Tadeusz Gede

Tadeusz Gede
Data i miejsce urodzenia	28 marca 1911 ; Tbilisi
Data i miejsce śmierci	4 marca 1982 ; Warszawa
	Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 30 czerwca 1952; do 24 października 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
	Minister handlu zagranicznego
Okres	od 7 marca 1949; do 21 listopada 1952
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Następca	Konstanty Dąbrowski
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Gede (ur. 28 marca 1911 w Tbilisi, zm. 4 marca 1982 w Warszawie) – polski inżynier elektryk, dyplomata i polityk. Poseł na Sejm PRL I, III i IV kadencji, minister handlu zagranicznego (1949–1952), w latach 1952–1956 wiceprezes Rady Ministrów. Wieloletni ambasador i członek KC PZPR.

Życiorys

Urodził się 28 marca 1911 w Tbilisi, w inteligenckiej rodzinie Ottona i Stanisławy. Po zdaniu matury podjął studia na Politechnice Warszawskiej, które ukończył w 1934.

W II Rzeczypospolitej działał w Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Życie” (1932–1934) oraz Komunistycznym Związku Młodzieży Polski^[1].

W czasie okupacji mieszkał w Warszawie. Po powstaniu warszawskim pracował jako robotnik rolny w Radowiskach w powiecie Błonie.

W 1945 zastępca kierownika grupy operacyjnej „Pomorze” w Bydgoszczy z polecenia Ministerstwa Przemysłu oraz naczelnik wydziału przemysłowego Urzędu Wojewódzkiego w Bydgoszczy. W latach 1945–1946 delegat Ministerstwa Przemysłu na Dolny Śląsk, od 1946 wicedyrektor departamentu ekonomicznego, a następnie od 1947 dyrektor departamentu kontroli Ministerstwa Przemysłu i Handlu.

W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Kolejno pełni funkcje delegata Ministra Przemysłu na Dolny Śląsk, dyrektora Departamentu Ekonomiczno-Socjalnego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu. W latach 1953–1971 był członkiem Komitetu Centralnego PZPR, a następnie do 1975 Centralnej Komisji Rewizyjnej. Pełnił mandat poselski na Sejm PRL I, III i IV kadencji, w latach 1949–1952 minister handlu zagranicznego, a od 1952 do 1956 wiceprezes Rady Ministrów, w okresie 1959–1968 I zastępca przewodniczącego Komisji Planowania przy Radzie Ministrów.

W latach 1957–1959 ambasador PRL w Związku Radzieckim i w Mongolii, a od 16 grudnia 1968 do 3 stycznia 1973 w Niemczech Wschodnich.

Mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Olgą z domu Wundr (1908–1996). Małżeństwo miało córkę Krystynę.

Zmarł 4 marca 1982. W pogrzebie Tadeusza Gedego w dniu 10 marca 1982 uczestniczyli m.in. zastępca przewodniczącego Rady Państwa prof. Kazimierz Secomski oraz wicepremier prof. Zbigniew Madej, który pożegnał zmarłego w imieniu rządu PRL. W imieniu przyjaciół przemawiał Franciszek Blinowski^[2]. Pochowany na cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera 32A-tuje-22)^[3].

Ordery i odznaczenia

Order Sztandaru Pracy I klasy
Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1964)^[4]^[5]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (19 lipca 1946)^[6]^[5]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)
Order Flagi Narodowej I stopnia (KRLD, 1954)^[7]

Przypisy

↑ „Życie Warszawy”, nr 44 z 8 marca 1982, s. 10 (nekrolog).
↑ Pogrzeb Tadeusza Gede, „Trybuna Ludu”, nr 59 z 11 marca 1982, s. 2.
↑ Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964.
↑ ^a ^b „Życie Warszawy”, nr 43 z 6–7 marca 1982, s. 2 (nekrolog).
↑ M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 329 („za zasługi przy organizacji administracji państwowej i za wydajną pracę”).
↑ Wysokie odznaczenia Koreańskiej Republiki Ludowej otrzymali członkowie rządu i działacze polscy. „Życie Warszawy”. Rok XI Nr 260 (3431), s. 1, 1 listopada 1954. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2023-07-01].

Bibliografia

Tadeusz Gede, [w:] Tadeusz Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa 1991.
Tadeusz Gede, [w:] Leksykon historii Polski, Warszawa 1995.
Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.
Informacje w BIP IPN.

[1] „Życie Warszawy”, nr 44 z 8 marca 1982, s. 10 (nekrolog).

[2] Pogrzeb Tadeusza Gede, „Trybuna Ludu”, nr 59 z 11 marca 1982, s. 2.

[3] Wyszukiwarka grobów w Warszawie.

[4] Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964.

[:0-5] „Życie Warszawy”, nr 43 z 6–7 marca 1982, s. 2 (nekrolog).

[6] M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 329 („za zasługi przy organizacji administracji państwowej i za wydajną pracę”).

[7] Wysokie odznaczenia Koreańskiej Republiki Ludowej otrzymali członkowie rządu i działacze polscy. „Życie Warszawy”. Rok XI Nr 260 (3431), s. 1, 1 listopada 1954. Warszawa: Instytut Prasy „Czytelnik”. [dostęp 2023-07-01].

[1]