Pelagio Galvani

Pelagio Galvani
	Kardynał biskup
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	ok. 1165 ; Królestwo Leonu
Data i miejsce śmierci	30 stycznia 1230 ; Montecassino
Miejsce pochówku	Monte Cassino↗
	Prior episcoporum ac omnium cardinalium
Okres sprawowania	19 marca 1227–30 stycznia 1230
	Legat papieski przy wojskach V Krucjaty
Okres sprawowania	1218–1221
Wyznanie	Rzymskokatolickie
Inkardynacja	Zakon benedyktynów (O.S.B.)
Śluby zakonne	przed 1207
Diakonat	najpóźniej 22 września 1207
Prezbiterat	2 kwietnia 1211
Nominacja biskupia	13 kwietnia 1213
Sakra biskupia	1213
Kreacja kardynalska	22 września 1207; Innocenty III
Kościół tytularny	S. Lucia in Septisolio (22 września 1207); Santa Ceciliae trans Tiberim (2 kwietnia 1211); Biskup Albano (13 kwietnia 1213)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Pelagio Galvani, w polskiej literaturze jako Pelagiusz^[1] (zm. 30 stycznia 1230 w Montecassino) – hiszpański kardynał.

Wczesne życie

Na temat jego pochodzenia i życia przed nominacją kardynalską brak pewnych informacji. Siedemnastowieczny historyk portugalski Antonio Macedo, autor dzieła Lusitania infulata et purpurata, twierdził, że był on Portugalczykiem, jednak w rzeczywistości bardziej prawdopodobne jest, że pochodził z hiszpańskiego królestwa Leonu; wskazują na to jego liczne udokumentowane powiązania (także rodzinne) z tym regionem^[2]. Przypuszczalnie wstąpił do zakonu benedyktynów, choć jedynym współczesnym źródłem wskazującym na to jest wzmianka obituarna w nekrologu opactwa Montecassino. Niewątpliwie był znawcą prawa kanonicznego, na co wskazuje jego częste zaangażowanie jako audytor w procesach w kurii rzymskiej, tytuł magisterski, współudział w redagowaniu konstytucji dla kapituły katedralnej w Leonie w 1224 oraz pozostawione przez niego glosy de Decretum Gracjana, jednak miejsce jego studiów nie jest znane^[3].

Kardynał

Prawdopodobnie w 1207 roku Innocenty III mianował go kardynałem diakonem S. Lucia in Septisolio^[a]. W 1211 został kardynałem prezbiterem S. Cecilia, a wiosną 1213 biskupem diecezji suburbikarnej Albano. Sygnował bulle papieskie wydane między 2 października 1207^[b] a 26 stycznia 1230. Legat w Konstantynopolu 1213–1215; w trakcie tej legacji bezskutecznie próbował narzucić zwierzchnictwo Rzymu prawosławnemu greckiemu duchowieństwu. Uczestniczył w IV Soborze na Lateranie w 1215 oraz w papieskiej elekcji 1216. 1218-21 jako legat papieża Honoriusza III dowodził V krucjatą. Pod jego naciskiem krzyżowcy dwukrotnie odrzucali korzystne propozycje pokojowe sułtana Egiptu Al-Kamila. Jego błędy, a zwłaszcza uporczywe dążenia do podboju całego Egiptu doprowadziły w ostateczności do klęski wyprawy. Następnie przez pewien czas pozostawał jeszcze w łacińskich posiadłościach na Wschodzie (Akkon, Cypr), zajmując się sprawami lokalnych kościołów. Pod koniec 1222 roku powrócił do pracy w kurii, gdzie reprezentował hiszpańskie interesy. Brał udział w papieskiej elekcji 1227; po wyborze kardynała Ugolino Conti di Segni na papieża Grzegorza IX (19 marca 1227) został nowym dziekanem Kolegium Kardynałów. Wspierał Honoriusza III i Grzegorza IX w sporze z cesarzem Fryderykiem II. Zmarł w klasztorze na Montecassino i tam został pochowany.

Uwagi

↑ Maleczek, s. 290, sugeruje, że nominacja ta mogła mieć miejsce już na wielkim konsystorzu 27 maja 1206, kiedy Innocenty III mianował sześciu nowych kardynałów i promował dwóch innych wewnątrz Świętego Kolegium, jednak data jego pierwszego podpisu na bullach papieskich wskazuje raczej na późniejszy, oddzielny konsystorz.
↑ Za pierwszy dokument, w którym Pelagio występuje jako kardynał, uważana jest bulla Religiosam vitam eligentibus dla opata premonstrateńskiego Hermana z klasztoru św. Marii w Seyn, którą A. Potthast, bazując na przedruku tej bulli w osiemnastowiecznej Historia Treverorum, umieścił pod datą 4 maja 1206 roku (Regesta pontificum Romanorum inde ab a. post Christum natum 1198 ad a. 1304, vol. I, Berlin 1874, s. 237 nr 2767). Werner Maleczek wykazał jednak, że z pewnością nie może ona pochodzić z 1206 roku, gdyż widnieją na niej podpisy kardynałów, o których wiadomo, że w owym czasie przebywali na zagranicznych misjach legackich. W związku z tym uznał, że należy ją datować na rok 1207. Jednakże zgodnie z przedrukiem z oryginału zamieszczonym w: H. Bayer, L. Eltester, A. Goerz, Urkundenbuch zur Geschichte der Mittelrheinischen Territorien, tom 2, Koblencja 1865, s. 272-274, dokument ten został wystawiony dopiero 4 maja 1208 roku (jedenastego roku pontyfikatu Innocentego III). Tym samym, pierwszym bezspornym dokumentem, w którym występuje kardynał Pelagio, jest dopiero bulla Innocentego III z 2 października 1207 roku (por. Maleczek, s. 386 nr 185). Mając na uwadze, że w owym czasie promocji kardynalskich dokonywano zazwyczaj w soboty tygodni kwartalnych (zob. Maleczek, s. 289), prawdopodobne jest, że Pelagio został mianowany w sobotę 22 września 1207.

