Krzyk

Bystry komentarz na temat popkulturowej spuścizny i nostalgii, ale też - co tu dużo mówić - postępującego szaleństwa. Twórcy pochylają się nad kwestią toksycznych fandomów i wpływu krwawego kina na psychikę. To żaden nadęty wykład, a raczej postmodernistyczna zabawa gatunkiem, flirtująca z poprzednimi odsłonami serii.

Nowy Krzyk śmieje się trochę z własnej serii, trochę z fanów, a trochę z całego gatunku horrorowego. Pada tu wiele nawiązań do klasyki gatunku i jej analizy. Można powiedzieć, że film niesie za sobą pewne przesłanie, a gdy trzeba, mocno uderza w poważne tony. Pokazuje innym, w jaki sposób powinno podchodzić się do odgrzewania dawnych franczyz. Trzeba to robić z pomysłem, a także z poszanowaniem fanów i oryginału. Niby nie jest to innowacyjna receptura, ale wielu twórców o niej zapomina.

Oferuje świeżą, mocno zakorzenioną we współczesnych czasach historię, w której idealnie odważono napięcie i autoironię. W sumie bardzo udany wypad do kina.

Krwawy, zabawny i zaskakująco czuły hołd dla zmarłego przed kilkoma laty innowatora horroru. Od fanów dla fanów!

Mimo wszystko dość niespodziewanie potrafi dostarczyć po równo dobrej zabawy tak potencjalnie nowym miłośnikom serii, jak i tym, którzy znają się z nią od lat. Oj definitywnie udał się ten requel, jak film sam siebie w pewnym momencie określa - na tyle, że może i mamy dopiero połowę stycznia, ale miejsce w końcoworocznych podsumowaniach najlepszych filmów AD 2022 wydaje się mieć zapewnione.

Nie jest kinem wielkim, ale w swojej wadze gatunkowej robi dokładnie to, co do niego należy. Gdzie trzeba przestraszyć - straszy w dobrym stylu, a jednocześnie robi to tak szybko i tak sprawnie, że nawet nie obejrzycie się, kiedy tryśnie ostatni strumień krwi. Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś trochę sobie pokrzyczymy.

Nam, widzom, dostaje się typowa mieszanka krwawych scen morderstw, zabawnych pogawędek o filmowych schematach i motywach, wreszcie powroty bohaterek pierwszej części, Sidney Prescott i Gale Weathers. Jeśli czegoś brakuje, to napięcia, którego tu zaskakująco niewiele. Winą za to obarczyłbym bohaterów, których nie polubiłem.

Może o jednym krokiem za daleko są "wizje", w których powraca Billy Loomis, zabójca z pierwowzoru, ale to bardzo niska cena za jeden z najlepszych sequeli horroru, jakie kiedykolwiek powstały, co przy części piątej, nakręconej ćwierć wieku później musi zostać uznane za zaskoczenie.

To następny cykl, obok "Halloween", do którego powrót oznacza dla fanów oryginału drogę przez mękę. Tym razem krytyczny głos widzów został dobitnie wyrażony w samej fabule, umożliwiając dyskusję nad franczyzą. Autoironiczna dysputa nad gatunkiem horroru jest cechą charakterystyczną już od pierwszej części "Krzyku".

To przede wszystkim świetna zabawa. To popkulturowa jazda dla fanów horrorów, ale nie tylko. Twórcy nieco wyśmiewają slashery, ale jednocześnie oddają hołd temu gatunkowi i bawią się kliszami. Ten requel wyszedł im wspaniale. Dzięki tej hybrydzie narracyjnej mamy świadomość, że w tych typowych elementach, charakterystycznych dla horrorów/slasherów nie zobaczymy nic nowego, jednak jest to niezwykle świeże.

Jest to fascynujące, że najlepsza część serii Krzyk powstała 26 lat po premierze oryginału. Czekałem na dzień, w którym Hollywood udowodni mi, że można stworzyć dobrą kontynuację po latach, szanującą zarówno swoje poprzedniczki jak i fanów. I się doczekałem, jeszcze jak! Nie-fani serii pewnie mogą odjąć sobie oczko od oceny, ale dla mnie, zdecydowanie fana, jest to requel/sequel/reboot stojący krok od doskonałości.

Pomimo wielu obaw okazał się wspaniałym filmem, z jednej strony stojącym na własnych nogach, a z drugiej składającym piękny hołd oryginałowi. Fani dostali dokładnie to, czego mogliby oczekiwać. Jest to definitywnie najlepsza część od pierwowzoru.

Nie brakuje kiczu, schematów, czarnego humoru i sztucznej krwi. Ale jest coś jeszcze, moc trafnych komentarzy na temat kinematografii i społeczeństwa kinomanów.