Mircea I de Valaquia

Mircea I de Valaquia

Biografía
Nacemento	1355 (Gregoriano) Curtea de Argeș, Romanía (pt)
Morte	31 de xaneiro de 1418 (62/63 anos) Curtea de Argeș, Romanía (pt)
Lugar de sepultura	Cozia Monastery (en)
Príncipe da Valáquia (pt)
xaneiro de 1397 – 31 de xaneiro de 1418 ← Nenea (en) – Miguel I da Valáquia (pt)  →
Príncipe da Valáquia (pt)
23 de setembro de 1386 – novembro de 1394 ← Dan I da Valáquia (pt) – Nenea (en)  →
Datos persoais
Relixión	Cristianismo ortodoxo
Actividade
Ocupación	militar
Carreira militar
Rango militar	voivoda (pt)
Familia
Familia	Dinastia Bassarabe (pt)
Cónxuxe	Maria Tolmay
Fillos	Radu II da Valáquia, Vlad II Dracul, Alexandre I da Valáquia, Miguel I da Valáquia
Pais	Radu I da Valáquia   e Kalinikia
Irmáns	Dan I da Valáquia

Mircea cel Bătrân, quen reinou entre 1386 e 1418, foi un dos máis importantes donos de Valaquia. O seu nome significa "Mircea o Vello", nome atribuído despois da súa morte, para distinguilo do seu neto Mircea II ("o Mozo"). Dende o século XIX, a historiografía romanesa chámao "Mircea cel Mare" ("Mircea o Grande").^[1]

Mircea foi o fillo do voivoda Radu I e de Dona Calinica, descendente da Casa de Basarab.

As fronteiras de Valaquia mudaron a través da historia, sendo durante o reinado de Mircea, cando Valaquia comprendeu a súa meirande área en tempos medievais: dende o río Olt no norte até o río Danubio no sur, e dende as "Portas de Ferro" no oeste até o mar Negro no leste.

Mircea fortaleceu o poder do estado e organizou varios oficios, promoveu o desenvolvemento económico, aumentou os ingresos do estado, e acuñou moedas de prata que circularon tamén nos países veciños. Ofreceu aos comerciantes de Polonia e Lituania privilexios e renovou os privilexios que os seus antecesores deran aos habitantes de Braşov. Mircea permitiuse deste xeito aumentar o seu poder militar. Fortificou as fortalezas do Danubio e "o exército grande", composto de cidadáns e de campesiños libres ou dependentes. Apoiou tamén á Igrexa.

Mentres organizaba o seu país, coidouse de formar un sistema de alianzas que lle permitise defender a independencia do país. A través do intermediario Petru Muşat, príncipe de Moldova, concluíu en 1389 un tratado de alianza con Ladislau II de Polonia, o rei de Polonia. O tratado foi renovado en 1404 e 1410. Mantivo relacións estreitas con Sexismundo de Luxemburgo, rei de Hungría, baseándose no seu interese común de loitar contra a expansión otomá.

As súas intervencións para apoiar aos pobos cristiáns do sur do Danubio, que estaban a loitar contra os turcos, causaron o seu enfrontamento co Imperio Otomán. En 1394 Bayezid I ("o Lóstrego") pasou o Danubio con 40.000 homes, un continxente impresionante na época. Mircea tiña 10.000 homes, así que non era conveniente unha batalla en campo libre. Elixiu o que hoxe se chamaría unha guerra tipo "guerrilla", deixando ao exército contrario sen alimentos e usando ataques e retiradas frecuentes (un exemplo típico de guerra asimétrica). No 10 de outubro de 1394, os dous exércitos enfrontáronse na Batalla de Rovine, nun terreo con bosques e pantanos, que impediu aos otománs espallar o seu exército; os otománs non conseguiron derrotar ao exército de Mircea. Esta batalla foi invocada no poema de Mihai Eminescu, "A terceira epístola".

Apoiado por Sexismundo de Luxemburgo, Mircea derrotou tamén a Vlad Uzurpatorul, monicreque do sultán otomán, quen pretendía o seu trono. En 1396 Mircea participou nunha cruzada anti-otomá, organizada polo monarca húngaro. A cruzada rematou coa vitoria otomá na Batalla de Nicópole, no 25 de setembro. O ano seguinte, en 1397, Mircea obstaculizou outra expedición otomá que tentaba cruzar o Danubio, e en 1400 derrotou unha expedición turca que tentaba cruzar o seu país.

A derrota de Bayezid I por Timur Lenk en Ancara, no verán de 1402, abriu un período de anarquía no Imperio Otomán, e Mircea aproveitouse para organizar xunto co rei de Hungría unha campaña en contra dos turcos. En 1404 Mircea foi capaz de conseguir de novo o mando en Dobruia. Máis aínda, Mircea participou nas loitas para o trono do Imperio Otomán, apoiando a Musa, quen chegou a reinar por un curto período. Foi o auxe do poderío do príncipe.

"O máis valente e máis hábil dos príncipes cristiáns", como o describiu o historiador alemán Leunclavius, Mircea gobernou Valaquia por 32 anos. Á parte dos seus logros militares, Mircea foi un amante da arte, deixando entre outros monumentos o fermoso Mosteiro Cozia, construído segundo o modelo da Igrexa Krusevac en Serbia.

1. ↑ Hasdeu, p. 130; Xenopol, p, 89; Iorga, p. III