Giovanni Francesco Stoppani
| Kardynał biskup | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
19 września 1695 |
| Data i miejsce śmierci |
18 listopada 1774 |
| Sekretarz Kongregacji Świętego Oficjum | |
| Okres sprawowania |
1770–1774 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat |
25 lipca 1734 |
| Prezbiterat |
1 sierpnia 1734 |
| Nominacja biskupia |
14 marca 1735 |
| Sakra biskupia |
25 marca 1735 |
| Kreacja kardynalska |
26 listopada 1753 |
| Kościół tytularny | |
| Data konsekracji |
25 marca 1735 | ||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||||||
| |||||||||||||
Giovanni Francesco Stoppani (ur. 19 września 1695 w Mediolanie – zm. 18 listopada 1774 w Rzymie) – włoski duchowny, kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Studiował na uniwersytecie w Pawii, uzyskując doktorat z prawa rzymskiego i kanonicznego w 1716. W 1730 mianowany generalnym inkwizytorem na wyspie Malta. W 1734 przyjął święcenia kapłańskie, a rok później został tytularnym arcybiskupem Koryntu i nuncjuszem apostolskim w Toskanii (1735-39) i Wenecji (1739-43). 1745 nuncjusz ekstraordynaryjny we Frankfurcie na elekcję nowego cesarza Św. Cesarstwa Rzymskiego. Prezydent Urbino 1747-53.
1753 kreowany kardynałem prezbiterem Santi Silvestro e Martino ai Monti. Legat w Urbino (1754-56) i Romanii (1756-62). Biskup Palestriny od 1763. Sekretarz Świętego Oficjum Inkwizycji od 1770 aż do śmierci. Był członkiem powołanej w 1767 roku przez papieża Klemensa XIII w związku z groźbą przyznania praw dysydentom Kongregacji do Spraw Polskich[1]. Zmarł podczas sediswakancji po śmierci papieża Klemensa XIV.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wojciech Kęder, Kryzys wokół sprawy dysydenckiej a sprawa suwerenności Rzeczypospolitej w latach 1764-1767, w: Rzeczpospolita wielu wyznań, Kraków 2004, s. 372.