Wikipedysta:Kobrabones/brudnopis/exp

Aktualnie na stronie głównej Wielka, większa i największa – fantastyczna powieść młodzieżowa autorstwa Jerzego Broszkiewicza, wydana w 1960 roku przez wydawnictwo Nasza Księgarnia. Składa się z trzech części. Bohaterowie, para nastolatków, przeżywają trzy tytułowe przygody – ratują porwane dziecko, rozbitków katastrofy lotniczej, a na koniec spotykają Obcych i metodami dyplomatycznymi bronią przed nimi całą ludzkość. We wszystkich przygodach ich przewodnikiem jest mówiący samochód marki Opel Kapitän. Bohaterowie tej książki występują także w innej powieści Broszkiewicza – Długi deszczowy tydzień. Powieść zdobyła uznanie krytyków oraz badaczy literatury, którzy uznali ją za znaczącą pozycję w rozwoju polskiej literatury młodzieżowej. Została zekranizowana w 1963 roku. W PRL-u powieść była lekturą uzupełniającą dla klasy 5. W 1979 roku została wpisana na Listę Honorową im. H. Ch. Andersena. Czytaj więcej…

Katastrofa kolejowa w Tabas

Służby ratunkowe na miejscu katastrofy.
Państwo	Iran
Miejsce	Tabas
Data	21 września 2024
Godzina	21:00
Ofiary śmiertelne	51 osób
Ranni	20 osób
Położenie na mapie Iranu miejsce zdarzenia
32°59′06,0464″N 56°51′28,7582″E/32,985013 56,857988

Katastrofa górnicza w Tabas – katastrofa, do której doszło 21 września 2024 roku w kopalni węgla kamiennego Tabas Parvadeh 5. W wyniku wybuchu metanu, śmierć poniosło 51 osób, a 20 zostało rannych^[1].

Kopalnia Tabas Parvadeh 5 jest własnością Madanjoo Company. Zajmuje znaczny obszar, a rezerwy węgla kopalni uważane są za jedne z największych w kraju. Okolice miasta Tabas odpowiadają za 76% krajowej produkcji węgla.

21 września 2024 roku o godzinie 21:00 na głębokości 250 metrów doszło do wycieku, a następnie wybuchu metanu. W chwili wybuchu w kopalni pracowało 69 osób. Feralnego dnia wszyscy pracownicy znajdowali się w blokach B lub C. Podczas początkowej akcji ratunkowej duże ilości gazu metanowego wydostały się w obu blokach. W bloku B znajdowało się 47 pracowników, a 22 w bloku C. W eksplozji zginęło 51 górników, a pozostali zostali ewakuowani z obszaru katastrofy i przetransportowani do szpitala.

USS North Carolina (BB-55) – amerykański pancernik z okresu II wojny światowej, okręt prototypowy swojego typu. Uzbrojony w artylerię główną kalibru 406 mm okręt o wyporności standardowej 35 000 ton był pierwszym nowoczesnym amerykańskim pancernikiem zbudowanym po I wojnie światowej. „North Carolina” została zwodowana w czerwcu 1940 roku w stoczni New York Naval Shipyard w Nowym Jorku w efekcie programu budowy tzw. szybkich pancerników, i weszła do służby w United States Navy w kwietniu 1941 roku. W drugiej połowie 1942 roku okręt wziął udział w kampanii na Wyspach Salomona. W sierpniu 1942 roku „North Carolina” wniosła znaczący wkład w obronę lotniskowca USS „Enterprise” (CV-6) podczas bitwy koło wschodnich Wysp Salomona. Brała następnie udział w walkach o Wyspy Gilberta, o Wyspy Marshalla i na Marianach. Uczestniczyła także w bitwie na Morzu Filipińskim, w inwazji na Okinawę oraz w walkach o Iwo Jimę. We wrześniu 1945 roku pancernik asystował w Zatoce Tokijskiej w ceremonii kapitulacji Japonii. Wycofany z czynnej służby w czerwcu 1947 roku, od 1961 roku pełni rolę okrętu-muzeum.

