Johnny the Fox

Johnny the Fox Studioalbum av Thin Lizzy
Språk	engelsk
Utgjeve	16. oktober 1976
Innspelt	August 1976
Studio	Ramport Studios, London
Sjanger	Hardrock bluesrock
Lengd	35:37
Selskap	Vertigo Mercury (US only)
Produsent	John Alcock
Thin Lizzy-kronologi
Jailbreak (1976)	Johnny the Fox	Bad Reputation (1977)

Johnny the Fox er det sjuande studioalbumet av det irske hardrockbandet Thin Lizzy, gjeve ut i 1976. Dette albumet vart skrive og spelt inn medan bassist/vokalist Phil Lynott kom seg etter eit anfall av hepatitt som sette han av halvvegs gjennom den førre Jailbreak-turneen. «Don't Believe a Word» vart ein britisk hitsingel. Johnny the Fox var det siste studioalbumet til Thin Lizzy der gitaristen Brian Robertson var med som ein fullverdig medlem av bandet, ettersom personlegdomskonfliktane mellom han og Lynott resulterte i at Robertson vart sparka, gjeninnsett og seinare sparka igjen.^[1]

Etter at Lynott hadde komme tilbake til Storbritannia frå den avbrotne USA-turneen i juni 1976 då bandet skulle vore oppvarmingsband for Rainbow, var han på sjukehus i Manchester for å komma seg etter hepatitt. Han hadde med seg ein akustisk gitar og skreiv songane til Johnny the Fox i juni og juli,^[2] med ei utflukt for å spela på Hammersmith Odeon den 11. juli. Etter at han vart skriven ut frå sjukehuset reiste Lynott saman med dei andre medlemmene i bandet til München i Tyskland i august for å spela inn albumet i Musicland Studios med produsent John Alcock. Alcock har sagt at avgjerda om å spela inn utanfor Storbritannia var av skattemessige årsaker.^[3]

Tidlig i innspelingsprosessen vart det klart at verken bandet eller produksjonsteamet var nøgd med studioa eller innspillingsprosessen, og dei hadde spesielt problem med å få til ein tilfredsstillende trommelyd.^[1] Lynott var framleis i ferd med å avslutta låtskrivinga, og ifølgje Alcock krangla bandet om den musikalske retninga.^[3] Den 6. august avbraut dei innspelingane og drog tilbake til Ramport Studios i Battersea (der det førre albumet Jailbreak hadde vorte spelt inn), og Olympic Studios i Barnes i London. Brian Robertson har sagt at det var rikeleg med materiale å velja frå til albumet, opptil åtte eller ni spor bortsett frå dei ti som dukka opp på den endelege utgivinga.^[3] Alcock hevdar likevel at albumet leid fordi Lynott trong meir tid til å fullføra songane, og at nokre spor, som «Boogie Woogie Dance», ikkje var sterke nok til å komma med på albumet.^[3]

Lynott og Robertson kolliderte over musikalske skilnader, til dømes komposisjonen av «Don't Believe a Word». Då Lynott først spelte songen i eit langsamt 12-taktars bluesformat, hevda Robertson at det var «skit», og Lynott reagerte dårleg og forsvann i nokre dagar.^[3] Robertson kjende då at han kanskje hadde vore litt hard, og han og trommeslagaren Brian Downey bestemde seg for å omarbeida songen. Downey utvikla ein raskare shuffle-rytme og Robertson skreiv riffet,^[1] og Lynott var nøgd med resultatet då han kom tilbake til studio. Robertson vart irritert då songen vart utelukkande kreditert til Lynott, då han følte at alle dei tre involverte medlemmene burde ha vorte krediterte. ^[3] Det opphavlege bluesaktige arrangementet vart seinare spelt inn av Lynott og Gary Moore på Moore sitt Back on the Streets i 1978, og Thin Lizzy-versjonar dukka seinare opp på Thin Lizzy sitt doble konsertalbum Life og luksusutgåva av Thunder and Lightning.

