Przejdź do zawartości

Ford Aerostar

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ford Aerostar
Ilustracja
Ford Aerostar przed liftingiem
Producent

Ford

Zaprezentowany

czerwiec 1985

Okres produkcji

1985–1997

Miejsce produkcji

Stany Zjednoczone Hazelwood

Następca

Ford Windstar

Dane techniczne
Segment

minivan segmentu D

Typy nadwozia

4 i 5-drzwiowy minivan

Skrzynia biegów

4-biegowa automatyczna
5-biegowa automatyczna

Napęd

tylny lub AWD

Długość

4442 mm
4834 mm (LWB)

Szerokość

1821 mm

Wysokość

1836 mm
1869 mm (LWB)

Rozstaw osi

3020 mm

Liczba miejsc

2-7

Dane dodatkowe
Konkurencja

Chevrolet Astro
Dodge Caravan
GMC Safari
Plymouth Voyager

Ford Aerostarsamochód osobowy typu minivan klasy średniej produkowany pod amerykańską marką Ford w latach 1985–1997.

Historia i opis modelu

[edytuj | edytuj kod]

Pojazd zaprezentowany został w 1984 roku jako samochód koncepcyjny, cechujący się charakterystycznym, aerodynamicznym kształtem nadwozia. Do produkcji wszedł rok później, pod względem stylistycznym uległ niewielkim zmianom (w szczególności lamp przednich oraz maskownicy)[1].

Aerostar był pierwszym minivanem Forda oferowanym na rynku amerykańskim; stanowił alternatywę dla pełnowymiarowego vana Econoline[1]. Był to pojazd czterodrzwiowy (w części tylnej posiadał przesuwane drzwi z prawej strony oraz drzwi bagażnika), oferowany w wersji osobowej (z 5-7 miejscami) oraz dostawczej (2-miejscowej). Samochód produkowany był w wersjach 4,4-metrowej oraz 4,8-metrowej (Extended), o jednakowym rozstawie osi[2].

W pierwszych latach produkcji pojazd oferowany był z silnikami benzynowymi V6 o pojemności 2,3 l i 2,8 l[3]. W późniejszym latach zastąpione zostały silnikami o pojemności 3,0 l (145 KM) oraz 4,0 l (155 KM). Samochód wyposażony był w 4- lub 5-biegową automatyczną skrzynię biegów. Pojazd dostępny był w wersjach z napędem na tylną bądź obie osie[2].

W 1990 roku Ford Aerostar został wybrany przez magazyn Motor Trend na „Ciężarówkę Roku” (Truck of the Year)[4]. Produkcja modelu zakończyła się w 1997 roku, dwa lata po wprowadzeniu do sprzedaży jego następcy – Forda Windstara.

Silniki

[edytuj | edytuj kod]
  • L4 2.3l Lima
  • V6 2.8l Cologne
  • V6 3.0l Vulcan
  • V6 4.0l Cologne[3]



Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Jim Dunne. Ford's aero van. „Popular Science”. 184, s. 54, kwiecień 1984. Bonnier Corporation. ISSN 0161-7370. 
  2. a b Ford Aerostar. MSN Autos. [dostęp 2014-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-02-01)]. (ang.).
  3. a b Richard Stepler. New-generation mini-vans. „Popular Science”. 226, s. 74-86, luty 1985. Bonnier Corporation. ISSN 0161-7370. 
  4. Motor Trend Truck of the Year Complete Winners List. Motor Trend. [dostęp 2014-01-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-01-08)]. (ang.).