Przejdź do zawartości

Stevie Ray Vaughan

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stevie Ray Vaughan
Stephen Ray Vaughan
Ilustracja
Stevie Ray Vaughan (1983)
Pseudonim

Stevie, SRV

Data i miejsce urodzenia

3 października 1954
Dallas

Data i miejsce śmierci

27 sierpnia 1990
East Troy

Gatunki

blues-rock, texas blues, blues elektryczny

Zawód

gitarzysta, piosenkarz

Aktywność

1978–1990

Powiązania

David Bowie, Jackson Browne, Freddie King

Instrument
„Number One”, jego Fender Stratocaster z 1962
Zespoły
Stevie Ray Vaughan and Double Trouble 1978-1986
Strona internetowa

Stevie Ray Vaughan, właśc. Stephen Ray Vaughan (ur. 3 października 1954, zm. 27 sierpnia 1990[1]) – amerykański gitarzysta blues-rockowy. W 2003 pojawił się na 7. miejscu listy magazynu Rolling Stone 100 największych gitarzystów wszech czasów[2]. Duży wpływ na jego twórczość wywarł Jimi Hendrix[3].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Vaughan urodził się i wychowywał się w Dallas w stanie Teksas. Interesował się muzyką rockową. Zaczął grać na gitarze. Jako nastolatek grał w zespołach garażowych. W wieku 17 lat porzucił szkołę by zostać muzykiem zawodowym. Założył zespół Stevie Ray Vaughan and Double Trouble. W 1982 zespół wystąpił na festiwalu w Montreux, dzięki czemu na Vaughana zwrócili swoją uwagę David Bowie i Jackson Browne. Bowie zatrudnił go przy nagrywaniu swojego albumu Let’s Dance. Planowane było również wzięcie udziału Vaughana w trasie promującej album, ten jednak odmówił. Za pośrednictwem swego menedżera Vaughan i jego grupa Double Trouble, podpisała kontrakt płytowy z wytwórnią Epic i nagrała kilka albumów. Kariera Vaughana cierpiała jednak ze względu na jego problemy z alkoholem oraz uzależnieniem od narkotyków. 27 sierpnia 1990 po koncercie w East Troy w Wisconsin Stevie Ray oraz inni muzycy biorący udział w koncercie, między innymi David Bowie, Robert Cray i Eric Clapton weszli na pokład dwóch śmigłowców, które miały ich przewieźć do Chicago. Śmigłowiec, na którego pokładzie podróżował Vaughan wraz z czterema innymi muzykami, uległ katastrofie krótko po starcie – wszyscy muzycy zginęli.

Dyskografia

[edytuj | edytuj kod]
Albumy studyjne
Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście Certyfikat
USA
[4] 		AUS
[5] 		NZL
[6]
Texas Flood
  • Data: 1983[7]
  • Wydawca: Epic Records
 38 – 16
  • USA: 2x platynowa płyta[8]
  • CAN: platynowa płyta[9]
Couldn’t Stand The Weather
  • Data: 1984[10]
  • Wydawca: Epic Records
 31 – 5
  • USA: 2x platynowa płyta[8]
  • CAN: platynowa płyta[9]
Soul To Soul
  • Data: 1985[11]
  • Wydawca: Epic Records
 34 – 16
  • USA: platynowa płyta[8]
  • CAN: złota płyta[9]
In Step
  • Data: czerwiec 1989[12]
  • Wydawca: Epic Records
 33 36 16
  • USA: 2x platynowa płyta[8]
  • CAN: złota płyta[9]
Family Style
(oraz Jimmie Vaughan jako Vaughan Brothers)
  • Data: styczeń 1990[13]
  • Wydawca: Epic Records
 7 17 16
  • USA: platynowa płyta[8]
  • CAN: platynowa płyta[9]
The Sky Is Crying
  • Data: 5 listopada 1991[14]
  • Wydawca: Epic Records
 10 33 20
  • USA: 2x platynowa płyta[8]
  • CAN: 2x platynowa płyta[9]
„–” album nie był notowany.
Stevie Ray Vaughan z fanem

Albumy koncertowe

Tytuł Dane dot. albumu Pozycja na liście Certyfikat
USA
[4] 		NZL
[6]
Live Alive
  • Data: lipiec 1986[15]
  • Wydawca: Epic records
 52 20
  • USA: platynowa płyta[8]
In The Beginning
  • Data: 6 października 1992[16]
  • Wydawca: Epic Records
 58 –
  • USA: złota płyta[8]
Live At Carnegie Hall
  • Data: lipiec 1997
  • Wydawca: Epic Records
 40 –
  • USA: złota płyta[8]
In Session (oraz Albert King)
  • Data: 17 sierpnia 1999[17]
  • Wydawca: Stax
 – –
„–” album nie był notowany.

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Kategoria Tytułem Nagroda Nota Źródło
1984 Best Traditional Blues Recording Blues Explosion Grammy Laur [18]
1989 Best Contemporary Blues Recording In Step Laur
1990 Best Rock Instrumental Performance D/FW Laur
Best Contemporary Blues Recording Family Style Laur
1992 Best Rock Instrumental Performance Little Wing Laur
Best Contemporary Blues Album The Sky Is Crying Laur

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Robert Santelli: The big book of blues: a biographical encyclopedia. Penguin Books, 2001, s. 474. ISBN 978-0-14-100145-6.
  2. ↑ Rolling Stone’s „The 100 Greatest Guitarists of All Time” Do you agree?. theinsider.com. [dostęp 2010-05-22]. (ang.).
  3. ↑ Pete Prown, Harvey P. Newquist: Legends of Rock Guitar: The Essential Reference of Rock’s Greatest Guitarists. Hal Leonard Corporation, 1997. ISBN 0-7935-4042-9. (ang.).
  4. ↑ a b Stevie Ray Vaughan Billboard Chart History. billboard.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  5. ↑ Stevie Ray Vaughan Australian Albums Chart. australian-charts.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  6. ↑ a b Stevie Ray Vaughan New Zealand Albums Chart. charts.org.nz. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  7. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Stevie Ray Vaughan & Double Trouble / Stevie Ray Vaughan Texas Flood review. allmusic.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  8. ↑ a b c d e f g h i RIAA: Stevie Ray Vaughan. riaa.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  9. ↑ a b c d e f Music Canada: Stevie Ray Vaughan. musiccanada.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  10. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Stevie Ray Vaughan & Double Trouble / Stevie Ray Vaughan Couldn’t Stand the Weather. allmusic.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  11. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Stevie Ray Vaughan & Double Trouble / Stevie Ray Vaughan Soul to Soul review. allmusic.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  12. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Stevie Ray Vaughan & Double Trouble / Stevie Ray Vaughan In Step review. allmusic.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  13. ↑ Dan Forte: Vaughan Brothers Family Style review. allmusic.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  14. ↑ Steve Huey: Stevie Ray Vaughan & Double Trouble / Stevie Ray Vaughan The Sky Is Crying review. allmusic.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  15. ↑ Steve Huey: Stevie Ray Vaughan & Double Trouble / Stevie Ray Vaughan Live Alive review. allmusic.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  16. ↑ Cub Koda: Stevie Ray Vaughan & Double Trouble / Stevie Ray Vaughan In the Beginning review. allmusic.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  17. ↑ Stephen Thomas Erlewine: Albert King / Stevie Ray Vaughan In Session review. allmusic.com. [dostęp 2016-04-18]. (ang.).
  18. ↑ Grammy: Stevie Ray Vaughan. grammy.com. [dostęp 2015-08-09]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stevie_Ray_Vaughan&oldid=73582340”