Steven Spielberg (ur. 18 grudnia 1946 w Cincinnati) – amerykański reżyser, scenarzysta oraz producent filmowy. Jeden z najsłynniejszych i najbardziej uznanych reżyserów i producentów w historii amerykańskiego kina. Jest także współzałożycielem wytwórni filmowych Amblin Entertaiment oraz DreamWorks, a także producentem wielu filmów i seriali. Wśród jego stałych współpracowników są kompozytor John Williams czy polski operator Janusz Kamiński. Kilka filmów Spielberga po dziś dzień należy do najbardziej dochodowych produkcji wszech czasów, z kolei siedem z nich zostało wpisanych do National Film Registry i są przechowywane w Bibliotece Kongresu jako dzieła „znaczące kulturowo, historycznie bądź estetycznie”. Laureat trzech Oscarów, odznaczony Medalem Wolności oraz Orderem Uśmiechu.

Radowe dziewczyny – potoczny termin zaproponowany przez prasę amerykańską na określenie grupy robotnic zatrudnionych od około 1916 do lat 30. XX wieku w fabrykach przedsiębiorstw United States Radium Corporation, Radium Dial Company i innych, mniejszych firmach. Pracownice te przy pomocy pędzelków, nanosiły farby zawierające rad na elementy zegarków oraz innych sprzętów. Wiele z nich nabawiło się chorób popromiennych, niejednokrotnie skutkujących śmiercią. Największe fabryki znajdowały się w Ottawie w stanie Illinois oraz Orange w stanie New Jersey. Pracownicom fabryk, nieświadomym zagrożenia zdrowotnego wynikającego z kontaktu z promieniotwórczą farbą, nie zapewniano środków ochrony przed dostaniem się radu do organizmu, a władze firm przez wiele lat lekceważyły widoczne pogarszanie się ich zdrowia. Liczbę kobiet, które zajmowały się ręcznym malowaniem z użyciem farb zawierających rad, w USA do końca lat 40. szacuje się na ok. 4000, ale liczba poszkodowanych i zmarłych w wyniku napromieniowania jest trudna do ustalenia.

Nash Rambler – samochód osobowy klasy kompaktowej produkowany przez amerykańską firmę Nash Motors, a następnie koncern American Motors w latach 1950–1955; w ostatnim roku także pod marką Hudson Rambler. Stanowił jeden z pierwszych amerykańskich powojennych samochodów kompaktowych. Przyczyną jego powstania było rosnące zainteresowanie Amerykanów mniejszymi samochodami od dominujących na rynku, w tym importowanymi. Z rozstawem osi 100 cali był on w momencie premiery drugim najmniejszym samochodem produkcji amerykańskiej. Samochód zyskał awangardowe kształty nadwozia typowe dla większych modeli Nash, z dominującą formą jednolitej opływowej bryły pozbawionej wystających błotników i wcięć na nadkola. Styl ten nazwany był przez producenta Airflyte. Wyprodukowany w liczbie około 280 tysięcy sztuk, występował początkowo jako kabriolet i dwudrzwiowe kombi, później wprowadzono także wydłużone odmiany czterodrzwiowe. Napęd stanowiły silniki sześciocylindrowe. Model ten zapoczątkował powrót marki Rambler.

Zbrodnia w Horce – masakra rannych żołnierzy oraz członków wojskowego personelu medycznego 2 Armii Wojska Polskiego dokonana przez żołnierzy niemieckich 26 kwietnia 1945 roku, w ostatnich dniach II wojny światowej, we wsi Horka nieopodal Crostwitz. Podczas walk na Łużycach w kwietniu 1945 roku polska 9 Dywizja Piechoty zdołała się przedrzeć na przedpola Drezna, jednakże wkrótce znalazła się w okrążeniu. Rozkaz zawrócenia na wschód i dołączenia do głównych sił 2 Armii WP okazał się spóźniony, a w dodatku mapa z rozrysowaną marszrutą dywizji przypadkowo wpadła w ręce Niemców. W trakcie odwrotu 15. samodzielny batalion sanitarny, który ewakuował rannych z dywizyjnego punktu medycznego, został zaskoczony przez nieprzyjaciela podczas postoju w Horce. Doszło do masakry, w trakcie której żołnierze Dywizji Grenadierów Pancernych „Brandenburg”, wspierani prawdopodobnie przez kolaborantów ze 104 Brygady Przeciwpancernej „Wolna Ukraina”, zamordowali od 150 do 300 Polaków.

