Oppenheimer

To studium pragmatycznego wykorzystywania atrybutów psychopatycznych do organizowania monumentalnych przedsięwzięć i wydarzeń, o których po dekadach czytamy w podręcznikach do historii. Dziś neurotyczne osobowości z odchyleniami psychopatycznymi są mile widziane na stanowiskach menadżerskich, organizatorskich czy medycznych. To także podprogowe przypomnienie od Hollywood w tych niepewnych, newralgicznych czasach, z czym się wiąże zagrożenie bombą atomową.

Wszystkie Oscary, jakie otrzymała biografia amerykańskiego fizyka, są jak najbardziej zasłużone. To pozycja obowiązkowa dla każdego miłośnika kina.

"Oppenheimer" to jego opus magnum. Niezwykle przemyślany i cudownie skonstruowany film, który jest najlepszym sposobem na poznanie historii Roberta J. Oppenheimera pomijając książkę, która stanowiła materiał źródłowy. Głęboki portret psychologiczny pozwala zrozumieć doktora, a także poczuć to co on dzięki immersyjnej stronie wizualnej, która intensywnie trzyma widza w garści przez te 3 godziny.

To produkcja genialna pod względem wizualnym, aktorskim i muzycznym. Ścieżka dźwiękowa skomponowana przez Ludwiga Goranssona staje się osobnym bohaterem tego filmu. Wznosi każdą scenę na kolejny poziom. Łapie nasze emocje i targa nimi tak, jak reżyser tego chce. Coś wspaniałego! Mogę jednak z pełną odpowiedzialnością napisać, że jest to jeden z najlepszych filmów biograficznych, jakie widziałem. Może właśnie dlatego, że nie jest to jedynie biografia, a coś więcej.

Jest nie tylko filmem wybitnym pod każdym - kinematograficznym - względem! Jest to dzieło, które przeciętnego widza przerasta swoją intelektualną i znaczeniową wielkością, bo większość z nas nie jest geniuszami - w przeciwieństwie do bohatera tego obrazu.

Najlepszy film w karierze Christophera Nolana i wstrząsająca opowieść o zniszczeniu świata.

Christopher Nolan wrócił i pozamiatał, tworząc kompleksowe, dopracowane i wstrząsające widowisko, które z pewnością podzieli publiczność. Jednak bez względu na wszystko, do jednego trzeba się zgodzić - oglądanie Oppenheimera w kinie to swego rodzaju doświadczenie, zwłaszcza na pełnej sali, gdy każdy siedzi jak na szpilkach, a w kulminacyjnym momencie wstrzymuje oddech, by nie zakłócić ciszy spowodowanej tym, co dzieje się na ekranie.

To zdecydowanie najambitniejszy film w dorobku Brytyjczyka pokazujący człowieka zderzonego z brutalnymi konsekwencjami swoich działań, z polityką oraz opinią publiczną. Imponujący technicznie, wciągający emocjonalnie, z masą mocnych scen i gorzkim finałem. Niezapomniane doświadczenie.

Przykuwa uwagę z równą mocą bez względu na to, czy akcja dzieje się na uniwersyteckich salach, w laboratoriach Los Alamos, czy w pokoju przesłuchań. I koniec końców po trzech godzinach kinowej uczty ma się uczucie swego rodzaju niedosytu - chętnie zostałbym w kinowym fotelu przez kolejną godzinę, by posłuchać i popatrzeć, jak twórca Memento rozszerza niektóre wątki, opowiada o kilku drugoplanowych postaciach, czyni ze swojego filmu swoiste uniwersum.

Lepszej biografii nie było.

Uważam, że Oppenheimer ma zaskakująco sporo problemów, wśród których wyszczególnić trzeba dziury narracyjne, chaos oraz liczne dłużyzny, przez które pewien rodzaj wsiąknięcia w historię momentami zanika. Niemniej mamy do czynienia z dziełem, które kompleksowo przedstawia sylwetkę jednego z najbardziej znanych naukowców w dziejach, tłumaczy jego niektóre decyzje i poddaje pod wątpliwość wiele czynów.

To dzieło zatem spełnione tylko w jakiejś mierze, za długo dochodzące do aktywnego trzymania uwagi i do nota bene swojej wielkości. Sam deser, choć wyśmienity i ekstatyczny, nie pomaga zapomnieć o mdłym daniu głównym.

Nie wiem, czy to najlepszy film Nolana, najlepszy film weekendu, roku czy stulecia. Ale bez wątpienia to film dobry i ważny.

Jako biografia Oppenheimer przewyższa praktycznie wszystkie oczekiwania, stając się jednym z najlepszych filmów w historii kina. Są nieliczne produkcje, które potrafią poruszyć trudne tematy z taką precyzją, a jednocześnie pozostawać angażujące przez cały seans.

Film wyjątkowy. Wszelakie powody do narzekań, o których usłyszałem, widzę bardzo wyraźnie. Jest to film przegadany, z kilkoma skokami skutecznie budowanego napięcia. Jednak dokładnie tak wyglądały okoliczności, o których opowiada.

To jeden z tych filmów, które czuje się całym sobą, które zostają z nami jeszcze długo po seansie. Gdyby każdy film biograficzny mógł być równie dobry!

Wstrzymajcie oddech - to jest niesamowite.

W sumie: za dużo w tym filmie Nolana samego Nolana. Rękę reżysera czuć w każdym momencie filmu - zamiast o tej ręce zapomnieć. Kto chce patrzeć na "Oppenheimera" jak na nolanowskie dzieło - ten będzie zachwycony. Kto jednak chciałby dotrzeć do prawdy o Oppenheimerze-człowieku, to będzie moim zdaniem omamiony. Przede wszystkim warsztatowymi sztuczkami - a reżyser jest prestidigitatorem przednim.

