M53 SPG
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Pacific Car and Foundry Co. |
| Typ pojazdu | |
| Trakcja |
gasienicowa |
| Załoga |
6 osób |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
Continental AV-1790-5B lub -7B |
| Pancerz |
13–25 mm |
| Długość |
7910 mm |
| Szerokość |
3581 mm |
| Wysokość |
3470 mm |
| Prześwit |
470 mm |
| Masa |
44 000 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość |
56 km/h |
| Zasięg pojazdu |
250 |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
bez przygotowania: 120 cm |
| Rowy (szer.) |
225 cm |
| Ściany (wys.) |
100 cm |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 × armata M46 kalibru 155 mm (20 nab.) | |
| Użytkownicy | |
| US Army, US Marine Corps | |
M53 Self-Propelled Gun (M53 Long Tom) – amerykańskie działo samobieżne wprowadzone do uzbrojenia w latach 50. XX wieku.
Podwozie działa M53 było zbudowane z wykorzystaniem podzespołów czołgów M47 i M48. Przebudowa podwozia objęła zmianę kierunku jazdy (przedział silnikowy znajdujący się w czołgu z tyłu znalazł się z przodu działa) i usunięcie koła napinającego. W tylnej części podwozia umieszczono wieżę z armata M46 kalibru 155 mm. Kąt ostrzału w płaszczyźnie poziomej był równy 60°, w płaszczyźnie pionowej -5° do +65°. Maksymalna donośność ognia wynosiła 23 400 m, a szybkostrzelność 2 strz./min.
Działo samobieżne M53 zostało przyjęte do uzbrojenia w czerwcu 1952 roku. Jednocześnie do uzbrojenia przyjęto samobieżną haubicę M55 SPH kalibru 203 mm różniącą się od M53 wyłącznie zastosowanym działem. Od 1956 armaty M52 SPG US Army były przebudowywane na haubice M55 SPH, ale US Marine Corps zdecydował się pozostawić je na uzbrojeniu.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak, Encyklopedia współczesnej broni palnej, Warszawa: WiS, 1994, ISBN 83-86028-01-7, OCLC 169820275.