Przypisy

↑ Jerzy Hauziński, Polityka orientalna Fryderyka II Hohenstaufa, Poznań 1978, s. 86.
↑ Maleczek, s. 166.
↑ K. Pennington sugeruje, że studiował w Bolonii. [dostęp 2011-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-21)].

Bibliografia

Werner Maleczek, Papst und Kardinalskolleg von 1191 bis 1216, Wiedeń 1984, s. 166-169

Linki zewnętrzne

Araldica Vaticana
The Cardinals of the Holy Roman Church
Peter Linehan: The Spanish Church and the Papacy in the 13th Century, Ch. 12 (Spaniards at the Curia)
[lista źródeł]. faculty.cua.edu. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-21)].

[4] Maleczek, s. 290, sugeruje, że nominacja ta mogła mieć miejsce już na wielkim konsystorzu 27 maja 1206, kiedy Innocenty III mianował sześciu nowych kardynałów i promował dwóch innych wewnątrz Świętego Kolegium, jednak data jego pierwszego podpisu na bullach papieskich wskazuje raczej na późniejszy, oddzielny konsystorz.

[5] Za pierwszy dokument, w którym Pelagio występuje jako kardynał, uważana jest bulla Religiosam vitam eligentibus dla opata premonstrateńskiego Hermana z klasztoru św. Marii w Seyn, którą A. Potthast, bazując na przedruku tej bulli w osiemnastowiecznej Historia Treverorum, umieścił pod datą 4 maja 1206 roku (Regesta pontificum Romanorum inde ab a. post Christum natum 1198 ad a. 1304, vol. I, Berlin 1874, s. 237 nr 2767). Werner Maleczek wykazał jednak, że z pewnością nie może ona pochodzić z 1206 roku, gdyż widnieją na niej podpisy kardynałów, o których wiadomo, że w owym czasie przebywali na zagranicznych misjach legackich. W związku z tym uznał, że należy ją datować na rok 1207. Jednakże zgodnie z przedrukiem z oryginału zamieszczonym w: H. Bayer, L. Eltester, A. Goerz, Urkundenbuch zur Geschichte der Mittelrheinischen Territorien, tom 2, Koblencja 1865, s. 272-274, dokument ten został wystawiony dopiero 4 maja 1208 roku (jedenastego roku pontyfikatu Innocentego III). Tym samym, pierwszym bezspornym dokumentem, w którym występuje kardynał Pelagio, jest dopiero bulla Innocentego III z 2 października 1207 roku (por. Maleczek, s. 386 nr 185). Mając na uwadze, że w owym czasie promocji kardynalskich dokonywano zazwyczaj w soboty tygodni kwartalnych (zob. Maleczek, s. 289), prawdopodobne jest, że Pelagio został mianowany w sobotę 22 września 1207.

[1] Jerzy Hauziński, Polityka orientalna Fryderyka II Hohenstaufa, Poznań 1978, s. 86.

[2] Maleczek, s. 166.

[3] K. Pennington sugeruje, że studiował w Bolonii. [dostęp 2011-02-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-21)].

[1]