Robertson skreiv òg «Borderline» saman med Lynott, som han fekk ein skrivekreditt for. Han avslørte seinare at songen handla om ein kjærast: «Eg var verkeleg forelska, [men] ho hata meg. Eg var veldig nedfor då eg skreiv han.»^[3] Alcock stadfesta at Robertson hadde store lyriske innspel på dette sporet, og at andregitaristen i bandet Scott Gorham hadde liknande innverknad på teksten til «Sweet Marie».^[4]

Ifølgje Robertson skreiv Lynott «Rocky» med han i tankane.^[1] John Alcock har uttalt at «Massacre» vart skriven i studio.^[3] Teksten kom etter at Lynott fekk besøk på sjukehuset av ein protestantprest, og at den katolske Lynott vart defensiv. Seinare angra han på reaksjonen sin, og skreiv teksten som fordømde religiøse fordommar.^[2]

«Fools Gold» var inspirert av Den store hungersnauden i Irland i 1845-52. Teksten førestiller seg irske menneske som reiser til Amerika for å sleppa unna hungersnøda og starta eit nytt liv.^[2]

Albumet inneheldt to spor med namnet «Johnny» i tittelen, i tillegg til sjølve albumtittelen, ein karakter med det namnet som hadde dukka opp i tidlegare songar som «Showdown» og «The Boys Are Back in Town». Gorham snakka om spreiinga av namnet: «Phil burde vore publisitetsagenten til denne fyren, sidan han dukka opp overalt!»^[1]

«'Johnny the Fox meets Jimmy the Weed' var eigentleg den einaste songen som Lizzy gjorde i ein funk-stil ...» sa Scott Gorham. «Phil Lynott var ein stor fan av The O'Jays og songen deira 'For the Love of Money'. På kvar lydprøve spelte han det funky riffet... Når me hadde funne det riffet, gjekk me berre for det. Heile greia tok verkeleg av då Brian Downey sette seg ned og sette sin personlege funk-versjon av det på trommene... Og desse karakterane - Johnny the Fox og Jimmy the Weed - dei var ekte menneske. Dei var frå Manchester-området, der mor til Phil hadde hotellet sitt ... Dei var ein del av ein gjeng med kultiverte tjuvar ... Dei var ikkje narkolangarar, som det står i teksten til songen ... Men dei var ganske tøffe karer, men likevel veldig morosame, så du kunne ikkje anna enn å lika dei.»^[5]

Phil Collins frå Genesis vart henta inn for å bidra med perkusjon på eitt eller fleire spor, tilsynelatande fordi han var ein venn av Lynott. Robertson sa seinare: «Collins var berre ein kompis av Phil ... Eg trur Phil berre ville ha han på albumet for å ha med namnet hans...»^[1] Verken Robertson eller Downey var i stand til å hugsa kva songar Collins spelte på.^[6]

Den irske musikar Fiachra Trench leverte strykearrangement, til dømes på «Sweet Marie», der han brukte ein bank av fiolinar og to bratsj-seksjonar.^[4] Trench bidrog òg med eit messingblåsearrangement på «Johnny», medan Kim Beacon frå String Driven Thing song korvokal. Igjen kunne ingen av bandmedlemmene hugsa kva låt eller låtar Beacon medverka på. Robertson hevda at Beacon berre vart brukt fordi Frankie Miller ikkje var tilgjengeleg.^[6]

Thin Lizzy brukte den vanlege designeren sin, Jim Fitzpatrick, til å designa plateomslag til Johnny the Fox, men han vart beden om å levera det ferdige designet før albumet fekk ein tittel. Då Lynott bad han om noko keltisk, men ikkje det vanlege keltisk rock-designet, teikna Fitzpatrick ein komplisert neo-gotisk keltisk kant med ei skive i midten, utan tittelen og det sentrale designet. Då tidsfristen nærma seg og han vart desperat etter å bli ferdig, spurde han Lynott om han hadde ein idé til ein tittel som kunne inspirera han. Lynott svarte: «Ah, kall det Johnny the Fox, det held.»^[1] Fitzpatrick minte han på at det ikkje fanst noko spor med den tittelen på albumet, og Lynott svarte: «Ingen vil leggja merke til det, Jim. Albumet kjem til å bli massivt.»^[4] Fitzpatrick teikna deretter reve-designet og la til tittelen. Ein idé om eit utsnitt med hovudet til reven gjennom vart avvist av plateselskapet.^[4]

