Levantamento Kerenskii-Krasnov

Este artigo amosa letras cirílicas. Sen o soporte axeitado, o texto pode mostrar símbolos sen sentido, coma caixas, marcas e outros.

O Levantamento Kerenskii-Krasnov (en ruso: Выступление Керенского — Краснова) foi un intento frustrado do primeiro ministro do Goberno Provisional Ruso, Aleksandr Kerenskii de recuperar o poder e esmagar o levantamento bolxevique que acabou co seu Goberno en novembro de 1917. Tivo lugar entre o 26 de outubro^xul./ 8 de novembro^greg. e 31 de outubro^xul./ 13 de novembro^greg. de 1917.

Logo de abandonar a capital rusa en busca de reforzos cos que recuperar o seu control, xa entón en mans do Soviet de Petrogrado controlado polos bolxeviques, Kerenskii chegou a Pskov, sede do mando da fronte norte. Non logrou o apoio do seu comandante, o xeneral Cheremísov, que estorbou os seus intentos de reunir unidades para marchar sobre Petrogrado, pero si o do xeneral Krasnov, que avanzou cara á capital con ao redor de setecentos cosacos. En Petrogrado, os adversarios da Revolución de Outubro preparaban un levantamento que debía coincidir co asalto da cidade pola forzas de Kerenskii.

Os soviéticos tiveron que improvisar a defensa dos outeiros ao sur da urbe e esperar o asalto das tropas de Kerenskii que, malia os esforzos do alto mando, non recibiron reforzos. O choque nos outeiros de Púlkovo acabou coa retirada dos cosacos despois de que o motín junker fracasase prematuramente e non recibisen o apoio necesario doutras unidades para forzar as defensas. As conversacións entre os bandos terminou coa fuxida de Kerenskii, medorento de ser entregado polos seus propios soldados aos soviéticos, o que constituíu o fin efectivo dos intentos de restauración do derrocado Goberno Provisional Ruso.

Kerenskii, que abandonara Petrogrado durante a Revolución de Outubro,^[1] buscou tropas que puidesen acudir á capital, pero non as achou ata alcanzar Pskov,^[2] onde chegou ao redor das 21:00 do 25 de outubro^xul./ 7 de novembro^greg..^[3][4] Na primeira cidade con tropas próximas á capital, Gatchina, os soldados eran favorables aos bolxeviques e Kerenskii librouse por pouco de ser arrestado.^[3][5]

En Pskov atopábase o cuartel xeral da fronte norte ao mando do xeneral Cheremisov; alí Kerenskii entrou en contacto co xeneral Petr Krasnov, ao mando do III Corpo de Cabalería, que tomara parte no golpe de Kornilov.^{[1][2][4][6][7][8]} Xuntos reuniron algunhas unidades do corpo para marchar sobre a capital, malia as dúbidas do comisario do mesmo, que non confiaba na fiabilidade dunhas tropas hostís a Kerenskii. Krasnov, oficial monárquico da vella escola, non era moi partidario de Kerenskii, pero aceptou a aseveración de leste de que a maioría do Exército apoiaríao fronte aos bolxeviques.^[8]

Pola súa banda, Cheremisov, cuxas tropas achar na práctica baixo control bolxevique e que mantiña malas relacións con Kerenskii,^[4][8] rescindira as ordes de auxiliar ao Goberno provisional mediante o envío do seu fronte a Petrogrado. Á súa chegada, comunicoulle que era incapaz de garantir a súa seguridade si permanecía na cidade e que debía abandonala de inmediato. Cheremisov negouse a auxiliar ao ex-primeiro ministro.^[8][9] O comité militar revolucionario local controlaba as comunicacións e os transportes e vixiaba as accións dos mandos. Cheremisov estorbara ademais as comunicacións de Kerenskii co resto de mandos da fronte e comunicado ao alto mando o seu nomeamento como comandante en xefe e a orde de deter a marcha das tropas sobre a capital, noticias ambas que eran falsas.^[6]

