USS Rasher (SS-269)

USS Rasher (SS-269)
	; USS Rasher (zdjęcie powojenne)
Klasa	okręt podwodny
Typ	Gato
	Historia
Stocznia	Mare Island
Wodowanie	20 grudnia 1942
	US Navy
Wejście do służby	8 czerwca 1943
	Dane taktyczno-techniczne
Wyporność; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 1526 ton standardowych; 2424 ton standardowych
Długość	95,02 metra
Szerokość	8,31 metra
Zanurzenie testowe	91 metrów (300 stóp)
Rodzaj kadłuba	dwukadłubowy
	Napęd
	4 generatory napędzane silnikami Diesla 5400 shp, 4 silniki elektryczne 2700 shp, 2 śruby
Prędkość; • na powierzchni; • w zanurzeniu	; 20,25 węzła; 8,75 węzła
Zasięg	11.000 Mm @ 10 węzłów (pow.); 96 Mm @ 2 węzły (zan.)
	Uzbrojenie
	24 torpedy Mk. XIV i Mk. 18, 1 działo 127 mm; 1 x plot. 40 mm, 2 x plot. 20 mm
Wyrzutnie torpedowe	10 x 533 mm (6 dziób, 4 rufowa)
Załoga	6 oficerów; 54 podoficerów i marynarzy

USS Rasher (SS-269) – amerykański okręt podwodny typu Gato, pierwszego masowo produkowanego wojennego typu amerykańskich okrętów podwodnych. Zaprojektowany w konstrukcji częściowo dwukadłubowej, uzbrojony był w 24 torpedy Mark XIV i Mark 18 wystrzeliwane z sześciu wyrzutni torpedowych na dziobie oraz czterech wyrzutni rufowych. Układ napędowy tych okrętów stanowiły cztery generatory elektryczne napędzane przez silniki Diesla o mocy 5400 shp oraz cztery silniki elektryczne o mocy 2700 shp, napędzające dwa wały napędowe ze śrubami. Maszynownia okrętu podzielona była za pomocą wodoszczelnej grodzi, zaś kadłub został wzmocniony w celu zwiększenia testowej (konstrukcyjnej) głębokości zanurzenia okrętu do 300 stóp (91 metrów) względem przedwojennego standardu wynoszącego 250 stóp.

W trakcie drugiej wojny światowej, wziął udział w działaniach podwodnych na Pacyfiku przeprowadzając 8 patroli operacyjnych, podczas których zatopił 18 jednostek przeciwnika, zatopił japońskie jednostki o łącznej pojemności 99 901 ton^[1]. Między innymi 25 lutego 1944 roku zatopił na Morzu Balijskim japońskie statki „Tango Maru” i „Ryūsei Maru”, wraz z którymi zginęło blisko 8 tys. pasażerów (japońskich żołnierzy, alianckich jeńców wojennych oraz robotników przymusowych z Jawy)^[2].

Przypisy

↑ James F. Dunnigan, Albert A. Nofi: Wojna na Pacyfiku Encyklopedia. Warszawa: MAGNUM, 2000, s. 345. ISBN 83-85852-48-4.
↑ Gregory F. Michno: Death on the Hellships. Prisoners at Sea in the Pacific War. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 2016, s. 153, 156. ISBN 978-1-59114-632-2. (ang.).

Bibliografia

Norman Friedman: U.S. Submarines through 1945: An Illustrated Design History. Annapolis: 1995. ISBN 978-1-55750-263-6.
Paul E. Fontenoy: Submarines: An Illustrated History of Their Impact (Weapons and Warfare). ABC-CLIO, marzec 2007, s. 304. ISBN 1-8510-9563-2.

[Encyklopedia-1] James F. Dunnigan, Albert A. Nofi: Wojna na Pacyfiku Encyklopedia. Warszawa: MAGNUM, 2000, s. 345. ISBN 83-85852-48-4.

[2] Gregory F. Michno: Death on the Hellships. Prisoners at Sea in the Pacific War. Annapolis, Maryland: Naval Institute Press, 2016, s. 153, 156. ISBN 978-1-59114-632-2. (ang.).

[1]