cualquier persona que nun fuera miembru de la realeza. Nel antiguu Imperiu Romanu esti pigmentu usábase puramente pa tiñir el cantu de la toga de los senadores y les capes de los xenerales.

Escribíense tamién dellos llibros con lletres d'oru o plata, tales como la Biblia xudía, traducida al griegu polos Setenta y dos intérpretes y copiada en pergamín con lletres d'oru qu'Eleazar, príncipe de los sacerdotes xudíos, unvió al faraón Tolomeo II Filadelfo pal so Biblioteca d'Alexandría, exemplar que demuestra l'antigüedá d'esti costume. Nel imperiu d'Oriente tuvo tan almitida la práutica d'escribir n'oru que la hestoria de Constantín fai mención del oficiu de crisographos o escritores de lletres d'oru.

El costume antigua vulgar (Roma, Edá Media), según Pliniu'l Vieyu (Historia Natural, XXXV 6), yera usar una tinta negra con base de sarriu (recoyíu con un concu de magre sobre'l fueu d'una chimenea), resina y fieces de vinu o tinta de sepia entemecíos con goma. Más tarde emplegar otros ingredientes, como l'agalla de la encina (una especie de tumor vexetal provocáu por inseutos) o'l sulfatu de fierro esleíos en vitriolo, vinagre o inclusive cerveza, colo que la tinta negra tomó otros tonos y matices de color amás del negru. La tinta colorada, a base de minium, o terra robla (de ruber, ‘colloráu’, yera'l bermeyón, esto ye, cinabriu amenorgáu a polvu), usar nes rubricae o lletres iniciales y pa tou lo que quería resaltase. D'esta tinta colorada, llamada indistintamente milton, minium, cinabriu o sinopsis, sirvir pa les lletres mayúscules, los títulos y los resumes o sinopsis de los capítulos de les lleis, compuestos pa facilitar la so memoria ya intelixencia, de que'l so color coloráu rubro seique vieno'l llamase robles los títulos de les lleis, les robles eclesiástiques y hasta'l derechu supremu o de soberanía como'l que venía de les Lleis de los Dolce Tables nel derechu civil o romanu a la manera que'l Album Praetoris y demás tribunales inferior tomar del Albu. Los nomes de los emperadores taben escritos en colloráu nos estandartes.^[1]

Les variedaes más antigües de tinta que se conocen inclúin a la tinta china, dellos colorantes fechos a partir de metales, el pulgu o cobertoria de distintes granes y animales marinos como'l calamar o'l pulpu. La tinta china ye negra y orixinaria d'Asia. La tinta de nuez foi utilizada por munchos artistes antiguos pa llograr coloración marrón-doráu utilizada nos sos dibuxos.

Les tintes pigmentadas contienen otros componentes como los barnices p'asegurar l'adhesión del pigmentu a la superficie y prevenir que sía removida por efeutu d'abrasión mecánica. Estos materiales son xeneralmente resines (en tintes solventes) o aglutinantes (en tintes a l'agua).

Les tintes pigmentadas tienen la ventaya de que cuando s'empleguen sobre papel, permanecen sobre la superficie aplicada, carauterística deseable, porque cuanta más cantidá de tinta queda sobre'l papel precísase menos cantidá pa llograr la mesma intensidá de color.

Los colorantes, sicasí, son xeneralmente muncho más fuertes y pueden producir más color d'una densidá dada por unidá de masa porque'l tamañu de partícula ye menor que'l d'un pigmentu. Sicasí, por cuenta de que los colorantes son eslleíos nuna base líquida, tienden a ser absorbíos pol papel faciendo a la tinta menos eficiente y dexando que se cuerra del so llugar produciendo un efeutu puercu y d'escasa calidá na impresión; pero tienen mayor tresparencia que los pigmentos y, por tanto, en casu de riquir menor opacidá estos son los aparentes.

