Destrukcja

Niezwykle nastrojowy i poetycki film, który zupełnie na świeżo ogląda się prawie jak thriller.

Idealny film do zadumy. Instruktaż, jak z idealnego, uporządkowanego życia popaść w chaos.

Z jednej strony ma mocnych aktorów oraz nietypową formę realizacji, ale z drugiej trudno mi było wejść w skórę naszego bohatera. To, co się z nim działo było mi w zasadzie obojętne, chociaż widać, że coś w nim siedzi. Wielu z was odrzuci dość mocna symbolika i nierówne tempo, podobnie humor.

Nie wiedząc do końca, w którą stronę poprowadzić historię, "Destrukcja" popełnia ten sam błąd, co tłumacze jej tytułu z angielskiego na polski - mija się z pierwotną ideą.

Obija się więc między pretensjonalną oryginalnością a bezwstydnymi kliszami. Próbuje być świeży i niepokorny, ale ostatecznie ląduje w bezwstydnych schematach. Świeżość zaś okazuje się pusta i niewiarygodna.

Zbyt wiele w tym filmie znalazło się szczerości, by przejść obok niego obojętnie.

Ani razu nie idzie na całość, w związku z czym uśmiechamy się jedynie do połowy, a łza, kręcąca się w oku, ani razu nie spłynie na policzek.

Nieco sentymentalny i z dość uproszczonym pozytywnym przesłaniem, ale za to jest sprawnie zrealizowany, dobrze zagrany, no i Jake Gyllenhaal jest w nim naprawdę interesujący.

Świetny montaż, zdjęcia i muzyka, ale przede wszystkim mocna i odważna rola Jake'a Gyllenhaala.

Wymyka się definicji klasycznego filmu romantycznego.

Niezwykle pozytywny film, który przedstawia wyjątkowy sposób radzenia sobie ze stratą bliskiej osoby. Jest zabawnie, pouczająco i ciekawie.

Fabuła świetnie się rozwija - do pewnego momentu, pod koniec następuje trywializacja nie do wytrzymania.

Jest najsłabszym filmem Jeana-Marca Vallee spośród tych, które dotychczas miałem szansę zobaczyć, ale to wciąż naprawdę dobry i wzruszający film, w dodatku utrzymany we francuskim klimacie, z którego wreszcie wywodzi się sam reżyser.

Nie wybitne, momentami być może zbyt dosłownie traktujące wspomniane już metafory, jednak świetnie zagrane, warte uwagi kino.

Zagubiłem się w tej historii chyba bardziej niż główny bohater.

Świeża, oryginalna, słodko-gorzka, czasem nieco zbyt pokręcona, ale dająca do myślenia.

Wyważone, zahaczające o szaleństwo wołanie o wolność i prawdę w sobie, które sugestywnie wyraża na ekranie Jake Gyllenhaal.

Jest filmem wartym obejrzenia.

Prezentuje nam historię, która daleka jest od prostych schematów dramatu z happy endem.

Bardzo prawdziwy, choć lekki film. Bohaterowie i ich problemy są nakreśleni dość grubą kreską, ale pewne uproszczenia były konieczne dla zachowania pogodnego nastroju.

Wzruszający, momentami zabawny, potrafiący zmusić do refleksji, ale i mało emocjonujący.

Na tyle wyjątkowy i na tyle spotkał się z moją przychylnością, że te dwa typowe zagrania, nie burzą mojej pozytywnej oceny.

Wszystko zostaje przerysowane, posunięte do ekstremum, czy nawet groteski. Konstrukcja w części punktów jest wątła, ale nie grozi jej kompletne zawalenie.

Na pozór wszystko jest w "Destrukcji" zgrabne i na miejscu, do trudnego tematu z przekorą zaprzęgnięto humor, fajną muzę i różnorodną narrację. Jednak ogląda się ten dramat bez większych emocji.

Bardzo pozytywny film.

Nie jest filmem pozbawionym wad, ale dzięki solidnemu aktorstwu i stylowym zdjęciom, ukazującym naturalistyczne sceny zniszczenia, wbija się mocno w świadomość widza. Bez wątpienia jest to kino skłaniające do refleksji, ciekawe i intrygujące.

Mogła być ciekawą opowieścią o radzeniu sobie ze stratą, żalem i żałobą. Tak się jednak nie stało przez efektowne zagrania i skrótowe rozwiązania.

Scenariusz się jakoś kupy nie trzyma i jest niepotrzebnie udziwniony, ale i tak dla Jake'a warto obejrzeć Demolition.

Dramaty bohaterów nikną wśród natłoku wątpliwej jakości ekranowych atrakcji.

Filmowy półprodukt - wizualizacja czegoś, co się po prostu nie udało.

Trudne, ryzykowne, balansujące między odkryciem i rozczarowaniem. Pełne niepotrzebnych wątków i ślepych tropów, ale jednocześnie bardzo ciekawe.