A noite do 26 de outubro^xul./ 8 de novembro^greg., Kerenskii achábase de novo nos arredores da capital con algo máis de seiscentos cosacos^[8][10] –doce escuadróns e medio de sesenta homes–, algúns canóns, un tren blindado e un carro blindado. A dispersión do III Corpo e a falta de favor de Kerenskii entre as tropas impediron reunir maiores forzas e unicamente marcharon cara á capital as acantonadas en Ostrov.^[8] Krasnov, de todos os xeitos, confiaba en que as súas tropas cosacas recibirían reforzos. Os escasos cosacos atravesaron Pskov en tren a toda velocidade para evitar o enfrontamento coas tropas que ocupaban a estación e continuaron cara a Gatchina.^[8]

Á mañá seguinte, as tropas tomaron Gatchina sen atopar resistencia e preparáronse para o asalto das posicións bolxeviques mentres esperaban reforzos.^[11] Diversas circunstancias, con todo, evitaron a chegada de novas forzas a Kerenskii: a neutralidade de moitos oficiais como o comandante da fronte norte, xeneral Cheremísov, o rexeitamento da maior parte do Exército a combater, a influencia crecente dos bolxeviques sobre as tropas ou a renuencia a colaborar na operación dos ferroviarios. Cheremísov, en malas relacións con Kerenskii por unha ofensa persoal anterior, ordenara que non se enviasen tropas á capital o día anterior, declarando que o Exército non debía mesturarse en política.^[12] Kerenskii só recibiu o reforzo dun tren blindado e un rexemento proveniente de Luga. En Gatchina só uns poucos oficiais da escola de aviación uníronse aos cosacos de Krasnov; contribuíron cun par de avións e un carro blindado e lanzaron panfletos sobre a capital.

Pasada a medianoite do 28 de outubro^xul./ 10 de novembro^greg., as súas escasas forzas, esaxeradas polo Goberno de Lenin que as cría moito maiores, tomaron Tsarskoe Selo.^[1][13][14] Nesta localidade producíronse os primeiros combates; Krasnov, mentres, rexeitou aos gardas vermellos grazas á súa artillaría lixeira. O seu avance, con todo, era lento pola falta de reforzos,^[15] especialmente de infantaría.^[14] En Tsarskoe Selo, a gran gornición –dezaseis mil homes–, que superaba en vinte a un ás forzas do Krasnov, declarou o seu neutralidade^[16] no enfrontamento. Pola súa banda, o comité militar revolucionario bolxevique estábase preparando para defender a capital e enviou á fronte ás mellores tropas coas que contaba en Petrogrado. Gardas vermellos, civís e mariños uníronse ás unidades da gornición que partiron cara ao sur da cidade para establecer as defensas. O mando quedou en mans do coronel Muraviov, ao que Chudnovski quedou agregado como comisario; Lev Trotski e Pavel Dibenko acompañáronlles para supervisar a operación.

Mentres, en Petrogrado os exministros menxeviques animaban aos funcionarios a opoñerse ao novo Goberno bolxevique, o Sovnarkom, mediante folgas e os partidarios do antigo Goberno, coordinados polo Comité de Salvación da Patria e a Revolución controlado polos socialrevolucionarios (PSR), planeaban un alzamento simultáneo ao inminente asalto de Kerenskii.^[17] A presidencia do disolto Preparlamento fixo un chamamento ao levantamento contra o Goberno de Lenin. O principal comisario militar do deposto Goberno provisional, Stankevich, partiu a atoparse con Kerenskii en Gatchina para coordinar o levantamento na cidade e o avance das tropas deste.