Lata 1130–1378	Wilhelm (1130–1137) Corrado Demetri (1137–1138) Gilles (1138–1139) Corrado Demetri (1139–1153) Imar (1153–1159) Gregorio Centu (1159–1162) Ubaldo de Lucca (1162–1181) Konrad von Wittelsbach (1181–1200) Ottaviano di Paoli (1200–1206) Pietro Gallocia (1206–1211) Giovanni di San Paolo (1211–1214) Niccolò de Romanis (1214–1218) Guido Papareschi (1218–1221) Ugolino Conti di Segni (1221–1227) Pelagio Galvani (1227–1230) Jean d’Abbeville (1230–1237) Jacques de Vitry (1237–1240) Romano Bonaventura (1240–1243) Rinaldo Conti di Jenne (1243–1254) Odon de Châteauroux (1254–1273) Jan z Toledo (1273–1275) Pedro Julião Reboli (1275–1276) Bertrand de Saint-Martin (1276–1278) Ordoño Alvares (1278–1285) Bentivenga da Bentivengi (1285–1289) Latino Malabranca Orsini (1289–1294) Gerardo Bianchi (1294–1302) Giovanni Boccamazza (1302–1309) Leonardo Patrasso (1309–1311) Giovanni Minio da Morrovalle (1311–1313) Niccolò Alberti (1313–1321) Berenger Fredol (1321–1323) Berenguer Fredol (1323) Guillaume Godin (1323–1336) Pierre Desprès (1336–1361) Élie Talleyrand de Périgord (1361–1364) Guy de Boulogne (1364–1373) Angelic de Grimoard (1373–1378)
Obediencja „rzymska”	Pietro Corsini (1378–1381) Philippe d’Alençon (1381–1397) Pileo di Prata (1397–1400) Angelo Acciaioli (1405–1408) Enrico Minutoli (1408) Antonio Correr (1408–1415)
Obediencja „awiniońska”	Angelic de Grimoard (1373–1388) Pietro Corsini (1388–1405) Gui de Malsec (1405–1408) Jean Flandrin (1408–1415)
Obediencja „pizańska”	Gui de Malsec (1409–1412) Jean de Brogny (1412–1415)
Lata 1415–1503	Angelo Correr (1415–1417) Jean de Brogny (1417–1419) Baldassare Cossa (1419) Jean de Brogny (1419–1426) Angelo d’Anna de Sommariva (1426–1428) Giordano Orsini (1428–1438) Antonio Correr (1438–1445) Pierre de Foix (1445–1449) Amadeusz Sabaudzki (1449–1451) Pierre de Foix (1451–1464) Bessarion (1464–1472) Guillaume d’Estouteville (1472–1483) Rodrigo Borgia (1483–1492) Oliviero Carafa (od 1492)
Lata od 1503	Oliviero Carafa (do 1511) Raffaele Sansoni Riario (1511–1521) Bernardino Lopez de Carvajal (1521–1523) Francesco Soderini (1523–1524) Niccolò Fieschi (1524) Alessandro Farnese (1524–1534) Giovanni Piccolomini (1535–1537) Giovanni Domenico de Cupis (1537–1553) Gian Pietro Carafa (1553–1555) Jean du Bellay (1555–1560) François de Tournon (1560–1562) Rodolfo Pio di Carpi (1562–1564) Francesco Pisani (1564–1570) Giovanni Girolamo Morone (1570–1580) Alessandro Farnese (1580–1589) Giovanni Antonio Serbelloni (1589–1591) Alfonso Gesualdo (1591–1603) Tolomeo Gallio (1603–1607) Domenico Pinelli (1607–1611) François de Joyeuse (1611–1615) Antonio Maria Galli (1615–1620) Antonio Maria Sauli (1620–1623) Francesco Maria Bourbon del Monte (1623–1626) Ottavio Bandini (1626–1629) Giovanni Battista Deti (1629–1630) Domenico Ginnasi (1630–1639) Carlo Emmanuele Pio (1639–1641) Marcello Lante della Rovere (1641–1652) Giulio Roma (1652) Carlo de’ Medici (1652–1666) Francesco Barberini (1666–1679) Cesare Facchinetti (1680–1683) Niccolò Albergati-Ludovisi (1683–1687) Alderano Cibo (1687–1700) Emmanuel–Theodose de la Tour d'Auvergne de Bouillon (1700–1715) Nicolò Acciaioli (1715–1719) Fulvio Astalli (1719–1721) Sebastiano Antonio Tanara (1721–1724) Francesco del Giudice (1724–1725) Fabrizio Paolucci (1725–1726) Francesco Pignatelli (1726–1734) Francesco Barberini (1734–1738) Pietro Ottoboni (1738–1740) Tommaso Ruffo (1740–1753) Pietro Luigi Carafa (1753–1755) Raniero d’Elci (1756–1761) Giuseppe Spinelli (1761–1763) Carlo Alberto Guidoboni Cavalchini (1763–1774) Giovanni Francesco Albani (1774–1803) Henry Benedict Stuart (1803–1807) Leonardo Antonelli (1807–1811) Alessandro Mattei (1814–1820) Giulio Maria della Somaglia (1820–1830) Bartolomeo Pacca (1830–1844) Lodovico Micara (1844–1847) Vincenzo Macchi (1847–1860) Mario Mattei (1860–1870) Costantino Patrizi Naro (1870–1876) Luigi Amat di San Filippo e Sorso (1877–1878) Camillo di Pietro (1878–1884) Carlo Sacconi (1884–1889) Raffaele Monaco La Valletta (1889–1896) Luigi Oreglia di Santo Stefano (1896–1913) Serafino Vannutelli (1914–1915) Vincenzo Vannutelli (1915–1930) Gennaro Granito Pignatelli di Belmonte (1930–1948) Francesco Marchetti Selvaggiani (1948–1951) Eugène Tisserant (1951–1972) Amleto Giovanni Cicognani (1972–1973) Luigi Traglia (1974–1977) Carlo Confalonieri (1977–1986) Agnelo Rossi (1986–1993) Bernardin Gantin (1993–2002) Joseph Ratzinger (2002–2005) Angelo Sodano (2005–2019) Giovanni Battista Re (od 2020)