Giętkojęzykowe – podrząd lądowych ssaków łożyskowych z rzędu włochaczy i grupy szczerbaków. Obejmuje rodziny mrówkojadowatych iotaz mrówkojadkowatych, licząc w sumie wedle starszych ujęć cztery, wedle nowszych 10 gatunków. Obejmuje zwierzęta żywiące się mrówkami i termitami, które wykształciły do tego liczne przystosowania. Większość żyje na drzewach, prócz naziemnego mrówkojada wielkiego. Zapis kopalny jest ubogi. Żyją w Ameryce od Meksyku do Argentyny. U giętkojęzykowych występuje opóźniona implantacja skutkująca ciążą przedłużoną, wobec czego po pół roku rodzi się pojedyncze młode. Przypomina ono osobnika dorosłego. Matka opiekuje się nim przez następne pół roku, karmiąc go swym mlekiem. Nie pozostawia go jednak w norze, której w przeciwieństwie do pancernikowców giętkojęzykowe nie kopią, tylko w dziupli, bądź pomiędzy gęstymi gałęziami drzew w przypadku gatunków nadrzewnych, bądź też w ogóle nie zostawia potomka bez opieki, nosząc go na swym grzbiecie, jak to czyni mrówkojad wielki.

Skrzyp błotny – gatunek byliny należący do rodziny skrzypowatych. Rozpowszechniony na wilgotnych siedliskach na półkuli północnej w strefie klimatu umiarkowanego oraz subpolarnego. Spotykany jest pospolicie w całej Polsce z wyjątkiem wyższych partii gór. Jest bardzo zmienny morfologicznie i cechuje się szeroką amplitudą ekologiczną. Wyróżnia się największą toksycznością wśród skrzypów. Stanowi istotne zagrożenie dla zwierząt, zwłaszcza dla koni. Zatrucia zwierząt są jednak incydentalne. Szkodliwość tego gatunku przejawia się głównie na obniżeniu mleczności i płodności bydła oraz pogorszeniu jego kondycji w przypadku wypasania na łąkach podmokłych z dużą ilością skrzypów. Gatunek jest trudny do zwalczenia. Stosunkowo łatwo można zwalczać pędy nadziemne – wrażliwe na zacienienie, niskie temperatury, wydeptywanie, wałowanie. Można je niszczyć także stosując herbicydy. Trudno jednak zniszczyć pędy podziemne, zwłaszcza znajdujące się głęboko, mające duże zdolności regeneracyjne.

Kinaza mTOR – kinaza białkowa treoninowo-serynowa, której funkcją jest regulacja wzrostu, proliferacji i ruchu komórki, a także procesów translacji oraz transkrypcji. Kinaza mTOR integruje także wiele szlaków sygnalizacyjnych komórki, w tym szlak insulinowy i czynników wzrostu, jak insulinopodobny czynnik wzrostu 1 i 2, oraz szlak mitogenów. mTOR funkcjonuje również jako sensor komórkowego poziomu związków energetycznych, poziomu ATP i stanu redoks. Dysregulacja szlaku kinazy mTOR może być czynnikiem patogenezy różnych chorób człowieka, zwłaszcza nowotworów. Sirolimus jest otrzymanym z bakterii białkiem, które hamuje kinazę mTOR przez związanie się z wewnątrzkomórkowym receptorem FKBP12. Kompleks FKBP12-sirolimus wiąże się bezpośrednio do domeny wiążącej cząsteczki kinazy mTOR, zwanej domeną FRB. Kinaza mTOR funkcjonuje jako katalityczna podjednostka w dwóch różnych kompleksach białkowych, mTORC1 i mTORC2. Inhibitory kinazy mTOR używane są w transplantologii jako leki immunosupresyjne, zapobiegające odrzuceniu przeszczepu. Prowadzone są również badania kliniczne nad ich wykorzystaniem w terapii nowotworów oraz stwardnienia guzowatego.

Linia kolejowa nr 388 – niezelektryfikowana jednotorowa linia kolejowa znaczenia miejscowego o długości 9,213 km, łącząca Konin z Pątnowem. Linia na całej swej długości była jednotorowa z rozstawem szyn wynoszącym 1435 mm. Do 1996 roku linia prowadziła do Kazimierza Biskupiego. W połowie 1974 roku na linię wyjechał pierwszy rozkładowy pociąg osobowy. Linia obsługiwała 12 par pociągów pasażerskich w pełnej relacji. Ruch pasażerski utrzymał się do maja 1996 roku. Od tego czasu na linii występuje tylko sporadyczny ruch towarowy. W założeniach, linia miała połączyć dzielnice przemysłowe Konina z centrum miasta. W 2013 roku została wykreślona z wykazu linii kolejowych PKP PLK i przekształcona w ciąg bocznicowy Konin – Pątnów, tor 1P. W lipcu 2013 roku PKP S.A. ogłosiło przetarg na rozbiórkę ponad 1000 obiektów kolejowych. Wśród nich znalazły się także przystanki leżące na linii nr 388.

