Desire av Bob Dylan

Meldingar
Karakter
Kjelde	Karakter
Allmusic	[1]
Robert Christgau	(B−)[2]
Entertainment Weekly	B−[3]
Rolling Stone	(positiv)[4]

Desire er det 17. studioalbumet til Bob Dylan. Det kom ut på Columbia Records i januar 1976.

Albumet er eit av dei mest samarbeidsprega verka til Dylan og han hadde med seg dei same musikarane som han hadde nytta på Rolling Thunder Revue-turneane året før. På mange av songane syng den då ukjende Emmylou Harris korvokal. Det meste av albumet vart skriven i lag med Jacques Levy og består av songar med lange soger. To av songane skapte raskt kontroversar, den over 11 minuttar lange «Joey», som vert sett på som ei glorifisering av den valdelege gangsteren «Crazy Joey» Gallo og «Hurricane», opningssporet som på lidenskapleg vis fortel soga om boksaren Rubin Carter, som songen hevdar vart uskuldig dømd for mord. Carter vart lauslaten i 1985 etter at ein dommar gjorde om dommen hans.

Desire vart ein oppfølgjar til Blood on the Tracks og nådde 1. plassen på Billboard si popalbumliste, der det låg i fem veker. Det vart eit av dei bestseljande albuma til Dylan og nådde òg 3. plassen i Storbritannia og 4. plassen i Noreg. Musikkmagasinet NME kåra albumet til årets album. I 2003 plasserte magasinet Rolling Stone albumet på 174. plass på lista deira over dei 500 største albuma gjennom tidene.

Desire kom ut i ein pause i Rolling Thunder Revue-turneen. Fram til 1975 hadde Dylan spelt med mange forskjellige band, men desse gruppene hadde hovudsakleg vorte sett saman av andre. The Hawks (som seinare vart The Band) hadde spelt i lag i fleire år før dei møtte Dylan.

Dylan ønskte å danne sitt eige band, som seinare vart kjend som Rolling Thunder Revue. Han fekk ideen då han såg Patti Smith og bandet hennar spele ved The Other End (tidlegare og på denne tida kalla The Bitter End) den 26. juni 1975. Smith hadde ikkje gjeve ut det første albumet sitt enno, men trekte til seg mykje merksemd frå musikkpressa og industrien. Dylan vart slått av den gode kjemien mellom Smith og resten av bandet hennar, og ønskte å skipe sitt eige band.

Dylan byrja å arbeide på fleire nye songar i 1975, og ein gong seint i juni medan han vart køyrt rundt i limousinen sin i ein landsby, såg han Scarlet Rivera som gjekk med fiolinkassen sin. Dylan stoppa ved sidan av ho og inviterte ho til studioet sitt. Rivera spelte fiolin med Dylan på fleire av dei nye songane, og Dylan inviterte ho seinare med på albumet.

Utover sommaren voks samarbeidet mellom Dylan og Jacques Levy. Levy var då mest kjend for «Chestnut Mare», eit samarbeid med Roger McGuinn som etter kvart vart ein av dei siste hittane til The Byrds. Levy skreiv hovudsakleg tekst, med idear frå Dylan..

Dylan starta ei innspeling den 14. juli for å spele inn songane han hadde skriven i lag med Levy. På denne tida var ikkje Rolling Thunder Revue danna enno. Han vart derfor akkompagnert av Scarlet Rivera og fleire studiomusikarar. Dylan var misnøgd med resultatet og vart ytterlegare oppmuntra til å danne sitt eige band.

To veker seinare, den 28. juli, gjekk Dylan i studio att med 21 musikarar. Dylan ønskte å spele inn songane live, medan den uerfarne produsenten Don DeVito plasserte for mange instrument på same lydspor, slik at det sidan vart nær umogeleg å mikse songane. Eric Clapton var ein av fem gitaristar på denne innspelinga. Neil Hubbard, som var på innspelinga, følte det var for mange musikarar til stades, og det same gav Clapton uttrykk for.

Dagen etter gjekk Dylan i studio igjen med om lag halvparten av musikarane, mellom anna Rob Stoner, Scarlet Rivera, Emmylou Harris, Hugh McCracken og Vinnie Bell, samt saksofonisten Mel Collins og perkusjonisten Jody Linscott frå bandet Kokomo. Dei klarte å få ned songen «Oh, Sister», medan resten vart rekna som for dårleg.

Kvelden 30. juli 1975 nytta Dylan enno færre musikarar, inkludert Stoner, Rivera, Harris og trommeslagaren Howie Wyeth. Denne gruppa danna kjernen i Rolling Thunder Revue. Eit brukbart opptak av «Isis» vart spelt inn på første forsøk. Både Dylan og Stoner var nøgd med innspelinga og dei skjønte at det meir intime lydbiletet dei oppnådde her var vegen å gå.

Fem av dei ni songane frå Desire vart spelt inn på denne innspelinga, mellom anna det endelege opptaket av «Hurricane». Kvelden etter spelte Dylan inn det endelege opptaket av «Isis», «Abandoned Love» og «Sara». Kona til Dylan, Sara, var tema i songen med same namn.

Alle songar er skrivne av Bob Dylan og Jacques Levy, bortsett frå der andre er nemnde.

• Bob Dylan – vokal, rytmegitar, munnspel, piano på «Isis»
• Scarlet Rivera – fiolin
• Howard Wyeth – trommer, piano
• Dominic Cortese – trekkspel, mandolin
• Vincent Bell – bouzouki
• Rob Stoner – bassgitar, korvokal
• Emmylou Harris – korvokal
• Ronee Blakley – korvokal på «Hurricane»
• Steven Soles – korvokal på «Hurricane»
• Luther Rix - congatrommer på «Hurricane»

• John Berg – design
• Ruth Bernal – fotografi
• Don DeVito – produsent
• Stan Kalina – mastering
• Don Meehan – lydteknikar
• Ken Regan – kunst
• Luther Rix – dirgent
• Lou Waxman – innspelingssjef