Westland P.1056/1061
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Konstruktor |
W. E. W. Petter |
Typ |
samolot myśliwsko-bombowy |
Konstrukcja |
metalowa |
Załoga |
2 |
Dane techniczne | |
Napęd |
2 x silnik turboodrzutowy Metropolitan-Vickers F.2/4 Beryl |
Ciąg |
15,6 kN każdy |
Wymiary | |
Rozpiętość |
17,22 m |
Długość |
10,77 m |
Powierzchnia nośna |
51,1 m² |
Masa | |
Startowa |
14 515 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
837 km/h (na wysokości 7620 m) |
Dane operacyjne | |
Uzbrojenie | |
4 x Działko kalibru 20 mm | |
Użytkownicy | |
Wielka Brytania |
Westland P.1056/1061 – niezrealizowany projekt brytyjskiego samolotu myśliwsko-bombowego z napędem odrzutowym wytwórni Westland Aircraft, który miał zstąpić w linii samoloty De Havilland Mosquito.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Projekt nowej maszyny myśliwsko-bombowej opracował inżynier William Edward Willoughby „Teddy” Petter, dyrektor techniczny i główny inżynier wytwórni Westland Aircraft. W 1944 roku, z własnej inicjatywy zaprojektował on maszynę napędzaną dwoma silnikami turboodrzutowymi z wlotami powietrza umieszczonymi w dziobie samolotu, przypominającymi rozwiązanie zastosowane w radzieckim myśliwcu MiG-15. Pojedynczy wlot, podzielony pionową przegrodą rozdzielającą powietrze do dwóch oddzielnych kanałów. Same silniki umieszczone miały być w środkowej części owalnego kadłuba, za kabiną pilotów. Dwuosobowa załoga miała do dyspozycji kokpit z fotelami umieszczonymi obok siebie jak w klasycznym Mosquito. Samolot miał dysponować klasycznym usterzeniem i prostymi skrzydłami. Uzbrojenie miało składać się z czterech działek kalibru 20 mm umieszczonych w dolnej, przedniej części kadłuba. W tylnej części kadłuba, za silnikami znajdować się miała komora bombowa. Wstępnie przewidywano dwie wersję różniące się umieszczeniem podwozia. Samolot miał posiadać chowane, trójkołowe podwozie. W wersji P.1056 z kółkiem ogonowym, a w wersji P.1061 z przednią golenią. Projekt został zakończony na etapie budowy makiety przedniej i środkowej części kadłuba. Pomimo wstępnego zainteresowania projektem brytyjskiego Ministerstwa Lotnictwa, zarząd Westland Aircraft nie widział sensu w jego kontynuacji, skupiając się na innych pracach. Sam W. E. W. Petter przeszedł wraz ze swoim projektem do English Electric, gdzie zebrane doświadczenia wykorzystał w konstrukcji samolotu English Electric Canberra.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Leszek A. Wieliczko, English Electric Canberra. Powstanie i rozwój konstrukcji, „Lotnictwo”, nr 7 (2020), s. 78–98, ISSN 1732-5323.