Przejdź do zawartości

Westland P.1056/1061

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Westland P.1056/1061
Dane podstawowe
Państwo

 Wielka Brytania

Producent

Westland Aircraft

Konstruktor

W. E. W. Petter

Typ

samolot myśliwsko-bombowy

Konstrukcja

metalowa

Załoga

2

Dane techniczne
Napęd

2 x silnik turboodrzutowy Metropolitan-Vickers F.2/4 Beryl

Ciąg

15,6 kN każdy

Wymiary
Rozpiętość

17,22 m

Długość

10,77 m

Powierzchnia nośna

51,1 m²

Masa
Startowa

14 515 kg

Osiągi
Prędkość maks.

837 km/h (na wysokości 7620 m)

Dane operacyjne
Uzbrojenie
4 x Działko kalibru 20 mm
Użytkownicy
Wielka Brytania

Westland P.1056/1061 – niezrealizowany projekt brytyjskiego samolotu myśliwsko-bombowego z napędem odrzutowym wytwórni Westland Aircraft, który miał zstąpić w linii samoloty De Havilland Mosquito.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Projekt nowej maszyny myśliwsko-bombowej opracował inżynier William Edward Willoughby „Teddy” Petter, dyrektor techniczny i główny inżynier wytwórni Westland Aircraft. W 1944 roku, z własnej inicjatywy zaprojektował on maszynę napędzaną dwoma silnikami turboodrzutowymi z wlotami powietrza umieszczonymi w dziobie samolotu, przypominającymi rozwiązanie zastosowane w radzieckim myśliwcu MiG-15. Pojedynczy wlot, podzielony pionową przegrodą rozdzielającą powietrze do dwóch oddzielnych kanałów. Same silniki umieszczone miały być w środkowej części owalnego kadłuba, za kabiną pilotów. Dwuosobowa załoga miała do dyspozycji kokpit z fotelami umieszczonymi obok siebie jak w klasycznym Mosquito. Samolot miał dysponować klasycznym usterzeniem i prostymi skrzydłami. Uzbrojenie miało składać się z czterech działek kalibru 20 mm umieszczonych w dolnej, przedniej części kadłuba. W tylnej części kadłuba, za silnikami znajdować się miała komora bombowa. Wstępnie przewidywano dwie wersję różniące się umieszczeniem podwozia. Samolot miał posiadać chowane, trójkołowe podwozie. W wersji P.1056 z kółkiem ogonowym, a w wersji P.1061 z przednią golenią. Projekt został zakończony na etapie budowy makiety przedniej i środkowej części kadłuba. Pomimo wstępnego zainteresowania projektem brytyjskiego Ministerstwa Lotnictwa, zarząd Westland Aircraft nie widział sensu w jego kontynuacji, skupiając się na innych pracach. Sam W. E. W. Petter przeszedł wraz ze swoim projektem do English Electric, gdzie zebrane doświadczenia wykorzystał w konstrukcji samolotu English Electric Canberra.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Leszek A. Wieliczko, English Electric Canberra. Powstanie i rozwój konstrukcji, „Lotnictwo”, nr 7 (2020), s. 78–98, ISSN 1732-5323.