Lady M.

Bardzo milczący film, utrzymany w ochrowych tonacjach, od których odbija się czasem granatowa suknia Katherine.

W ostatecznym rozrachunku okazuje się być ciekawym studium psychologicznym podkreślającym uniwersalność tragedii Szekspira.

Atrakcyjny wizualnie dramat, ciekawy film kostiumowy, przykuwający uwagę kameralny thriller, ale jednocześnie film, który trudno zinterpretować czy ująć w konkretne ramy znaczeniowe. Mimo wrażenia niesamowitości, poetyckiej aury i fabuły opierającej się głównie na obrazach i niedopowiedzeniach, brakuje mu rzeczywistej głębi, zwłaszcza jeżeli będziemy mieć w pamięci kunszt samego "Makbeta".

Dopracowane w najmniejszym szczególe, stawiające na plastyczne światło zdjęcia Ariego Wegnera urzekają swym pięknem, a historia wciąga.

Jest tu pomysł, klimat, dobra gra aktorska. Inteligentny i zmysłowy obraz "Lady M." zostanie wam w pamięci.

Znakomity debiut i kawał dobrego kina.

Mimo wszystko całość broni się znakomitą kreacją Florence Pugh w roli Katherine.

Sukces Oldroyda polega na zderzeniu oczywistości z niedookreśleniem. Nie wpada w pułapkę pustej formy. Dzięki wspaniałej grze Pugh, w postaci Katherine udaje się połączyć mordercę, ofiarę, człowieka i zwierzę.

Jeśli tak wygląda pełnometrażowy debiut reżyserski to biję brawo i składam pokłony.

Urzeka wizualnym pięknem i zwodzi znajomymi tropami fabularnymi - przynajmniej do czasu, kiedy zrozumiemy, że to zupełnie inna historia niż się spodziewaliśmy.

Poza rozwojem bohaterki od buntowniczej dziewczyny do powodowanej żądzą władzy kobiety, obraz pokazuje w szokujący sposób brutalne okoliczności hierarchii domowników. Życie i godność ludzka mają różne wartości i żeby radzić sobie we współżyciu, pełen przemocy i upokorzenia, każdy walczy samo dla siebie.

Nie czuję nawet, by Williama Oldroyda można było nazwać "nadzieją reżyserii". Swe sceniczne inspiracje zaadaptował na srebrnym ekranie poprawnie, acz to żaden powiew świeżości, zwłaszcza w brytyjskim kinie.

Główną rolę z powodzeniem udźwignęła na swoich barkach młodziutka, bo zaledwie 19-letnia Florence Pugh.

Bardzo intryguje, chociaż wymaga większego skupienia.

Doceniając mistrzostwo Oldroyda w podjęciu gry z tekstami Szekspira i Leskowa, trudno pozbyć się wrażenia, że jego krytyka "dawnych czasów" nie wnosi niczego świeżego do tego filmowego nurtu, a miejscami nawet trąci nudą. Cóż, nie da się bez końca atakować przeszłości, nie popadając przy tym w schematyzm.

Odświeża nieco zatęchłą konwencję wyspiarskich filmów kostiumowych dzięki energii filmowej młodości i seksualnej łapczywości, która aż kipi z ekranu.

To przede wszystkim kinowe doświadczenie garściami czerpiące z innych pozycji, ale na tyle oryginalne, aby skutecznie przyciągnąć uwagę i zaskoczyć nieświadomego nadchodzących atrakcji widza.

Wymierza cios sztywnym zasadom, łamiąc je bezpardonowo i z hitchcockowską precyzją.

Dotychczas młoda aktorka zagrała dosłownie w kliku filmach telewizyjnych. Gdyby nie jej kreacja Katarzyny, prawdopodobnie "Lady M." przeszedłby bez echa.

Co szczególnie interesuje w fabule filmu to relacje białych z czarnymi.

Ogólnie, jak komuś zależy tylko na ładnych zdjęciach, to polecam. Dla mnie jednak jedna ładna niebieska sukienka czy ujęcia skalistych wzgórz i dzikich łąk, to za mało, by to wątłe przedsięwzięcie filmowe uznać za udane.

Pełen sprzeczności, ale niezwykle sprawnie poprowadzony, dzięki czemu intryguje nienachalną feministyczną wymową, zabójczym wdziękiem i sensualną powściągliwością.

Niejednoznaczny, zostawiający widza z niejednym trudnym pytaniem o moralność, prawdę, społeczne układy. Niekoniecznie w XIX-wiecznej Anglii.

Prawdopodobnie jeden z najbardziej chłodnych filmów, jaki kiedykolwiek miałem okazję obejrzeć. To wzmacnia przekaz, gdyż maluje nam świat wyprany z emocji, gdzie rozlew krwi nie jest niczym szczególnym. Obserwując to wszystko w statycznych ujęciach sami możemy w pewnym momencie poczuć swoisty dyskomfort, zupełnie tak, jakbyśmy to my zostali zamknięci w areszcie domowym.

Przemyślane kino zrealizowane po mistrzowsku.

Jeżeli film może uwodzić, to jest to "Lady M.". Jeżeli kino chce opowiadać o kwestiach gender różnymi narracjami, również tymi radykalnymi bo ma przecież do tego prawo, to tak jest w tym przypadku.

Sfilmowany Teatr Telewizji? Niech będzie. Ale ciekawy i wciągający.

Zważywszy, że to pełnometrażowy debiut, aż strach pomyśleć, co Oldroyd pokaże w kolejnym filmie.

Inteligentny, zmysłowy i jednocześnie ponury.

Scenariuszowe niedoróbki nie są jednak w stanie przysłonić świetnej roboty żeńskiej części obsady, zwłaszcza Florence Pugh i Naomi Ackie. Bezbłędne są również będące świadectwem malarskiej wrażliwości zdjęcia Ariego Wegnera oraz ascetyczna, potęgująca wrażenie zniewolenia scenografia.

Teatralna formuła zamiast trafić do jądra rozpływa się gdzieś na początku i zostaje tak aż do napisów końcowych. W nadziei, że jednak zdarzy się scena, która uniesie "Lady M." poza przeciętność. Tak się jednak nie staje.

Si��ą debiutanckiego obrazu Oldroyda nie jest ani średnio zapadająca w pamięć muzyka, ani złowieszcze, zmrożone w statyczności kadry, ale właśnie tytułowa rola powiatowej Lady Mackbet.

Choć z pozoru zdaje się być filmem spokojnym i statycznym, to jednak ma w sobie niesamowitą intensywność. Oldroyd udowodnił tutaj, że jest specjalistą od podskórnie buzującego napięcia, wielkich konfliktów i ogromnych namiętności.

Prosta opowieść wzbiera emocjami Katherine tak, jak szare wnętrza jej domu nabierają koloru dzięki barwnym sukniom kobiety. Sekret hipnotyzującej obecności protagonistki tkwi jednak przede wszystkim w kreacji aktorskiej Florence Pugh.