Bitwa na ziemi Dziadoszan

Bitwa na ziemi Dziadoszan
	Wojna polsko-niemiecka (1015–1018)
	; Pomnik Bitwy w Lesie Dziadoszyców odsłonięty w Parku Słowiańskim w Szprotawie w 2019
Czas	1 września 1015
Miejsce	Ziemia Dziadoszan
Terytorium	Księstwo Polskie
Przyczyna	odwrót sił niemieckich za Odrę
Wynik	wygrana wojsk polskich
Strony konfliktu
Księstwo Polskie	I Rzesza (Niemcy)
Dowódcy
Bolesław I Chrobry; Mieszko II Lambert	Henryk II Święty; Gero II †; arcybiskup magdeburgi Gero
Siły
nieznane	nieznane
Straty
niewielkie	200
	Położenie na mapie województwa lubuskiego miejsce bitwy
	Położenie na mapie Polski miejsce bitwy
	51°33′24″N 15°31′00″E/51,556667 15,516667

Bitwa na ziemi Dziadoszan (także: Bitwa w Lesie Dziadoszyców) – starcie zbrojne, które miało miejsce 1 września 1015 roku podczas wojny polsko-niemieckiej (1015-1018) pomiędzy wojskami polskimi dowodzonymi przez Bolesława Chrobrego a siłami niemieckimi, zakończone zwycięstwem wojsk polskich^[1].

Tło

Chociaż wojska dowodzone przez Henryka II zdołały przebić się w centrum linii obrony polskiej, wyprawa czeska nie odegrała istotnej roli ze względu na dywersję sprzymierzonych z Chrobrym Morawian (zdobyła jedynie gród Businc koło Zgorzelca)^[2], natomiast wojska saskie i wieleckie uderzające od północy zostały skutecznie odcięte i pomimo iż przekroczyły Odrę zadowoliły się splądrowaniem okolicy i zawróciły^[3]. W tej sytuacji zagrożony otoczeniem cesarz także rozpoczął odwrót^[4].

Przebieg bitwy

W trakcie odwrotu armia niemiecka rozłożyła się obozem na ziemi Dziadoszan. Wobec groźby okrążenia przez wojska Bolesława cesarz wraz z częścią armii przeprawił się przez bagna przy pomocy improwizowanego pomostu^[5]. W obozie pozostała jedynie straż tylna dowodzona przez arcybiskupa magdeburskiego Gerona i margrabiego Łużyc Gerona II^[6]^[1]. Oddział ten został otoczony i po trzech atakach całkowicie rozbity przez wojska polskie^[7]. Po stronie niemieckiej poległo 200 rycerzy, w tym margrabia Gero II^[8].

Po bitwie

Za resztą armii niemieckiej ruszyła pogoń dowodzona przez Mieszka. Siły polskie próbowały wtedy zdobyć gród Miśnię, lecz przeszkodziła im w tym wzbierająca Łaba^[6].

Przypisy

↑ ^a ^b Barkowski 2018 ↓, s. 345.
↑ Olejnik 1988 ↓, s. 51-53.
↑ Olejnik 1988 ↓, s. 53.
↑ Olejnik 1988 ↓, s. 53-55.
↑ Barkowski 2018 ↓, s. 342-344.
↑ ^a ^b Olejnik 1988 ↓, s. 55.
↑ Barkowski 2018 ↓, s. 345-346.
↑ Barkowski 2018 ↓, s. 346-347.

Bibliografia

KarolK. Olejnik KarolK., Cedynia, Niemcza, Głogów, Krzyszków, Kraków: Wydawnictwo KAW, 1988, ISBN 83-03-02038-2 .
Robert F.R.F. Barkowski Robert F.R.F., Bitwy Słowian, Warszawa: Bellona, 2018, ISBN 978-83-11-15537-4 .

[CITEREFBarkowski2018345-1] Barkowski 2018 ↓, s. 345.

[CITEREFOlejnik198851-53-2] Olejnik 1988 ↓, s. 51-53.

[CITEREFOlejnik198853-3] Olejnik 1988 ↓, s. 53.

[CITEREFOlejnik198853-55-4] Olejnik 1988 ↓, s. 53-55.

[CITEREFBarkowski2018342-344-5] Barkowski 2018 ↓, s. 342-344.

[CITEREFOlejnik198855-6] Olejnik 1988 ↓, s. 55.

[CITEREFBarkowski2018345-346-7] Barkowski 2018 ↓, s. 345-346.

[CITEREFBarkowski2018346-347-8] Barkowski 2018 ↓, s. 346-347.

[1]