SMS Erzherzog Friedrich – przeddrednot zbudowany dla Austro-Węgierskiej Marynarki Wojennej w latach 1902-1907. Był drugim okrętem z typu typu Erzherzog Karl. Został zwodowany w kwietniu 1904 roku i razem ze swoimi siostrzanymi okrętami utworzył III Dywizjon Pancerników. Przez większość I wojny światowej okręt pozostawał w swoim porcie macierzystym w Puli, poza czterema zadaniami. W 1914 roku pancernik był częścią austro-węgierskiej flotylli, która została wysłana w celu eskorty dwóch niemieckich okrętów, SMS „Breslau” oraz SMS „Goeben”, w trakcie ich ucieczki z brytyjskiego terytorium Morza Śródziemnego. Okręt dopłynął na wysokość Brindisi zanim został odwołany do swojego portu. W maju 1915 roku okręt brał udział w ostrzale włoskiego miasta portowego Ankona. „Erzherzog Friedrich” wziął również udział w stłumieniu buntu członków załóg kilku krążowników pancernych stacjonujących w Kotorze w lutym 1918 roku. Okręt brał też udział w próbie przełamania blokady Cieśniny Otranto w czerwcu tego samego roku, lecz musiał się wycofać, kiedy drednot „Szent István” został zatopiony. Po wojnie „Erzherzog Friedrich” został przekazany Francji jako pryz. Został zezłomowany we Włoszech w 1921 roku.

Bierzmowanie – jeden z trzech sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego w Kościele katolickim, prawosławnym oraz anglikańskim. Zgodnie z tradycją chrześcijańską bierzmowanie uważane jest za drugi po chrzcie sakrament inicjacji chrześcijańskiej. Przez Katechizm Kościoła Katolickiego jest zaliczany do pierwszej z trzech grup siedmiu sakramentów – „sakramentów wtajemniczenia chrześcijańskiego”. Jego istotą jest przekazanie wiernym „Znamienia daru Ducha Świętego”. Na Wschodzie określane jest jako „Pieczęć daru Ducha Świętego” i umocnienie ich wiary. Jednoczy ściślej z Jezusem Chrystusem. W Kościele katolickim bierzmowanie jest udzielane kandydatom w wieku między 14 a 18 rokiem życia, a więc już po przyjęciu Pierwszej komunii świętej. Cerkiew prawosławna udziela chryzmacji wkrótce po chrzcie - czyli niemowlętom. Sakramentu bierzmowania udziela się tylko jeden raz w życiu

SMS Erzherzog Franz Ferdinand – austro-węgierski przeddrednot typu Radetzky, wprowadzony do służby w Kaiserliche und Königliche Kriegsmarine w czerwcu 1910 roku. Okręt został nazwany na część Franciszka Ferdynanda Habsburga. Okręt brał udział w międzynarodowym proteście morskim przeciwko wojnom bałkańskim w 1913 roku, podczas których pomógł w morskiej blokadzie Czarnogóry. Był też jednym z pierwszych okrętów, z którego wystartowały wodnosamoloty w celach militarnych. W czasie I wojny światowej okręt został przydzielony do II Dywizjonu Pancerników w I Eskadrze Bojowej, lecz jego zadania bojowe były mocno ograniczone. Pancernik brał udział w zabezpieczeniu ucieczki niemieckich krążowników SMS „Goeben” oraz SMS „Breslau”, jak również w ostrzale Ankony w 1915 roku. Po wojnie okręt został przekazany Włochom jako pryz i zezłomowany tamże w 1926 roku.

