Przejdź do zawartości

Dom na rozstajach

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dom na rozstajach
На семи ветрах
Gatunek

melodramat wojenny

Rok produkcji

1962

Data premiery

8 maja 1962

Kraj produkcji

ZSRR

Język

rosyjski

Czas trwania

106 min

Reżyseria

Stanisław Rostocki

Scenariusz

Stanisław Rostocki
Aleksandr Galicz

Muzyka

Kiryłł Mołczanow

Zdjęcia

Wiaczesław Szumski

Scenografia

Siergiej Sieriebriennikow

Montaż

Walentyna Mironowa

Produkcja

Zespół Artystyczny Nr 1

Wytwórnia

SF im. Gorkiego

Dom na rozstajach (oryg. На семи ветрах) – radziecki melodramat wojenny z 1962 roku w reżyserii Stanisława Rostockiego.

Opis fabuły

[edytuj | edytuj kod]

Czerwiec 1941 roku, początek wojny w ZSRR. Swietłana Iwaszowa powraca do swojego domu po kilkumiesięcznym pobycie w szpitalu. Jednak w miejscu swojego zamieszkania nie zastaje nikogo – wszyscy albo uciekli albo poszli na front. Na drzwiach swojego mieszkania znajduje kartkę od swojego męża Igora – "poszedłem na front i wrócę gdy zdobędę Berlin". Samotna kobieta pozostaje w opuszczonym domu. Wkrótce zjawiają się w nim żołnierze wycofującej się pod niemieckim naporem Armii Czerwonej, którzy najpierw instalują w nim sztab, potem redakcję frontowej gazety, szpital, a w końcu umocniony punkt oporu będący częścią linii frontu. Przez cały ten czas Swietłana ze wszystkich sił wspiera "czerwonoarmistów" przebywających w jej domu – sprząta, pierze, pali w piecu, gdy trzeba biegle przepisuje na maszynie, a w końcu zostaje zwykłą salową i sanitariuszką opiekującą się rannymi. Nie jest żołnierzem i wszystkie jej prace oraz funkcje jakie pełni mają charakter ochotniczy. Jako nie wojskowa nie posiada przydziałów żywnościowych i żyje z tego czym podzielą się z nią żołnierze. Gdy linia frontu dociera do jej domu stać ją na akty największego heroizmu. Wraz z niedobitkami obrońców jej sadyby, w momencie gdy brak im już amunicji, a wróg jest coraz bliżej, jest gotowa przedzierać się przez linię frontu. Jednak nagły kontratak radzieckich oddziałów uwalnia redutę. Teraz w domu Swietłany znajduje się szpital w którym Swietłana ciężko pracuje jako salowa. Jedyną nagrodą za jej trud jest artykuł o niej zamieszczony w jednej z gazet i order. Wkrótce front przesuwa się na zachód, a Switałana pozostaje sama, pełna oczekiwania na powrót Igora. Pewnego dnia u drzwi rozlega się długotrwały dzwonek – czyżby to był jej ukochany?

Obsada aktorska

[edytuj | edytuj kod]

i inni.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]