Daripada Wikipedia, ensiklopedia bebas.
I ialah huruf Rumi yang kesembilan. Namanya ialah ai (disebut /aɪ/).
| Hieroglif mesir ˁ
|
Y Proto-Semitik
|
Phoenician Y
|
I Etruscan
|
Iota Yunani
|
ı/i Turkik Lama
|
|
|
|
|
|
|
|
Dalam bahasa Semitik, huruf Yôdh mungkin bermula sebagai piktogram untuk sebatang lengan dan tangan, berasal dari hieroglif serupa yang membawa nilai frikatif faringeal bersuara (/ʕ/) dalam bahasa Mesir, tetapi dialihkan ke /j/ (seperti "ya") oleh orang-orang Semitik, kerana perkataan Semitik untuk "lengan" bermula dengan bunyi itu. Huruf ini juga boleh digunakan untuk bunyi vokal /i/, terutamanya dalam perkataan asing.
Orang Yunani menerima satu bentuk yodh Phoenicia ini sebagai huruf iota (Ι, ι) mereka bagi bunyi vokal /i/, begitu juga dalam abjad Italik Lama. Dalam bahasa Latin (seperti dalam Bahasa Greek Moden), huruf ini juga dipakai untuk bunyi konsonan /j/. Huruf J moden asalnya merupakan bentuk kelainan bagi huruf ini, dan kedua-duanya digunakan kesalingbolehtukaran untuk vokal dan konsonan, sehingga akhirnya dibezakan pada abad ke-16.
Dalam bahasa Inggeris moden, I melambangkan pelbagai bunyi berbeza, terutamanya satu diftong "panjang" /aɪ/ yang berkembang dari /iː/ bahasa Inggeris Pertengahan selepas Peralihan Vokal Besar pada abad ke-15, serta juga vokal "pendek" terbuka /ɪ/ seperti dalam "bill". Titik pada atas 'i' kecil kadang-kala dipanggil tittle. Dalam abjad Turki, I bertitik dan tanpa titik dianggap sebagai huruf berasingan dan kedua-duanya mempunyai bentuk huruf besar (I, İ) dan kecil (ı, i).
 |
Cari i dalam Wikikamus bahasa Melayu, kamus bebas. |
