Przejdź do zawartości

13 Eskadra Liniowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
13 Eskadra Liniowa
13 Eskadra Lotnicza
Ilustracja
Godło: „Biały kościotrup” z czerwoną szarfą
Historia
Państwo

 Polska

Sformowanie

1925

Rozformowanie

1934

Tradycje
Rodowód

3 eskadra wywiadowcza

Kontynuacja

13 eskadra towarzysząca
13 eskadra obserwacyjna

Dowódcy
Pierwszy

kpt. pil. Czesław Niekraszewicz

Ostatni

kpt. pil. Jan Lasocki

Organizacja
Dyslokacja

Warszawa

Rodzaj wojsk

lotnictwo

Podległość

II/ 1 pułku lotniczego
I/ 1 pułku lotniczego

Wizyta brata króla Rumunii księcia Mikołaja w Polsce – powitanie na lotnisku

13 eskadra liniowapododdział lotnictwa Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej.

W 1918 na lotnisku mokotowskim w Warszawie zorganizowana została „eskadra warszawska”, która później przemianowana została na 3 eskadrę wywiadowczą. W 1925 eskadra została przemianowana na 13 eskadrę lotniczą, a rok później na 13 eskadrę niszczycielską nocną. 1929 przemianowano ją na 13 eskadrę liniową, a w 1934 13 eskadra została rozwiązana. Prawie cały personel latający i naziemny przeszedł do 13 eskadry towarzyszącej.

Godło eskadry[1]:

  • biały kościotrup z czerwoną szarfą grający na skrzypcach – na samolotach Ansaldo 300 i Potez XV
  • biały równoramienny trójkąt na tle czerwonego kwadratu z białą obwódką – na samolotach Potez XXVII i Breguet

Formowanie i zmiany organizacyjne

[edytuj | edytuj kod]

W maju 1925 3 eskadra wywiadowcza została przemianowana na 13 eskadrę lotniczą i weszła w skład II dywizjonu 1 pułku lotniczego. Na wyposażeniu posiadała samoloty Ansaldo 300[1]. Na przełomie 1925/1926 roku rozpoczęła się wymiana samolotów na Potezy XV[1]. Rozkazem Departamentu Żeglugi Powietrznej MSWojsk. L.dz. 500/tjn. 0g. 0rg. z 26 maja 1926 przemianowano II dywizjon lotniczy na II dywizjon niszczycielski nocny[1].

W 1927 eskadra sukcesywnie otrzymywała samoloty Potez XXVII, a już w 1929 rozpoczęto ich wymianę na lekkie bombowce Breguet XIX B.2 z oprzyrządowaniem do nocnych lotów[2]. Rozkazem Ministra Spraw Wojsk. Biuro Og.– Org. L.dz. 412/tjn. z 2 sierpnia 1928 przemianowano 14 eskadrę niszczycielską na 211 eskadrę, a 13 eskadra została przesunięta do I dywizjonu lotniczego[3]. W 1932 został wprowadzony nowy system oznakowania samolotów. Polegał na przyporządkowaniu poszczególnym pułkom znaków graficznych. 111 eskadra nie stosowała tego systemu[4].

Rozkazem dziennym nr 25 z 31 stycznia 1934 13 eskadra liniowa została rozwiązana, a prawie cały personel latający i naziemny przeszedł do organizującej się 13 eskadry towarzyszącej. Samoloty Breguet XIX zostały przekazane do 2 pułku lotniczego na wyposażenie formującej się 24 eskadry liniowej[3].

Schemat zmian organizacyjnych eskadry
Nazwy jednostki i daty sformowania, przeformowań i rozformowania
XII 1918 eskadra warszawska 1919 3 eskadra wywiadowcza V 1925 13 eskadra lotnicza V 1926 13 eskadra niszczycielska N X 1929 13 eskadra liniowa 1934

Dowódcy eskadry

[edytuj | edytuj kod]

Wypadki lotnicze

[edytuj | edytuj kod]
  • 27 kwietnia 1926, przy zrzucaniu wieńca podczas pogrzebu płk. pil. Aleksandra Serednickiego, samolot z załogą sierż. pil. Wacław Brzezina i st. szer. mech. Wincenty Gromadzki, na skutek zderzenia z drugą maszyną runął na ziemię. Obaj lotnicy ponieśli śmierć[1].
  • 14 maja 1926 zginął w locie służbowym kpt. Niekraszewicz[1].
  • 2 kwietnia 1931 samolot Breguet XIX, z załogą ppor. obs. Bronisław Likowski i por. pil. Euzebiusz Żebrowski rozbił się z powodu awarii silnika na dziedzińcu Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie. Lotnicy ponieśli śmierć[3].
  • 4 maja 1933, podczas przelotu do Krakowa, zginęli ppor. obs. Stanisław Malczyk i st. szer. pil. Feliks Żbikowski[5].

Samoloty eskadry

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g Pawlak 1989 ↓, s. 132.
  2. Pawlak 1989 ↓, s. 133.
  3. a b c d Pawlak 1989 ↓, s. 134.
  4. Kowalski 1981 ↓, s. 121.
  5. Pawlak 1989 ↓, s. 135.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]