Eit tidlegare Fitzpatrick-design hadde same kant med ein krigarperson i midten, men både Lynott og Fitzpatrick følte at reven representerte ein slags «outsider»-karakter, omtrent som panteren på coveret til Thin Lizzy-albumet frå 1974, Nightlife.^[4]

Johnny the Fox vart gitt ut 16. oktober 1976, og nådde 11. plassen på dei britiske hitlistene.^[1] Singelen «Don't Believe a Word» nådde 12. plassen i Storbritannia og andreplassen i Irland.^[3] Thin Lizzy turnerte i Storbritannia i oktober og november, støtta av det amerikanske bandet Clover, leia av Huey Lewis. Turneen var såpass vellykka at det vart lagt til ein ekstrakonsert på Hammersmith Odeon i november.^[6] Det vart òg ein vellykka opptreden på Rod Stewart sitt BBC-show i Storbritannia, der Thin Lizzy stal merksemda frå programleiaren ved å spela live, medan Stewart mima.^[1][2]

Turneen skulle etter planen halda fram i USA i slutten av november, men vart avlyst etter at Robertson pådrog seg ein handskade i eit slagsmål på Speakeasy Club i London. Venen til Robertson, Frankie Miller var i ferd med å bli angripen med ei glasflaske av Gonzalez-gitaristen Gordon Hunte, og Robertson prøvde å gripa inn. Flaska kutta handa hans og skadde ein arterie og ei nerve, noko som hindra han i å spela gitar effektivt i fleire månader.^[1][2] Turneen vart utsett til januar 1977 då Thin Lizzy starta ein tre månaders USA-turné som oppvarmingsband for Queen med Gary Moore som vikar for Robertson.^[4]

Meldingar
Karakter
Kjelde	Karakter
AllMusic	[7]
Classic Rock	[8]
Collector's Guide to Heavy Metal	10/10[9]
Melody Maker	(favourable)[10]

Harry Doherty frå Melody Maker, rosa albumet og samanlikna det med Jailbreak, og skreiv at det er «meir subtilitet, melodiane er sterkare, og, viktigast av alt, omfanget av materialet er mykje breiare enn hardrocken som blir knytt til Lizzy», og viser eit band som er meir allsidig enn på førre innspeling.^[10] Derimot uttalte Stephen Thomas Erlewine frå AllMusic at Johnny the Fox kom til kort i forhold til det førre albumet, Jailbreak, og indikerte at albumet gjekk i retning av «eit merkeleg, halvferdig konseptalbum», sjølv om det viste dei same styrkane som forgjengaren, dvs. tekstane til Lynott og den musikalske krafta i gruppa. Han rosa «Don't Believe a Word» og «Borderline» som store stunder, og sa at albumet «aldri fell flatt», men er «aldri like gripande som Jailbreak».^[7] Den kanadiske journalisten Martin Popoff rekna Johnny the Fox som det første verkelege meisterverket til Thin Lizzy og skildra det som «eit rikt teksturelt verk av melodisk, mjuk metall, lyrisk sjelfullt, melankolsk, mange stader tragisk». ^[9] Stuart Bailie, som melde nyutgivinga i 2011 for Classic Rock, skildra albumet som «ei øving i stramme, medrivande låtar med den kimande Les Paul-gitaren og Phil sitt patenterte sludder», men skreiv at bonusspora var «mindre avslørande» enn på andre utvida Thin Lizzy-utgåver.^[8]

Sporet «Johnny the Fox Meets Jimmy the Weed» er med på Ultimate Breaks and Beats-serien av samlealbum.

