Iconostasio

O iconostasio é unha zona nas igrexas cristiás do rito bizantino, particularmente ortodoxo, que separa, mediante unha parede de madeira ou metal o altar onde se leva a cabo a celebración polo clero oficiante (que inclúe o santuario ou presbiterio,^[1] a prótese e o diaconicon) do resto da igrexa onde está o coro, o clero non oficiante e os fieis. Nesa cancela adoita colocarse diferentes tipos de pinturas ou iconas que lle dan o nome.

A palabra provén do grego antigo εἰκονοστάσι (-ον) (eikonostási (-a)), aínda en uso común en Grecia e Chipre, que significa "iconas en pé". Arquitectonicamente, comezou sendo unha cancela pero foi evolucionando e gañando altura até configurar o templon bizantino, nun proceso rematado no século XV^[2].

Non é un muro senón unha separación para ocultar o altar que permite o acceso mediante unha regulamentación moi precisa^[3], porque representa o acceso ao mundo divino. Costa de 3 portas: pola central, Porta Santa ou Porta Real, só pode pasar o sacerdote cos ornamentos litúrxicos ou para o bispo, mentres polas laterais pasan os diáconos durante os oficios, polo que están decoradas con anxos ou santos diáconos. Cando está aberta permite ver o altar, e cando non hai culto está pechada^[4]. É un espazo pechado para os laicos, agás se teñen algunha función (servidores etc.)

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Iconostasio