Stewart Grand Prix

Stewart

[[Ficheiro::Stewart logo.gif]]
Nome completo	Stewart Grand Prix
Bandeira
Baseada en	Reino Unido
Tempadas en activo	3 (1997-1999
Número de pilotos	Rubens Barrichello Johnny Herbert Jan Magnussen Jos Verstappen
Debut	Gran Premio de Australia de 1997
Carreiras	49
Campionatos de Construtores	0 (mellor posición: 4º, 1999)
Campionatos de Pilotos	0
Vitorias	1
Pole positions	1
Voltas Rápidas	0
Puntos totais	0
Derradeiro GP	Gran Premio do Xapón de 1999

A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1

Stewart Grand Prix foi un construtor e equipo de Fórmula Un fundado polo tres veces campión do mundo de Fórmula Un Jackie Stewart e o seu fillo Paul Stewart en 1996. O equipo competiu na F1, como equipo de apoio de Ford, durante só tres tempadas, de 1997 a 1999. A tempada de 1999 foi, con moito a máis forte, logrando unha vitoria (Johnny Herbert no Gran Premio de Europa) e unha pole (Rubens Barrichello no Gran Premio de Francia) terminando cuarto na xeral no Campionato de Construtores.

A finais de 1999, Ford comprou a totalidade do equipo e se renomeouno como Jaguar Racing. En 2004 Jaguar Racing vendeuse á compañía de bebidas enerxéticas Red Bull e de novo cambiou o seu nome a Red Bull Racing en 2005.

As orixes do equipo remóntanse a 1988, cando o fillo de Jackie Stewart Paul creou Paul Stewart Racing a finais de 1988, logo de comprar o Gary Evans Motorsport Team. O seu equipo participou na tempada de 1989 de Fórmula 3 británica cun persoal de 10 empregados. O equipo atraeu ao patrocinador Camel. Paul Stewart pilotou o coche xunto ao alemán Otto Rensing. A primeira tempada do equipo non tivo un grande éxito cunha única vitoria de Stewart en Snetterton. En 1990, o equipo se expandiu cambiando a súa sede a Milton Keynes e dividiuse en tres seccións; preparación para a Fórmula 3000 europea, Fórmula 3 e a Fórmula Vauxhall Lotus. En poucos anos, o equipo gozou de grande éxito ao gañar 12 títulos e 119 carreiras en diversas categorías.^[1]

Mentres que a finais de 1995, Stewart Racing expresou o seu desinterese en ascender á F1,^[2] tendo en conta a curta vida de equipos similares como Simtek, Pacific e Forti,^[2] esta decisión foi revogada en xaneiro de 1996 cando Jackie Stewart logrou un acordo de desenvolvemento de cinco anos con Ford para ser un equipo de fábrica. Ford tivera un acordo como fornecedor de motores de fábrica de Sauber antes deste.^[3] O equipo tiña a base no Reino Unido con financiamento en Malaisia como unha promoción para o país en xeral. Stewart contou cun orzamento de 24 millóns de £.^[4]

O primeiro coche chamado o Stewart SF01 foi presentado o 19 de decembro de 1996. Co apoio de Ford, Stewart participou no Gran Premio de Australia de 1997 cos pilotos Rubens Barrichello e Jan Magnussen. O único éxito do seu primeiro ano produciuse no chuvioso Gran Premio de Mónaco, onde Barrichello finalizou segundo. Magnussen no segundo coche terminou xusto fóra dos puntos en 7º lugar, logo de perder o seu alerón dianteiro na chicana. No resto dos grandes premios, os coches andaban no centro do pelotón e Barrichello estivo a miúdo en condicións de loitar polos puntos, pero a fiabilidade do Stewart era mala, o motor V10 Ford Zetec-R instalado no chasis SF01 demostrou ser extremadamente fráxil. Isto restrinxiu ao equipo a só poder acabar en oito ocasións dun máximo de trinta e catro posibilidades.

1998 foi unha loita para o equipo, con ningún dos pilotos capaz de entrar no podio. De feito, os puntos eran difíciles de conseguir, e logo dunha serie de pobres resultados Jan Magnussen foi substituído polo holandés Jos Verstappen, ironicamente na última carreira de Magnussen anotou o seu primeiro e único punto na Fórmula Un no accidentado Gran Premio do Canadá.

Ao final o cambio de piloto non significou unha gran diferenza en canto que Verstappen tamén tivo problemas co coche, pero fixo poñerse as pilas a Barrichello ^{[Cómpre referencia]}. Verstappen deixou o equipo ao final da tempada logo do fichaxe de Johnny Herbert, insatisfeito coa posta a punto de Stewart e criticándoo polo seu favoritismo con Barrichello ^{[Cómpre referencia]}.

