Przejdź do zawartości

Obrona terytorialna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Obrona terytorialna – jeden z dwóch elementów często stosowanego podziału potencjału zbrojnego / obronnego państw, element dopełniający do wojsk operacyjnych, sił zbrojnych.

Obrona terytorialna na świecie

[edytuj | edytuj kod]

Lista formacji wojskowych spełniających funkcję obrony terytorialnej:

Nazwa oryginalna Nazwa polska Państwo
National Guard Gwardia Narodowa  Stany Zjednoczone
Hemvärnet Gwardia Krajowa  Szwecja
Hjemmeværnet Gwardia Krajowa  Dania
Heimevernet Gwardia Krajowa  Norwegia
Kaitseliit Liga Obrony  Estonia
Zemessardze Gwardia Narodowa  Łotwa
Aktivní záloha Aktywna Rezerwa  Czechy
Army Reserve Armia Rezerwowa  Wielka Brytania
Syły terytorial'noji oborony Siły obrony terytorialnej  Ukraina
Krašto apsaugos savanorių pajėgos Narodowe Ochotnicze Siły Obrony  Litwa

Obrona terytorialna w Polsce

[edytuj | edytuj kod]

Element często stosowanego podziału potencjału zbrojnego / obronnego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na siły obrony terytorialnej (OT) oraz wojska operacyjne.

Koncepcja obrony terytorialnej w latach 90 XX wieku

[edytuj | edytuj kod]

Przy nieagresywnej a defensywnej strategii siły obrony terytorialnej przeważają nad siłami operacyjnymi. Podstawowym organem dowodzenia w obronie terytorialnej jest dowództwo okręgu wojskowego.

Zadania obrony terytorialnej

Siły obrony terytorialnej wykonują zadania z zakresu obrony powszechnej państwa oraz wsparcia i zabezpieczenia wojsk operacyjnych. Ponadto mogą prowadzić działania bojowe oraz ratownicze. Jednak działania OT ograniczone są do terenu kraju. Poszczególne oddziały obrony terytorialnej mogą być w określonych przypadkach podporządkowane operacyjnie dowódcom sojuszniczym.

Obrona terytorialna – to część zadań realizowanych w ramach wojskowej obrony obszaru kraju, do których należy:

  1. prowadzenie rozpoznania oraz ostrzeganie i alarmowanie wojsk i załóg obiektów wojskowych o grożącym niebezpieczeństwie;
  2. odpieranie uderzeń na wojska i obiekty wojskowe lub zmniejszanie skutków tych uderzeń;
  3. zabezpieczenie mobilizacyjnego rozwinięcia całości sił zbrojnych;
  4. zabezpieczenie przegrupowania wojsk operacyjnych własnych i sojuszniczych na front zewnętrzny;
  5. zwalczanie desantów powietrznych i sił rajdowo-uderzeniowych oraz grup dywersyjno-rozpoznawczych przeciwnika;
  6. ochrona i obrona określonych obiektów;
  7. zapewnienie samoobrony garnizonów wojskowych i zakładów pracy działu obrony narodowej;
  8. likwidacja skutków uderzeń nieprzyjaciela na wojska i obiekty wojskowe, jak również prowadzenie akcji ratunkowych na rzecz ludności cywilnej i aglomeracji miejsko-przemysłowych;
  9. szkolenie rezerw osobowych, uzupełnienie wojsk i realizacja zaopatrzenia materiałowo-technicznego.
Struktura

Szefostwo Obrony Terytorialnej działało w strukturach Sztabu Generalnego WP. W dowództwach poszczególnych rodzajów sił zbrojnych działały wydziały obrony terytorialnej. Skład i struktura wojsk OT podporządkowane były podziałowi terytorialnemu państwa, wg potrzeb poszczególnych rejonów.

Obrona terytorialna od 2017 r.

[edytuj | edytuj kod]

1 stycznia 2017 r. weszła w życie ustawa wprowadzająca Wojska Obrony Terytorialnej jako jeden z rodzajów Sił Zbrojnych[1].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • R. Jakubczak, J. Marczak,Obrona terytorialna Polski na progu XXI w., Warszawa 1998

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ustawa o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 16 listopada 2016 r. oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2016 r. poz. 2138)

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]