John Scofield

John Scofield
Statsborgarskap	USA
Fødd	26. desember 1951 (72 år) Dayton
Yrke	gitarist, komponist, jazzmusikar, jazzgitarist, designar, plateartist
Språk	engelsk
Nettstad	https://www.johnscofield.com
John Scofield på Commons

John Scofield (fødd 26. desember 1951) er ein amerikansk jazzgitarist, kjend som ei av dei leiande i verda i sin sjanger. Han har samarbeidd med fleire norske musikarar.

Scofield blei fødd i Dayton i Ohio og voks opp i Wilton i Connecticut. Elleve år gammal tok han til å spele gitar og spelte i skoleband og ulike rock- og bluesgrupper. Etter at ein lærar gjorde han oppmerksam på Wes Montgomery, Jim Hall og Pat Martino, starta han å spele jazz og frå 1970 til 1973 studerte han jazz ved Berklee College of Music i Boston. Mellom lærarane der var Mick Goodrick og Gary Burton, som Scofield seinare spelte med.

Første gongen jazz-scena blei oppmerksame på Scofield var ein gong han erstatta Goodrick under ein konsert med Gerry Mulligan og Chet Baker i Carnegie Hall. Gjennombrotet i jazzmusikar-kretsar fekk han som medlem i Billy Cobham/George Duke-Band og etter dette fekk han spele med ei rekke namngjetne jazzmusikarar som Charles Mingus, Herbie Hancock, Chick Corea, Joe Henderson (So Near, So Far (Musings for Miles), 1992), Pat Metheny, McCoy Tyner, Bennie Wallace og Jim Hall. Frå slutten av 1970-åra reiste han på turné med Steve Swallow og Adam Nussbaum, og med dei fekk Scofield sitt endelege gjennombrot hos jazzpublikummet.

Frå 1982 og tre og eit halvt år framover samarbeidde han med Miles Davis som var kjend for sin improviserte, funkprega jazz. I Marc Johnson-prosjektet Bass Desires spelte han med gitarkollegaen Bill Frisell. Etter at Scofield underteikna ein kontrakt med Blue Note Records i 1989 (til 1996 og deretter med Verve), starta han og saksofonisten Joe Lovano, ein studiekamerat frå Berkeley, ei gruppe som i kvartett eller kvintett-form høyrde til dei fremste representantane for funkjazzen. Frå 1998 spelte Scofield i ein kvartett med Joe Lovano (ts), Dave Holland (b) og Al Foster (dr), men stod òg på scena med Medeski, Martin & Wood.

I følgje jazzskribenten Richard Cook^[1] vert Scofield saman med Bill Frisell og Pat Metheny rekna som den fremste og viktigaste jazzgitaristen sidan Wes Montgomery. Metheny og Scofield spelte inn eit duoalbum saman i 1994.

• 1977: East Meets West
• 1978: Rough House
• 1980: Bar Talk
• 1980: Four Keys
• 1980: Spoons (Who's Who), Sampler
• 1981: Out Like A Light
• 1981: Shinola
• 1982: Solar (zus.mit J.Abercrombie)
• 1984: Electric Outlet
• 1986: Still Warm
• 1987: Blue Matter
• 1987: Pick Hits - live
• 1988: Loud Jazz
• 1990: Flat Out
• 1990: Time on my hands
• 1991: Meant to Be
• 1991: East Coast Blow Out (mit J.Mc Neely, M.Johnson, A.Nussbaum & WDR BigBand)
• 1992: Grace Under Pressure
• 1993. Quartet
• 1993: What We Do
• 1994: Hand Jive
• 1994: I can see your House from Here, John Scofield & Pat Metheny
• 1995: Groove Elation
• 1996: Quiet
• 1997: A Go Go
• 1999: Shortcuts (Jazzpar Combo 1999 - mit Ulrik, Danielsson, Erskine)
• 2000: Bump
• 2001: Works for Me
• 2002: Überjam
• 2003: Oh!
• 2003: Up All Night
• 2004: En route
• 2005: That's What I Say
• 2007: This Meets That
• 2009: Piety Street
• 2010: 54
• 2011: A Moment's Peace – (Emarcy)^[2]

• Denne artikkelen er basert på «John Scofield» frå Wikipedia på tysk, den 25. november 2011.

Referansar

• Scofield si offisiell heimeside
• Biografi, diskografi og nyhende på JazzEcho.de
• Biografi og konsertkritikk på cosmopolis.ch
• Intervju fra 1991