Budowę radzieckiego krążownika lekkiego Czerwona Ukraina rozpoczęto w 1913 roku. Okręt był jednym z czterech krążowników lekkich typu Admirał Nachimow. Po wejściu do służby w 1927 roku krążownik był największym i najnowszym radzieckim okrętem na Morzu Czarnym. W chwili wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej 22 czerwca 1941 roku, okręt wchodził w skład brygady krążowników w Sewastopolu. Na początku listopada krążownik pozostawał zakotwiczony w porcie w Sewastopolu, wspierając ogniem jego obronę. 12 listopada 1941 roku w nalocie 28 niemieckich bombowców, jednostka otrzymał bezpośrednie trafienie bombą 100 kg w rejonie lewoburtowej wyrzutni torped na śródokręciu oraz dwa bliskie trafienia bombami 300 kg i jedno bombą 100 kg. Następnego dnia, w wyniku ataku okręt zatonął.

Pierwszym i obecnie jedynym Rosjaninem startującym w Formule 1 jest Witalij Pietrow. W odróżnieniu od większości kierowców Formuły 1, Pietrow nigdy nie startował w wyścigach gokartów. Swoją karierę wyścigową rozpoczął w Rosji, gdzie w latach 1998–2001 startował w rajdowych sprintach i wyścigach na lodzie. W styczniu 2010 roku rosyjski kierowca został oficjalnie partnerem Roberta Kubicy w zespole Renault w sezonie 2010. Za kierownicą bolidu Renault R30 zadebiutował już 3 lutego podczas przedsezonowych testów na torze Circuit Ricardo Tormo w Walencji. 14 marca w Grand Prix Bahrajnu wystartował w swoim pierwszym wyścigu Formuły 1. Udział w wyścigu zakończył już na 13. okrążeniu, kiedy to uszkodził zawieszenie i odpadł z dalszej rywalizacji. Po raz pierwszy stanął na podium dla zwycięzców Formuły 1 w sezonie 2011 podczas Grand Prix Australii; zajął wówczas 3. miejsce.

W kuchni polskiej biała kiełbasa tradycyjnie podawana jest podczas Świąt Wielkanocnych m.in. do żuru. Wchodzi też często w skład święconki. Jako samodzielne danie jest spożywana najczęściej z chrzanem. Sporządzanie białej kiełbasy w Wielkopolsce ma tradycję sięgającą XVII wieku, a jej recepturę odnotowano w książce kucharskiej Marii Śleżańskiej z 1904 roku. Kolor białej kiełbasy surowej jest naturalnym kolorem surowców: barwa mięsa jest lekko różowa, tłuszczu biała. Po sparzeniu kiełbasa staje się szara. Kolor różowawy wskazuje na to, że dodano do niej środki konserwujące, zwłaszcza sól peklującą. Po sparzeniu powinna być krucha i soczysta, ale nie twarda, a mięso i przyprawy powinny być dobrze wyczuwalne. W kuchni niemieckiej Weißwurst tradycyjnie je się po uprzednim sparzeniu w gorącej osolonej wodzie. Standardowa porcja to dwie kiełbaski. Należy je spożywać ze specjalną słodką musztardą, zagryzać preclem Brezn i popijać piwem pszenicznym. Obyczaj każe zjadać kiełbaskę bez osłonki.

Dyskusja

A jakby to hasło przetrzymać do Wielkanocy? W Wielką Sobotę byłoby w sam raz. Gżdacz (dyskusja) 21:17, 29 wrz 2012 (CEST)[odpowiedz]

Sprawdził (pierwszy wpis osoby wstawiającej propozycję)

1. --Hortensja (dyskusja) 20:36, 18 wrz 2012 (CEST)[odpowiedz]
2. Ewkaa (dyskusja) 15:17, 21 wrz 2012 (CEST)[odpowiedz]
3. Birke (dyskusja) 23:27, 21 wrz 2012 (CEST)[odpowiedz]

Salamis – nazwa tego pancernika (generacji drednot) odnosiła się do greckiego zwycięstwa nad flotą perską w bitwie pod Salaminą w 480 roku przed naszą erą. Okręt został zamówiony dla marynarki wojennej Grecji w stoczni AG Vulcan w Hamburgu w 1912, w odpowiedzi na ekspansję morską Imperium Osmańskiego rozpoczętą w 1911. Okręt miał mieć długość 173,7 metra, jego uzbrojenie miało główne składać się z ośmiu dział kalibru 356 mm, zaś prędkość maksymalna miała wynosić 23 węzły. Stępkę okrętu położono 23 lipca 1913, a kadłub zwodowano 11 listopada następnego roku. Prace zostały wstrzymane w grudniu 1914, kilka miesięcy po wybuchu I wojny światowej. Niemiecka marynarka wykorzystywała nieukończoną jednostkę jako pływające koszary w Kilonii, albowiem uzbrojenie, zamówione w amerykańskich zakładach Bethlehem Steel, nie mogło zostać dostarczone z powodu brytyjskiej blokady Niemiec. Po zakończeniu wojny grecki rząd odmówił zapłaty za nieukończoną jednostkę.