Ważny film, obok którego nie można przejść obojętnie. Wizualna pere��ka, dialogowa bitwa i aktorskie popisy. Na takie kino czekaliśmy.

Z "Oppenheimera" wyszedłem rozczarowany i rozdrażniony, szczególnie sposobem, w jaki w filmie ukazano naukę.

To nie tylko wysokobudżetowy film z pierwszej półki komercyjnego Hollywood. To znakomicie technicznie wykonany obraz, który cieszy nie tylko oko i ucho, ale przede uderza w wyobraźnię i "głowę" - przekazując dużo więcej niż widać na pierwszy "rzut oka". Odsłanianie kolejnych warstw tylko zagłębia nas w historie ludzi, którzy "ukradli ogień bogom".

Mnie pochłonęła opowieść o procesie powstania nowej broni masowego rażenia - pokazanie pracy najlepszych fizyków epoki, ich toku myślenia, relacjach między sobą i ze światem zewnętrznym dalekim od formuł, eksperymentów, wielkich idei.

Salę kinową opuściłem wstrząśnięty i zły na siebie, że nie dostrzegałem, jak nieistotny jestem i jak niesprawiedliwa jest machina wojenna.

Choć więc Oppenheimer nie jest wolny od klasyki nolanowskich grzechów, a przy tym zaburzony na poziomie dynamiki w pierwszej cześci i pewnie odrobinę za długi, ma wszystko, żeby w przyszłości rozpatrywać go w kategoriach klasyki kina.

Kino Christophera Nolana od lat darzę wierną i niezmienną miłością. Uwielbiam jego uparte dążenie do łączenia na ekranie nauki, historii, wielkiego widowiska i filozoficznej paraboli. Nie inaczej jest w wypadku "Oppenheimera" - wielopoziomowego i jak to zwykle u Nolana - monumentalnego - dzieła, które wciąga, kusi, bawi i jednocześnie niepokoi. To historia na każdym piętrze ambiwalentna, podobnie jak pełen ambiwalencji jest jej główny bohater.

Naprawdę dobry film, który zasługuje na powszechne uznanie. Życie niektórych ludzi pisze najlepsze historie i cieszę się, że reżyser wplótł swój styl w opowieść, ale nie zdominował nim filmu. Uważam, że rzetelnie przedstawił biografię wybitnego naukowca.

Jak tylko wyszedłem z kina, w mojej głowie była eksplozja przeróżnych emocji. Oppenheimer to coś więcej niż film. To opowieść o człowieku, ludzkości, bombie atomowej, historii przemysłu atomowego na świecie oraz naszej psychice. Postać dra Roberta Oppenheimera grana przez wybitnego Cilliana Murphy'ego spaja bardzo wiele płaszczyzn. Nie da się jednogłośnie powiedzieć, o czym jest ten film. Zdecydowanie polecam obejrzeć ten film, ponieważ robi z nami to, co kino powinno - angażuje.

Decyzje polityczne mają u Nolana wagę i sprawstwo w momencie przestawiania dziejowych wajch, jak przy okazji konferencji poczdamskiej, ale polityczna codzienność USA to już królestwo emocji najbardziej przyziemnych z możliwych, a przede wszystkim - niezamierzonych konsekwencji.

Czy to największe dzieło tego wybitnego twórcy? Prawdopodobnie tak. Czy z kina wyjdziecie z drżącymi dłońmi i nerwowo bijącym sercem? Jak najbardziej!

Jest to film który trzeba obejrzeć i jest to też film, który moim zdaniem zostanie zapamiętany na lata. Nolan znów to zrobiłeś!

Na każdym kroku czuć, że to film Christophera Nolana. Jednocześnie jest to najbardziej dojrzałe dzieło w dorobku reżysera. Ważne moralnie, okraszone doskonałym aktorstwem, niesamowitymi zdjęciami, żywymi dialogami i perfekcyjnym montażem dźwięku. Choć całość mogłaby być nieco krótsza i odrobinę bardziej dopieszczona narracyjnie, "Oppenheimer" to produkcja, która na stałe zapisze się w historii kinematografii.

Film jest przegadany, to prawda. Ale też świetnie zrealizowany. Zdjęcia są doskonałe, charakteryzacja powalająca, muzyka skutecznie buduje napięcie, a aktorzy grają jak z nut.

Jestem ciut rozczarowany, nie tylko dlatego, że sądziłem, iż "Oppenheimer" będzie innym filmem, niż się ostatecznie okazał, ale też dlatego, że po Christopherze Nolanie spodziewałem się czegoś znacznie lepszego i bardziej interesującego. To jednak mimo wszystko nadal znakomite kino, chwilami zachwycające maestrią formalną, kapitalnie zagrane, momentami szalenie angażujące i fascynujące.

Definicja wybitności.

Zawsze zazdrościłam Amerykanom ich sfilmowanej historii, w której potrafią wypunktować wszystkie swoje narodowe błędy i przywary, a jednocześnie stworzyć intrygujące widowisko, które jest po prostu dobrą rozrywką. O stronie realizacyjnej nie będę się rozpisywać, bo oczywistym jest, że przy tej klasy reżyserze jest doskonała. O samym montażu dźwięku, który jest tu pełnoprawnym bohaterem, można by napisać esej. To po prostu profesjonalne i wciągające kino przez duże K i szkoda byłoby je przegapić