Fabelmanowie

Mogło to pójść w jakiś ckliwy sentymentalizm/przesadny realizm.Początkowo mamy dziecięcą wyobraźnię,z biegiem akcji uszeregowanie w realiach lat 60-ukazanie rozpadu rodziny,kryzys tożsamościowy.Mimo sporego metrażu film szalenie zaciekawiał realizacją a wszelkie odnośniki do kinematografii to miód na moje serce.Rzemieślniczo jest perłą.Williams przechodzi samą siebie,LaBelle świetnie trzyma film w ryzach i dwie jakże ważne sceny epizodyczne.A to wszystko kręcone z duszą,pasją i hołdem dla kina.

,,Patrzcie jakie miałem ciężkie dzieciństwo!" - Panie Spielbierg, ja mam to w dupie. Przyszedłem oglądać dobry film, a nie opowiastkę bez jakiejkolwiek wartości. Scenariusz jest kompletnie rozwalony. Portrety psychologiczne nie istnieją, tempo historii nie działa, a sentymentalizm męczy. A kończy się to wyjątkowo od niechcenia, bez satysfakcjonującej konkluzji.

Dużo słodyczy(ale nie przesłodzenia),odrobina gorzkosci i iskierki rodzącego się geniuszu wizjonera kina,może nie arcydzieło stylu na miarę Cuarona ale przyzwoity,sympatyczny(wręcz empatyczny)kąsek fimowego mięcha.To niemal kameralne ,noszone na barkach naturalizmu i improwizacji młodego La Bella ,podróż sentymentalna ale doświadczenie oczyszczenia ,mierzenia z traumami przeszłości i odkrywania siebie.

Ich nostalgia to moja nostalgia. Spielberg nakręcił chyba najbardziej osobisty film wplatając całe mnóstwo wątków ze swojego dzieciństwa i okresu dojrzewania. Dochodząc powoli właściwie do 80 roku życia rozlicza się z własnymi wspomnieniami, ukazuje swoje inspiracje i mimo, że rodzinna saga to film zachowawczy, płynący swoim tempem, można pokochać kino, proces tworzenia i zazdrościć tym, którzy gonili za swymi marzeniami i stali się jednymi z najlepszych reżyserów naszych czasów.

I właśnie Pan Spielberg udowodnił – zresztą już nie pierwszy raz – że i o nim winniśmy mówić the greatest who ever lived. Coś świetnego w wielu wymiarach i zarazem kompleksowego dla wielu różnorakich odbiorców. Kinofilskie doświadczenie ujęte w ramy hollywoodzkiej produkcji, ale opowiadające przede wszystkim o rodzinnych więzach i dojrzewaniu.

Ciekawa opowieść o młodym filmowcu, gdzie pasja filmowa i rodzina nawzajem na siebie wpływają. Konstrukcja fabularna na pewno nie idealna, ale nieco nadrabia klimatem i świetną realizacją.

Chwytające za serce kino, z bardzo dobrymi rolami wykreowanymi przez Spielberga. Idealne połączenie słodyczy i goryczy z rozbudowaną i nie niepotrzebną fabułą. W punkt oddająca historia młodych filmowców - dużo nadziei, samozaparcia i porażek. Zabawne akcenty i trafione zabiegi.

Wspaniały klasyczny, ale katolickie dewotki najlepsze

(6.5) Dawson Leery doznaje i zazdrości Jen xd. Poem tak - najlepsze filmy Spielberga przykuwają uwagę, czekam na kolejne sceny. A tutaj? Lynch to za mało.

Oglądanie filmów jest zajebiste. Robienie też. I gadanie z Johnem Fordem również. To historia o sztuce, fascynacji nią i jej wpływem na ludzi, jej językiem i możliwościami wyrażenia różnych rzeczy - ale przede wszystkim historia artysty, który w oczach rodziców zajmuje się hobby zamiast czymś poważnym. I musiał walczyć z tym, bo hobby nie było tylko pobocznym zajęciem, tylko czymś esencjonalnym dla jego egzystencji.

Gdyby cały film był taki jak jego ostatnie minuty, to bym pokochał. Ale nie jest. Za mało pasji, serca i magii kina.

Jak niemal każdy film Spielberga - ogląda się przyjemnie, to bardzo sprawnie nakręcone rzemiosło i dobrze zagrane, pełne uśmiechów i wzruszeń, jednak - jak niemal każdy film Spielberga z ostatnich lat - nakręcony od linijki, oparty na prostych schematach, pozbawiony tej lekkości i naturalności (szczególnie dramatyczne sceny potrafią wybrzmiewać sztucznie i jakoś tak teatralnie). Ale ma też kilka udanych, mięsistych scen, jak ta z Johnem Fordem, oraz LaBelle'a, który przykuwa uwagę.

Solidna produkcja i ma ciekawe fragmenty, ale mam już trochę przesyt tych ód do kina. Zwłaszcza wątek rodzinny sympatyczny, ale mało oryginalny.

Panie Spielberg, Pan jesteś gość, jakich mało.

Absolutne arcydzieło,cudne zdjęcia,muzyka i aktorzy,Dano i Williams są doskonali jako rodzice.

Nie sposób nie zachwycać się tą sentymentalną podróżą w przeszłość wielkiego reżysera odsłaniającego intymne kulisy jego dorastania i rodzącej się w nim fascynacji do świata kina. Spielberg znakomicie ilustruje te wszystkie magiczne chwile i doświadczenia , które pomogły go ukształtować jako artystę. A epizodyczne role Hirscha i Lyncha są po prostu rewelacyjne.

Historia o rozwodzie sprzedawana jako historia o miłości do kina. Spielberg stawia samemu sobie kinofilski pomnik, szkoda tylko, że za pomocą filmu tak miernego.

rodzina filmem silna, recenzja: https://www.wodaiogien.com/single-post/fabelmanowie-rodzina-filmem-silna-ocena-6-10-za-spielberga