Dyskusja

Sprawdził (pierwszy wpis osoby wstawiającej propozycję)

1. --Hortensja (dyskusja) 13:03, 18 lut 2013 (CET)[odpowiedz]
2. Birke (dyskusja) 23:57, 21 lut 2013 (CET)[odpowiedz]
3. Kenraiz (dyskusja) 00:00, 25 lut 2013 (CET)[odpowiedz]

Parafia Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Tarnobrzegu – parafia rzymskokatolicka, należąca do diecezji sandomierskiej, zlokalizowana na tarnobrzeskim osiedlu Serbinów. Została erygowana w czerwcu 1980 roku. Obszar parafii obejmuje osiedla Bogdanówka, Piastów, Wymysłów, Borów oraz Zwierzyniec. Główną świątynią jest kościół Matki Bożej Nieustającej Pomocy. Parafia zarządzana jest przed duchowieństwo diecezjalne, wspierane przez służebniczki starowiejskie. Według stanu na 2016 rok liczba wiernych wynosi ponad 14 tys. W 1994 roku parafia przystąpiła do Ruchu ku Lepszemu Światu, w rezultacie czego duchowni parafialni realizują swoje zadania duszpasterskie według programu „Nowy Obraz Parafii”. W parafii funkcjonuje dom zakonny służebniczek starowiejskich ze Zgromadzenia Sióstr Służebniczek Najświętszej Maryi Niepokalanie Poczętej federacji sióstr służebniczek starowiejskich.

Dyskusja

Sprawdził (pierwszy wpis osoby wstawiającej propozycję)

1. Kobrabones (dyskusja) 20:02, 22 gru 2016 (CET)[odpowiedz]
2. ?
3. ?

Opowieść wigilijna – świąteczny odcinek specjalny brytyjskiego serialu science-fiction pt. Doktor Who. Premiera odcinka odbyła się 25 grudnia 2010 roku jednocześnie na kanałach BBC One. Jest on szóstym odcinkiem świątecznym od przywrócenia serialu na ekrany w 2005 roku oraz pierwszym odcinkiem tego serialu, którego premiera odbyła się jednocześnie w Wielkiej Brytanii i Stanach Zjednoczonych. Scenariusz odcinka został napisany przez Stevena Moffata, a reżyserem był Toby Haynes. Scenariusz Opowieści wigilijnej jest inspirowany opowiadaniem Charlesa Dickensa pod tym samym tytułem. W odcinku wystąpiła brytyjska piosenkarka, Katherine Jenkins, dla której była to pierwsza duża rola telewizyjna. Zdjęcia odbyły się w lipcu i sierpniu 2010 roku. Odcinek ten obejrzało ponad 12 milionów widzów w Wielkiej Brytanii. Odcinek został zasadniczo dobrze przyjęty przez krytyków

Dyskusja

Sprawdził (pierwszy wpis osoby wstawiającej propozycję)

1. Kobrabones (dyskusja) 20:02, 22 gru 2016 (CET)[odpowiedz]
2. ?
3. ?

Wybuch magazynu prochu w Birgu – przypadkowa detonacja amunicji w magazynie prochu w Birgu w brytyjskim protektoracie Malty 18 lipca 1806 roku. Wybuch nastąpił w wyniku niedbalstwa podczas transportowania pocisków z magazynu, czego skutkiem była detonacja 18 000 kg prochu strzelniczego. Eksplozja zabiła około 150 – 240 osób, w tym członków brytyjskiego i maltańskiego personelu wojskowego oraz osoby cywilne w Birgu. Zniszczone zostały elementy miejskich fortyfikacji, kilka magazynów okrętowych oraz duża liczba budynków. Teren dotknięty katastrofą zaczął być znany pod maltańską nazwą l-Imġarraf („zburzone”). Zaniedbanie personelu wojskowego, które spowodowało śmierć wielu niewinnych osób, wywołało gniew wielu Maltańczyków. Ofiary i ich rodziny otrzymały częściową rekompensatę. Powołano również komitet nadzorujący rozdzielanie pomocy poszkodowanym.