Przejdź do zawartości

S-51 (samobieżne działo polowe)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez Lelek 2v (dyskusja | edycje) o 13:57, 4 sty 2024. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
S-51
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Typ pojazdu

samobieżne działo polowe

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

2

Historia
Prototypy

1944

Egzemplarze

1

Dane techniczne
Silnik

12-cylindrowy silnik wysokoprężny W-2K o mocy 600 KM (441 kW)

Pancerz

20-60 mm

Długość

9,35 m

Szerokość

3,38 m

Wysokość

3,40 m

Prześwit

0,50 m

Masa

49,75 t

Moc jedn.

12,1 KM/t

Osiągi
Prędkość

30 km/h

Zasięg pojazdu

100 km

Dane operacyjne
Uzbrojenie
haubica B-4 wz. 1931 kalibru 203 mm

S-51 (ros. С-51) – radzieckie prototypowe samobieżne działo polowe opracowane w latach 40. XX wieku. Pojazd zbudowany był na podwoziu czołgu ciężkiego KW-1S a jego uzbrojenie stanowiła haubica B-4 wz. 1931 kalibru 203 mm.

Prototypowy egzemplarz pojazdu zbudowano w lutym 1944 roku. S-51 nigdy jednak nie wszedł do produkcji seryjnej ze względu na liczne wady konstrukcyjne, które wynikały z nieprzystosowania podwozia KW-1S do umieszczenia na nim działa tak dużego kalibru. Należał do nich znaczny odrzut powodujący duży dyskomfort załogi oraz mający niekorzystny wpływ na celność haubicy. Dodatkowym problemem była niewystarczająca liczba dostępnych haubic B-4. Jeszcze w tym samym roku opracowano podobny pojazd na podwoziu czołgu IS-85 wyposażony w armatę Br-2 wz. 1935 kalibru 152 mm, który otrzymał oznaczenie S-59. Jako że pojazd doświadczał podobnych problemów co S-51, również on nie trafił do seryjnej produkcji.

Bibliografia