I-58

I-58

Typ	B3
Historia
Stocznia	Yokosuka
Położenie stępki	26 grudnia 1942
Wodowanie	30 czerwca 1943
Dai-Nippon Teikoku Kaigun
Wejście do służby	7 września 1944
Los okrętu	zatopiony jako okręt-cel, 1 kwietnia 1946
Dane taktyczno-techniczne
Wyporność • na powierzchni • w zanurzeniu	2 140 długich ton 3 688 długich ton
Długość	108,71 metra
Szerokość	9,30 metra
Zanurzenie	5,19 metra
Zanurzenie testowe	100 metrów
Napęd
2 silniki Diesla Kampon Mk.22 o mocy 4700 KM, 2 silniki elektryczne o mocy 1200 KM, 2 wały i 2 śruby
Prędkość • na powierzchni • w zanurzeniu	17,75 węzła 6,5 węzła
Zasięg	21 000 Mm @ 16 węzłów (pow.) 105 Mm @ 3 węzły (zan.)
Wyrzutnie torpedowe	6 x 533 mm (dziób) zapas 19 torped typ 95 2 x 25 mm działka przeciwlotnicze typ 96
Wyposażenie
mocowania dla 6 torped samobójczych Kaiten
Wyposażenie lotnicze
Hangar i katapulta dla 1 samolotu, zdemontowane maj-czerwiec 1945
Załoga	101 oficerów i marynarzy
Multimedia w Wikimedia Commons

I-58 – japoński okręt podwodny typu B3^[1] (I-53) dowodzony przez kmdr. por. Mochitsurę Hashimoto. I-58 został zwodowany 30 czerwca 1943 roku, ukończony 7 września 1944 roku. Został wyposażony w radar przeszukiwania przestrzeni powietrznej oraz powierzchni, a także przystosowany do przenoszenia żywych torped kaiten. Biorąc udział w wojnie podwodnej na Pacyfiku, 29 lipca 1945 roku zatopił konwencjonalnymi torpedami amerykański ciężki krążownik USS „Indianapolis” (CA-35). Był jednym z zaledwie kilku japońskich okrętów podwodnych, które biorąc udział w wojnie przetrwały ją.

O godzinie 23:00 dnia 29 lipca 1945 I-58 wynurzył się 250 mil na północ od Palau i skierował się na południe. Oficer nawigacyjny porucznik Tanaka dostrzegł okręt zbliżający się od wschodu z prędkością 12 węzłów, płynący prostym kursem i nie zygzakujący. Kmdr por. Hashimoto błędnie zidentyfikował cel jako pancernik typu Idaho. W rzeczywistości dostrzeżonym okrętem był ciężki krążownik Indianapolis (CA-35), powracający do Guam z Leyte po dostarczeniu elementów bomby atomowej Little Boy z San Francisco do Tinian. Okręt operował samodzielnie, bez eskorty niszczycieli, nie był wyposażony w sonar. Stanowił w związku z tym łatwy cel dla ataku.

I-58 zanurzył się i przygotował do odpalenia konwencjonalne torpedy Typ 95. O godzinie 23:26 czasu tokijskiego (JST) odpalono pełną salwę 6 torped w odstępach 2 sekundowych. Dziewięć minut później dowódca zaobserwował 3 eksplozje na sterburcie nieprzyjacielskiego okrętu, w równych interwałach czasowych. Indianapolis zatrzymał się ze znacznym przechyłem na sterburtę i przegłębieniem na dziób. Kmdr por. Hashimoto zdecydował się na ponowienie ataku. I-58 zanurzył się i przeładował torpedy. W międzyczasie, o godzinie 00:28 30 lipca 1945, Indianapolis przewrócił się do góry stępką i zatonął, na pozycji 12°02′N 134°48′E. I-58 nie mógł zlokalizować celu przez peryskop, wynurzył się i odpłynął na północ z pełna prędkością, ładując akumulatory^[2].

W dniu 18 sierpnia 1945 wpłynął do portu Kure. Japonia poddała się 2 września. 1 kwietnia 1946, w ramach operacji planowego pozbywania się japońskich okrętów (kryptonim "Operation Road's End") został po wymontowaniu cennych elementów wyposażenia wyholowany z Sasebo przez okręt-bazę okrętów podwodnych Nereus (AS-17) w pobliże wysp Gotō (pozycja 32°37′N 129°17′E) i zatopiony^[3].

• Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007. ISBN 1-8510-9563-2. Brak numerów stron w książce
• Mochitsura Hashimoto: Sunk. Story of the Japanese Submarine Fleet, 1941–1945. Progressive Press, 2010. ISBN 1-61577-581-1. Brak numerów stron w książce