Ao final da tempada de 1998, o director técnico Alan Jenkins deixou Stewart Grand Prix, e foi substituído por Gary Anderson de Jordan.^[5]

Logo de que Ford adquirira Cosworth en xullo de 1998, arriscáronse a deseñar e construír un novo motor para o ano 1999. O SF3 era rápido, con todo, os dous coches Ford se sobre queceron na grella da primeira carreira, o Gran Premio de Australia, logo de cualificarse de forma competitiva. Isto obrigou a retirarse a Herbert e fixo que Barrichello saíra desde o pit lane. Barrichello recibiu unha penalización de stop and go durante a carreira e terminou quinto. O coche foi consistentemente competitivo durante toda a tempada, con todo inicialmente o motor resultou fráxil e os dous coches rebentaron os seus motores na carreira do Brasil o que significaba que o motor non se podía poñer a plena potencia. a competitividade de Stewart confirmouse mediante a disputa por primeira vez no Brasil dun longo período da carreira e a clasificación na pole para o Gran Premio de Francia con Barrichello. Johnny Herbert obtivo unha vitoria baixo a choiva no Gran Premio de Europa de 1999 no novo Nürburgring logo de que os principais contendentes estreláranse fóra da pista ou perderan tempo nos boxes cambiando os pneumáticos.^[6] Barrichello terminou en terceiro lugar, nun resultado que a maioría dos comentaristas consideraron xusto dada a súa resistencia ao longo da tempada. Johnny Herbert tamén se converteu, sen querelo, en arbitro do campionato na seguinte e penúltima carreira, o Gran Premio de Malaisia. Corría terceiro detrás dos Ferraris de Michael Schumacher e Eddie Irvine, pero un erro nas últimas voltas permitiu a Mika Häkkinen adiantalo e lograr unha posición no podio que deulle os puntos vitais para lograr o campionato de pilotos. En principio os Ferrari foron descualificados por irregularidades nos vehículos e o triunfo permitiu a Häkkinen gañar o seu segundo campionato. en consecuencia os Stewart terminaron 2º e 3º na carreira. Pero Ferrari gañou a apelación e o resultado inicial foi reinstalado. Con todo Häkkinen pasou a gañar o campionato e Stewart quedou cuarto no Campionato de Construtores superando a equipos como Williams e Benetton. A última carreira de Stewart foi o Gran Premio do Xapón de 1999.

Logo Ford aumentou o seu compromiso coa F1 comprando o equipo, e chamouno Jaguar Racing para a tempada de 2000.^[7] Pero os malos resultados, levaron a vender o equipo na tempada 2005, converténdose en Red Bull Racing.

(Chave) As carreiras en letra grosa indican pole position; as carreiras en cursiva indican volta rápida.

Ano	Chasis	Motor	Pneu.	Nº	Pilotos	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12	13	14	15	16	17	Puntos	Pos.
1997	SF01	Ford VJ Zetec-R 3.0 V10	B			AUS	BRA	ARX	SMR	MON	ESP	CAN	FRA	RU	ALE	HUN	BEL	ITA	AUT	LUX	XPN	EUR	6	9º
				22	Rubens Barrichello	Ret	Ret	Ret	Ret	2	Ret	Ret	Ret	Ret	Ret	Ret	Ret	13	14	Ret	Ret	Ret
				23	Jan Magnussen	Ret	NTS	10	Ret	7	13	Ret	Ret	Ret	Ret	Ret	12	Ret	Ret	Ret	Ret	9
1998	SF02	Ford VJ Zetec-R 3.0 V10	B			AUS	BRA	ARX	SMR	ESP	MON	CAN	FRA	RU	AUT	ALE	HUN	BEL	ITA	LUX	XPN		5	8º
				18	Rubens Barrichello	Ret	Ret	10	Ret	5	Ret	5	10	Ret	Ret	Ret	Ret	Ret	10	11	Ret
				19	Jan Magnussen	Ret	10	Ret	Ret	12	Ret	6
					Jos Verstappen								12	Ret	Ret	Ret	13	Ret	Ret	13	Ret
1999	SF3	Ford CR-1 3.0 V10	B			AUS	BRA	SMR	MON	ESP	CAN	FRA	GBR	AUT	ALE	HUN	BEL	ITA	EUR	MAL	XPN		36	4º
				16	Rubens Barrichello	5	Ret	3	9	DSC	Ret	3	8	Ret	Ret	5	10	4	3	5	8
				17	Johnny Herbert	NTS	Ret	10	Ret	Ret	5	Ret	12	14	11	11	Ret	Ret	1	4	7

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Stewart Grand Prix