Przejdź do zawartości

PWS-103

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
PWS-103
Dane podstawowe
Państwo

 Polska

Producent

Lwowskie Warsztaty Lotnicze

Konstruktor

Wacław Czerwiński, Józef Niespał

Typ

szybowiec

Konstrukcja

drewniana

Załoga

1

Historia
Data oblotu

1940

Liczba egz.

2

Dane techniczne
Wymiary
Rozpiętość

15 m

Wydłużenie

16

Długość

6,7 m

Wysokość

1,6 m

Powierzchnia nośna

14 m²

Masa
Własna

180 kg

Użyteczna

95 kg

Startowa

275 kg

Osiągi
Prędkość minimalna

55 km/h

Prędkość ekonomiczna

65 km/h

Prędkość optymalna

80 km/h

Prędkość dopuszczalna

300 km/h

Prędkość min. opadania

0,7 m/s (przy 65 km/h)

Doskonałość maks.

27 (przy 80 km/h)

Współczynnik obciążenia konstrukcji

+7,5/-4,5

Dane operacyjne
Użytkownicy
ZSRS

PWS-103 – polski szybowiec wyczynowo-akrobacyjny skonstruowany w dwudziestoleciu międzywojennym.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Inżynierowie Wacław Czerwiński i Józef Niespał przystąpili we wrześniu 1938 roku do projektowania szybowca wyczynowego spełniającego warunki stawiane przez ISTUS szybowcom olimpijskim. Miał być dopuszczony do wykonywania pełnej akrobacji oraz do lotów chmurowych. Przygotowywany szybowiec miał wziąć udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich w Helsinkach w 1940 roku[1]. Przy konstruowaniu nowego szybowca oparto się na konstrukcji PWS-102 Rekin, od pierwowzoru odróżniało go zastosowanie hamulców aerodynamicznych IAW opracowanych w Instytucie Aerodynamicznym Politechniki Warszawskiej oraz nowe sposoby mocowania płata do kadłuba oraz statecznika poziomego.

Dokumentacja projektowa została zakończona w marcu 1938 roku i budową dwóch prototypów zajęły się Lwowskie Warsztaty Lotnicze, jednakże nie została ona zakończona przed wybuchem II wojny światowej. Budowa została ukończona przez Rosjan i szybowce wywieziono do testów w Moskwie. W tym samym roku wzięły udział w XV Wszechzwiązkowych Zawodach Szybowcowych[2].

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Jednomiejscowy szybowiec wyczynowo-akrobacyjny w układzie wolnonośnego górnopłatu.

Kadłub o konstrukcji półskorupowej, przekroju owalnym, kryty sklejką. Z przodu umieszczony hak do startu z lin gumowych oraz zaczep do lotów na holu. Kabina zamknięta ze stałym wiatrochronem i zdejmowaną osłoną, fotel pilota i pedały regulowane. Kadłub stanowił całość ze statecznikiem pionowym[1].

Płat dwudzielny, o obrysie trapezowo-eliptycznym, dwudźwigarowe. Do dźwigara pomocniczego kryte sklejką, dalej płótnem. Wyposażone w hamulce aerodynamiczne IAW, dwudzielne lotki szczelinowe o napędzie linkowym. Płat był mocowany do kadłuba za pomocą trzech pionowych śrub[2].

Usterzenie krzyżowe, statecznik poziomy niedzielony, statecznik pionowy stanowił integralną część kadłuba. Konstrukcja i pokrycie stateczników drewniane, powierzchnie sterowe kryte płótnem[1].

Podwozie jednotorowe złożone z amortyzowanej płozy podkadłubowej i płozy ogonowej[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Andrzej Glass: Polskie konstrukcje lotnicze 1893-1939. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1976, s. 402-403.
  2. a b PWS-103, 1939 [online], www.samolotypolskie.pl [dostęp 2019-04-16] (pol.).