Pa solucionar esti problema, les basaes en colorantes son fabricaes con solventes como'l tolueno (metil bencenu) y xilenos (dimetil bencenu) que faen el so ensugáu muncho más rápido, porque'l puntu de ebullición d'estos solventes ye menor o s'usen con métodos d'impresión d'ensugáu rápido (sopláu con aire templao sobre la impresión fresca, por casu). Otros métodos, particularmente aconseyables pa tintes que nun son utilizaes n'aplicaciones industriales pola so alta toxicidá, como les emplegaes n'impresiones a esquita, inclúin el recubrimientu del papel con una capa cargada. Si'l colorante tien la carga contraria, entós ye atraíu y reteníu por esta capa, ente que'l solvente ye absorbíu pol papel.

Una ventaya adicional de los sistemes basaos na tinta con colorantes ye que les molécules de los colorantes interactúan químicamente colos otros componentes de la tinta. Esto significa qu'ellos pueden beneficiase más que la tinta pigmentada d'aclaradores ópticos y de resaltadores de color p'amontar la intensidá y apariencia de los colorantes. Por causa de que los colorantes adquieren el so color a partir de la interacción d'electrones nes sos molécules, la manera en que los electrones puedan movese ye determinada pola carga y rangu de la dislocación del electrón colos otros ingredientes de la tinta. El color surde d'en función de la enerxía de la lluz que recái sobre'l colorante.

Una desventaxa de los métodos basaos en tinta coloriada ye la mayor susceptibilidá al desvanecimiento, especialmente cuando s'espón a rayos ultravioletes como los emitíos pola lluz solar.

Nes imprentadores d'inyección la tinta va incluyida nun cartuchu. Úsase un cartuchu pal negru. Los demás colores fórmense entemeciendo en distinta proporciones magenta, mariellu o cian. Dacuando utilícense más de 3 colores + negru p'ameyorar la calidá de la impresiones fotográfiques, de normal 5 o 6 + el negru.
Nes imprentadores matriciales úsase una cinta trescalada en tinta como les máquines d'escribir y nes láser usa'l tóner.

Amás de tintes pa cada color úsense tamién tintes fluorescentes invisibles que solo se ven a la lluz ultravioleta. Tamién tinta o tóner magnéticu para procesáu automáticu, tinta con efeutu papel carbón, inclusive se tán desenvolviendo tintes borrables.

El costu de la tinta pa les imprentadores ye eleváu cuando se considera la cantidá recibida de tinta nos cartuchos. Un solu llitru de tinta pa impresión puede costar ente 1800 y 2000 dólares. Si'l combustible pa los automóviles fora la tinta, recargar un depósitu pa percorrer 500 quilómetros costaría 80.000 dólares.

• Medies tintes. Fechos, dichos o xuicios vagos y nada resueltos dictaos con procuru y rocea.
• Cargar les tintes. Esaxerar l'algame o significáu d'un dichu o un fechu.
• Saber daqué de bona tinta. Tar bien informáu de daqué.

• Alquimia
• Borrador de tinta
• Caligrafía
• Entintado
• Escritura
• Estilografía
• Tinta china
• Tinta compatible
• Tinta invisible
• Tinte
• Tóner
• Periódicu
• Pluma estilográfica
• Bolígrafu
• Pincel de tinta

• Ramos-Sánchez, MC; Martín-Gil, FJ; José-Yacamán, M. (2006). «Chemical composition of a fountain pen ink». Journal of Chemical Education (83):  páxs. 1476-78. 
• Koops, Matthias. Historical Account of the Substances Which Have Been Used to Describe Events, and to Convey Idees, from the Earliest Date, to the Invention of Paper. ISBN 978-11-0800-904-1.

• Wikimedia Commons tien conteníu multimedia tocante a Tinta.
• "Una Nota sobre la ciencia de la escritura y les tintes' ye un manuscritu n'árabe, a partir de 1852. Alderícase'l procesu d'ellaboración de tintes.
• Coleición de dibuxos a tinta dixitalizaos na Biblioteca Dixital Hispánica de la Biblioteca Nacional d'España