Tralo fracaso do motín junker en Petrogrado, que houbo de precipitarse ao ser descuberto, algúns membros do comité central PSR uníronse a Kerenskii tras fuxir da capital.^[14][13] As tropas de Krasnov non realizaran intento algún de axudar aos sublevados na capital. Abraham Gotz apoiou a procura de infantaría para reforzar aos cosacos na súa marcha sobre a capital,^[18] tanto na fronte como nas guarnicións dos arredores da cidade, nas que se contaban miles de soldados.^[19] Na fronte, predominaban os menxeviques e socialrevolucionarios nos comités das unidades, pero non entre os soldados, cada vez máis próximos aos bolxeviques. O exército máis próximo á capital, o 12.º, pertencente á fronte norte e con dúas divisións letonas selectas e favorables aos bolxeviques, achábase elixindo o seu consello, que acabou por formarse por favorables e opostos á Revolución de Outubro; as escasas unidades enviadas cara á capital negáronse a avanzar máis aló de Valk. Os outros dous exércitos da fronte norte, o 1.º e o 5.º, eran aínda máis favorables aos bolxeviques e opostos a apoiar a Kerenskii.^[20] Pola súa banda, as guarnicións de Gatchina e Tsarskoe Selo declaráronse neutrais e non apoiaron o ataque de Kerenskii contra a capital.^[21] Finalmente constatouse o fracaso dos distintos esforzos para obter máis tropas ben da fronte ou das guarnicións próximas.^[21]

O 30 de outubro^xul./ 12 de novembro de 1917^greg., ante as noticias de excesos na capital tralo esmagamento do alzamento dos cadetes, tratou de avanzar desde Tsarskoe Selo enfrontándose ás forzas bolxeviques, atrincheiradas e vinte veces máis numerosas. Malia avanzar con facilidade contra os gardas vermellos, os cosacos atopáronse en perigo de ser atacados nos seus flancos polos mariños mandados por Dybenko. Os cosacos foron rexeitados nos outeiros do Pulkovo e tiveron que evacuar Tsarskoe Selo e regresar a Gatchina para evitar ser rodeados.^{[15][18][22][23]} O choque fora confuso e cruento.^[23] As forzas de Kerenskii comezaron a dispersarse na retirada e parte delas confraternizaron coas bolxeviques coa esperanza de regresar aos seus fogares.^[24] A falta de apoio había minado a moral das escasas tropas cosacas de Kerenskii.

O 1 de novembro^xul./ 14 de novembro^greg., a situación deteriorouse tanto que Kerenskii achábase en perigo de ser detido polos seus propios homes e entregado aos bolxeviques; os dirixentes socialrevolucionarios fixéronlle fuxir vestido de mariño.^{[18][23][24][25]} A fuga de Kerenskii puxo fin ás esperanzas de restaurar o Goberno provisional; a partir de entón os opostos á Revolución de Outubro non trataron de resucitalo, senón de crear un novo Goberno alternativo ao bolxevique.^[26] A derrota de Kerenskii, xunto coa vitoria bolxevique nos duros combates de Moscova, aseguraron temporalmente o poder de Lenin e os seus partidarios; a capital atopouse temporalmente a salvo de posibles asaltos militares.

Pola súa banda, Krasnov foi capturado pero pronto liberado tras prometer non combater ás autoridades soviéticas, o cal non tardou en incumprir xa foi un dos dirixentes dun movemento antibolxevique á fronte dos cosacos do Don.^[25]

A Galipedia ten un portal sobre: Rusia

• Chamberlin, William Henry (1976). The Russian revolution, 1917-1918: from the overthrow of the czar to the assumption of power by the bolsheviks (en inglés). Grosset & Dunlap. pp. 511. ISBN 9780448001883. 
• Daniels, Robert Vincent (1997). Red October: the Bolshevik Revolution of 1917 (en inglés). Beacon Press. pp. 269. ISBN 9780807056455. 
• Kenez, Peter (1971). Civil War in Southern Russia 1918 (en inglés). University of California Press. p. 416. ISBN 9780520017092. 
• Rabinowitch, Alexander (1978). The bolsheviks come to power. The revolution of 1917 in Petrograd (en inglés). W. W. Norton & Company. p. 393. ISBN 9780393008937. 
• Radkey, Oliver H. (1963). The sickle under the hammer; The Russian Socialist Revolutionaries in the early months of the Soviet rule (en inglés). Columbia University Press. pp. 525. OCLC 422729. 
• Wade, Rex A. (2000). The Russian Revolution, 1917 (New Approaches to European History) (en inglés). Cambridge University Press. p. 337. ISBN 9780521425650. 

• Revolución Rusa de 1917
• Aleksandr Kerenskii