Side ein

Nr.	Tittel	Låtskrivar(ar)	Lengd
1.	«Johnny»	Phil Lynott	4:18
2.	«Rocky»	Brian Downey, Scott Gorham, Lynott	3:43
3.	«Borderline»	Lynott, Brian Robertson	4:37
4.	«Don't Believe a Word»	Lynott	2:18
5.	«Fools Gold»	Lynott	3:53

Side to

Nr.	Tittel	Låtskrivar(ar)	Lengd
6.	«Johnny the Fox Meets Jimmy the Weed»	Downey, Gorham, Lynott	3:36
7.	«Old Flame»	Lynott	3:05
8.	«Massacre»	Downey, Gorham, Lynott	3:01
9.	«Sweet Marie»	Gorham, Lynott	3:58
10.	«Boogie Woogie Dance»	Lynott	3:06

Den 24. januar 2011 vart ei ny ommastra og utvida utgåve av Johnny the Fox gitt ut. Denne nye utgåva er eit dobbeltalbum med det originale albumet på plate éin, og bonusmateriale på plate to.

Sporlista på baksida av omslaget er likevel feil, då ho ved eit uhell listar «Johnny the Fox Meets...» (BBC Session) to gonger. Òg sporlista på baksida av CD-heftet er feil. Der står «Don't Believe a Word» oppført tre gonger når det berre finst to versjonar. Den korrekte sporlista er lista opp nedanfor.

Berre bonusmaterialet på plate to har vorte ommastra i 2010 (trass i det som står på baksida av CD-heftet). Plate éin bruker same master som 1996-utgåva. Nye masterar vart laga, men skrota i siste liten før utgivinga, av ukjende årsaker.

Plate to

Nr.	Tittel	Låtskrivar(ar)	Lengd
1.	«Don't Believe a Word» (remiksa versjon)		2:21
2.	«Johnny» (remiksa versjon)		4:30
3.	«Don't Believe a Word» (BBC sessions 11. oktober 1976)		2:45
4.	«Johnny the Fox Meets Jimmy the Weed» (BBC sessions 11. oktober 1976)		3:42
5.	«Fools Gold» (BBC sessions 11. oktober 1976)		3:54
6.	«Johnny» (BBC sessions 11. oktober 1976)		4:16
7.	«Fools Gold» (instrumental gjennomgang)		3:26
8.	«Johnny the Fox Meets Jimmy the Weed» (instrumental gjennomgang – utvida versjon)		5:32
9.	«Rocky» (instrumental gjennomgang)		3:47
10.	«Massacre» (instrumentalt opptak)		2:01
11.	«Scott's Tune» (instrumental)	Gorham	1:59
Total lengd:			38:13

• «Johnny the Fox Meets Jimmy the Weed» / «Old Flame» – 30. juli 1976 (berre USA)
• «Don't Believe a Word» / «Old Flame» – 26. november 1976

In the USA, the B-side was «Boogie Woogie Dance», and in Japan, «Rocky».

• «Rocky» / «Half Caste» (berre Australia, Canada og USA)
• «Rocky» / «Fools Gold» (berre Spania)
• «Don't Believe A Word» / «Dancing In The Moonlight» – 7" (nyutgjeving, 1985)

Thin Lizzy

• Phil Lynott – bassgitar, vokal, akustisk gitar
• Scott Gorham – solo- og rytmegitar
• Brian Robertson – solo- og rytmegitar
• Brian Downey – trommer, perkusjon

Andre medverkande

• Fiachra Trench – blåsar- og strykearrangement
• Phil Collins – perkusjon
• Kim Beacon – korvokal

Produksjon

• John Alcock - produsent
• Will Reid Dick - lydteknikar
• Neil Hornby - assisterande lydteknikar
• Denis Blackham - mastering i Master Room, London

Album [endre | endre wikiteksten] Liste (1976-1977) Plassering Australske album (Kent Music Report)[11] 93 Canada Top Albums/CDs (RPM)[12] 52 Svenske album (Sverigetopplistan)[13] 17 Britiske album (OCC)[14] 11 US Billboard 200[15] 52

Singlar [endre | endre wikiteksten] Don't Believe a Word Liste (1977) Plassering Irland (IRMA)[16] 2 UK Singles (Official Charts Company)[17] 12

Region	Salstrofé	Salstal
Storbritannia (BPI)[18]	Gull	100 000^
^salstala er basert på sertifiseringa aleine xuspesifserte tal er baserte på sertifiseringa aleine